Η ΔΕ ΓΥΝΗ ΝΑ ΦΟΒΗΤΑΙ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ
(1965 ΕΓΧ 105’)
Κωμωδία, επιχρωματισμένη το 2016
Σκην.: Γιώργος Τζαβέλλας Μουσ.: Κώστας Καπνίσης Ηθ.: Γιώργος Κωνσταντίνου, Μάρω Κοντού, Δέσπω Διαμαντίδου, Λίλη Παπαγιάννη, Τασώ Καββαδία, Κατερίνα Γώγου, Σταύρος Ξενίδης
Παίρνω το καπελάκι μου… και φεύγω…
Ο Αντώνης, ανώτερος υπάλληλος υπουργείου, επισκέπτεται το σπίτι που έμενε παλαιότερα και που τώρα πρόκειται να κατεδαφιστεί και ξαναθυμάται τα δέκα χρόνια που έζησε εκεί μαζί με την Ελένη. Δέκα χρόνια που, εκείνος, λόγω της ταπεινής καταγωγής της, δεν αποφάσιζε να την παντρευτεί και εκείνη, από φόβο μήπως την αφήσει, του έκανε όλα τα χατήρια, υπομένοντας όλες τις απαιτήσεις και ιδιοτροπίες του. Ο Αντώνης, θυμάται ακόμη όλα τα κακόβουλα κουτσομπολιά της γειτονιάς, επειδή μαζί του, ζούσε η “αστεφάνωτη”… Μια από τις σπουδαιότερες ταινίες της ιστορίας του ελληνικού Κινηματογράφου, με τη ματιά ενός από τους σπουδαιότερους ευρωπαίους σκηνοθέτες πίσω από το φακό, που ήταν και η τελευταία του ταινία. Ο επιχρωματισμός της ταινίας πραγματοποιήθηκε από την εταιρία WEST WING STUDIOS, Inc. στην Φλόριντα των ΗΠΑ. Ο επιχρωματισμός έγινε καρέ – καρέ υπό την εποπτεία του Αντώνη Καρατζόπουλου, ώστε τα χρώματα να είναι όσο το δυνατόν πιο πιστά στην εποχή της ταινίας. Δεκαετία ’60, σε μια λαϊκή αυλή σε μια γειτονιά της Πλάκας. Η Αθήνα των ‘60s μπορεί να εξελίσσεται μεταμορφώνοντας κομβικά τις σχέσεις των ανθρώπων και τον τρόπο ζωής τους, ωστόσο στην ταινία, στο παλιό σπίτι της Πλάκας, ο χρόνος δείχνει να έχει σταματήσει στην προηγούμενη δεκαετία. Ο κόσμος όμως αυτός, είναι ζωντανός και ο πυρήνας του επηρεάζει τη ζωή και τη στάση του διπλανού του. Από το κοινωνικό στίγμα της ‘αστεφάνωτης’, μέχρι τις μεταλλάξεις των σχέσεων, από έχθρες σε φιλίες και από τις κωμικοτραγικές βεντέτες, στα πανηγύρια, είναι οι σκηνές που αγάπησε ο Γιώργος Τζαβέλλας και αποτύπωσε με το φακό του σε μια δύσκολη κινηματογραφική εποχή. Ο Μεθύστακας, Ο Γρουσούζης, Το Σωφεράκι, Η Κάλπικη Λίρα και τόσες άλλες. Μπορεί ο φακός του να κινηματογραφεί τον ξέφρενο ρυθμό της τότε Αθήνας (όχι ότι σήμερα είναι διαφορετικός), ωστόσο δεν είναι αυτό που του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αυτό είναι το διαβατικό φωτογραφικό στάδιο, για να φτάσει στην αλήθεια, στο νεορεαλισμό της ψυχής δυο καθημερινών ηρώων, στα ερείπια του γκρεμισμένου σπιτιού. Μπορεί ο λατερνατζής, να συνεχίζει να περνάει γυρνώντας το μουσικό τροχό, τώρα όμως η διαδικασία είναι απλώς μια τουριστική ατραξιόν, και όχι η ένδειξη, η σταθερή αξία της εποχής του. Γιατί απλώς… αυτός ο κόσμος έχει πεθάνει… και μαζί του πέθανε ο Γιώργος Τζαβέλλας και το έργο του… Αν με ρωτήσετε για την άποψή μου περί επιχρωματισμού της ταινίας, ειλικρινά δεν ξέρω τι να απαντήσω. Μπορεί η τεχνολογία να έχει προχωρήσει ραγδαία, μπορεί η υπολογιστική δύναμη να μην καταγράφεται πλέον με μονάδες αλλά με δισεκατομμύρια πράξεις το δέκατο του δευτερολέπτου, ωστόσο η ασπρόμαυρη εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου, είναι η σταθερή καλλιτεχνική δύναμη και η ηθική αξία αυτού του λαού… Ξαναδείτε την και απαντήστε μόνοι σας…
ΑΣΦΑΛΤΟΣ
(2015 ΕΓΧ 100’)
