Η στήλη, ενημερώνεται από τους αιθουσάρχες για τις νέες ταινίες κάθε Τρίτη μεσημέρι. Για κάθε αιφνιδιαστική αλλαγή, υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι.
GLORIA (2013 ΕΓΧ 110’)
Κοινωνικό δράμα
Σκην.: Σεμπάστιαν Λέλιο Ηθ.: Παουλίνα Γκαρσία, Σέρτζιο Χερνάντεζ, Ντιέγκο Φοντεσίλα, Φαμπιόλα Ζαμόρα, Κόκα Γκουατζίνι
Ο έρωτας… και ο φόβος της μοναξιάς… στην ανατολή της τρίτης ηλικίας…
Η 58χρονη Γκλόρια, σε διάσταση με το σύζυγό της, μένει μόνη, αφού τα παιδιά της έχουν μεγαλώσει και ακολουθούν τις δικές τους ρότες. Προκειμένου να καλύψει τον ελεύθερο χρόνο της, ανάμεσα στις υπόλοιπες δραστηριότητες που επιλέγει, ψάχνει ακόμα και τον έρωτα, σε πάρτι ενηλίκων που αναζητούν συντροφιά. Όταν συναντά τον Ροδόλφο, έναν διαζευγμένο 65άρη, η Γκλόρια πιστεύει πως βρήκε τον πραγματικό έρωτα. Η σχέση τους αποδεικνύεται δύσκολη, καθώς ο Ροδόλφος διατηρεί μία παθολογική εξάρτηση από τα παιδιά του και την πρώην σύντροφό του. Η Γκλόρια, με το φόβο ότι μπορεί να είναι ο τελευταίος έρωτας της ζωής της, δίνει τα πάντα σε αυτήν την σχέση, όμως η πραγματικότητα την φέρνει μπροστά σε αναπάντεχα εμπόδια, που ακόμα και η ίδια αδυνατεί να κατανοήσει…
Κοινωνικοί και συναισθηματικοί συμβιβασμοί, σε μια ταινία από τη μακρινή Χιλή, με αποστασιοποιημένη την προσωπική ματιά, πίσω από το φακό της κάμερας. Μια τρυφερή, αποκαλυπτική ταινία ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και οικογενειακών δεσμών. Ο Σ. Λέλιο, προσεγγίζει το καυτό θέμα του, με ποιητικό ρεαλισμό, δίνοντας μεγάλη βάση στην ανάπτυξη των χαρακτήρων του. Ήρωες από την καθημερινότητα, χωρίς επαγγελματικά στολίδια και σκιές γύρω από τη δράση τους. Στην αρχή της τρίτης ηλικίας η πρώτη, ήδη τη διανύει ο δεύτερος. Τα πορτρέτα τους απαιτούν προσοχή. Το ουσιαστικό θέμα σε ταινίες με θέμα τον ανθρωποκεντρισμό, είναι η αυθεντικότητα στην οπτική προσέγγιση του «άλλου», του υποκειμένου του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη. Είναι η γνώση, του γιατί φωτογραφίζουμε τον «άλλον», γιατί τον ερευνούμε, σε ποιο σημείο αποκαθιστούμε το εγώ του και που επιθυμούμε να τον εντάξουμε. Η πρόθεση λοιπόν, του σκηνοθέτη, αποτελεί το βασικό κριτήριο για τον έλεγχο της υποκειμενικότητας του ήρωά του. Χωρίς όλα τα προηγούμενα, μια αυθαίρετη σκηνοθετική παρέμβαση, δημιουργεί κινηματογραφικές «ατασθαλίες» και σύγχυση από τη μεριά του δέκτη-θεατή. Χωρίς εκβιαστικά τράβελινγκ ο Σ. Λέλιο, παρακολουθεί άγρυπνα την Γκλόρια και τον Ροδόλφο, σε ένα παιχνίδι μοίρας, περιγράφοντας όχι συλλογικά τους δύο χαρακτήρες, αλλά κυρίως ατομικά. Ο κάθε ένας από αυτούς, αντιμετωπίζει το ‘δίδυμο’, από τη δική του βιωματική εμπειρία. Η συνείδηση δεν αποσύρεται, αλλά βρίσκεται σε προσωρινή εκκρεμότητα, διαχωρίζοντας τους γλωσσικούς ‘κλισέ’ κανόνες μιας κοινότυπης εξέλιξης στη δραματουργία του είδους. Δεν υπάρχει έκσταση, δεν υπάρχει κατάληψη, δεν υπάρχει πλεονασμός. Αντίθετα, υπάρχει το όνειρο, ο δρόμος για την εκπλήρωσή του, που δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού, αλλά μόνον στην αποκατάσταση του κοινωνικού εαυτού, κυρίως της Γκλόρια. Η τελική στάση της, αποπνέει μια νότα αισιοδοξίας, γιατί το υποτυπώδες της χαμόγελο, υπονοεί πως η ζωή συνεχίζεται. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και πως εκείνη είναι ακόμα μέσα και πως τελικά, οφείλει να τη ζήσει.