Κωμωδία, βασισμένη σε 2 από τη συλλογή διηγημάτων του σκηνοθέτη, «Τα χρονικά της ασφάλτου»
Σκην.: Σαμιουέλ Μπενσετρί Μουσ.: Ραφαέλ Ηθ.: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι, Μάικλ Πιτ, Ζιλ Μπενσετρί, Γκιστάβ Κερβέρν, Τασάντι Μάντι
Η μοναξιά… του αστικού τοπίου… και των παραγώγων του…
Μια εργατική πολυκατοικία στα προάστια του Παρισιού. Ένας ανελκυστήρας εκτός λειτουργίας. Τρεις απροσδόκητες συναντήσεις. Έξι αλλόκοτοι χαρακτήρες, που έχουν να πουν τις δικές τους ιστορίες. Ιστορίες καθημερινής τρέλας. Θα μπορέσει ο δύστροπος Στέρνκοβιτς να αφήσει το αναπηρικό του καροτσάκι και να βρει τον έρωτα, στο πρόσωπο της μοναχικής νυχτερινής νοσοκόμας; Θα καταφέρει ο Τσάρλι, ένας παραμελημένος έφηβος, να βοηθήσει την απόμακρη Ζαν Μεγιέρ, μια κάποτε διάσημη ηθοποιό των ’80s, να βρει ξανά έναν ρόλο σε μια ταινία; Τι θα απογίνει ο Τζον ΜακΚένζι, ο αστροναύτης της NASA, που έπεσε από τον ουρανό και βρέθηκε υπό την προστασία της φιλόξενης κυρίας Χαμιντά από την Αλγερία; Και ποια είναι άραγε η πηγή αυτού του μυστηριώδους, δυσοίωνου ήχου που διαπερνά τον αέρα;
Αφοπλιστική και ανέλπιστα αισιόδοξη ταινία, για τη μοναξιά του σύγχρονου αστικού τοπίου, την αιώνια ανάγκη για επικοινωνία και το χρόνο που κυλάει.
Με ένα αξιοζήλευτο καστ, ο Σαμιουέλ Μπενσετρί εκμηδενίζει την απόσταση, από την απεραντοσύνη του διαστήματος, μέχρι τα μουντά παρισινά προάστια, και αφηγείται ένα αιωρούμενο ανάμεσα στον σουρεαλισμό και την τρυφερότητα, σύγχρονο αστικό παραμύθι, που αναδεικνύει τον παραλογισμό και την ποίηση της καθημερινότητας. Με ένα ιδιότυπο χιούμορ, που στέλνει τη μνήμη στις καλύτερες στιγμές του Άκι Καουρισμάκι και του Ρόι Άντερσον, η ταινία ενώνει τρία απρόσμενα ζευγάρια, για να αποδείξει ότι τελικά, οι άνθρωποι χρειάζεται απλά να αφουγκραστούν ο ένας τον άλλο για να μετατρέψουν την αδιαφορία σε καλοσύνη, την αποξένωση σε αλληλεγγύη και την απογοήτευση σε δίψα για ζωή.
Η ταινία είναι ένας συνδυασμός από δύο διηγήματα από τη συλλογή του Σαμιουέλ Μπενσετρί, βιβλίο με τίτλο «Τα χρονικά της Ασφάλτου», εμπλουτισμένη με την πρόσθετη ιστορία της ηθοποιού, που μετακομίζει σε μια εργατική πολυκατοικία, στο ίδιο ρημαγμένο κτίριο.
Τρεις ιστορίες πτώσης και μια ματιά στους χαρακτήρες που ζουν στις ‘λούμπεν’ περιοχές, χαρακτήρες που συνήθως δεν βλέπουμε, αλλά αυτοί υπάρχουν και ζουν στο δικό τους κόσμο. Πώς είναι δυνατόν να προσγειωθείς από τον ουρανό ή από ένα αναπηρικό καρότσι ή από το βάθρο και να σηκωθείς και πάλι; Αυτή είναι η ερώτηση που διαπερνά σε κάθε καρέ της «Ασφάλτου». Και όμως, οι άνθρωποι στις φτωχογειτονιές, στις ευρωπαϊκές ‘φαβέλες’, για κάποιο μεταφυσικό λόγο, διαθέτουν έντονη την ικανότητα της αντιπαράθεσης μεταξύ πτώσης και επαναφοράς. Και όλο αυτό; Χωρίς εργαλεία αλληλεγγύης χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, χωρίς χέρι βοήθειας, χωρίς καμία ματιά συμπόνοιας από την άρχουσα τάξη και το σύστημα στο οποίο μας έχουν επιβάλλει. Ένα σύστημα μοναξιάς, κοινωνικής και οικονομικής απομόνωσης, που διευρύνεται όλο και περισσότερο.
Μ’ αρέσει που αυτές τις μέρες η Μέρκελ αναρωτιέται και προβληματίζεται για το πως θα πρέπει να είναι γραμμένο το κείμενο του προσφυγικής κρίσης… Βρε άντε στο διάολο!!!
Δείτε τη…