Εξαιρετική ως Γκλόρια, στο ρόλο της, η Παουλίνα Γκαρσία, γοητεύει όχι μόνον με την ερμηνεία της, αλλά και με τη φυσική της παρουσία, αποδεικνύοντας έμπρακτα, τη βράβευσή της στο Φεστιβάλ του Βερολίνου με την Αργυρή Άρκτο Γυναικείας Ερμηνείας. Δείτε την.
RUSH (2013 ΕΓΧ 123’)
Βιογραφία
Σκην.: Ρον Χάουαρντ Μουσ.: Χανς Ζίμερ Ηθ.: Ρις Χέμσγουορθ, Ντάνιελ Μπρουλ, Ολίβια Γουάιλντ
Το πάθος για τη νίκη… μερικές φορές… καταργεί το φόβο του θανάτου…
Ο βρετανός πλεϊµπόι Τζέιμς Χάντ και ο μεθοδικός, σπουδαίος, αντίπαλός του, ο Αυστριακός Νίκι Λάουντα, δεν ήταν απλά δυο από τους καλύτερους οδηγούς όλων των εποχών, αλλά δυο θρυλικά ποπ είδωλα, που κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 κατάφεραν να μονοπωλήσουν το παγκόσμιο μηχανοκίνητο ενδιαφέρον με τις θρυλικές τους κόντρες, τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων. Παρακολουθώντας τις προσωπικές στιγμές της ζωής των δυο σούπερ σταρ, η κάμερα καταγράφει τα όρια της σωματικής και ψυχικής τους αντοχής, σε έναν κόσμο χωρίς εύκολες λύσεις και περιθώρια αστοχίας, όπου ένα μικρό και φαινομενικά αμελητέο λάθος μπορεί πανεύκολα να στοιχίσει μια ή και περισσότερες ανθρώπινες ζωές…
RIDDICK (2013 ΕΓΧ 119’)
Επιστημονικής φαντασίας, φραντσάιζ της γνωστής σειράς, βασισμένης στους χαρακτήρες, του Τζιμ Γουέιτ
Σκην.: Ντέιβιντ Τουόχι Μουσ.: Γκράεμε Ρέβελ Ηθ.: Βιν Ντίζελ, Κέιτ Σακχοφ, Καρλ Ούρμπα
Και όμως… οι κίνδυνοι από τα αρπακτικά της Γης.. είναι χειρότεροι…
Ο Ρίντικ εγκαταλείπεται σε έναν ακατοίκητο πλανήτη. Σύντομα, όμως, βρίσκει τον εαυτό του, οργανώνεται και αγωνίζεται για την ζωή του, ενάντια σε εξωγήινα θανατηφόρα αρπακτικά. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει, είναι να ενεργοποιήσει έναν φάρο έκτακτης ανάγκης μήπως και κάποιος τον αναζητήσει. Το πρώτο πλοίο που φτάνει, μεταφέρει μια νέα γενιά μισθοφόρων, πιο θανατηφόρους και βίαιους, ενώ το δεύτερο έχει για αρχηγό έναν άνθρωπο, του οποίου η καταδίωξη του Ρίντικ είναι προσωπική υπόθεση. Με τον χρόνο να τελειώνει και μια καταιγίδα να φαίνεται στον ορίζοντα, από την οποία κανείς τους δεν πρόκειται να επιβιώσει, οι κυνηγοί αρνούνται να εγκαταλείψουν τον πλανήτη, χωρίς το κεφάλι του Ρίντικ, ως τρόπαιο τους…
Σκοτεινή ταινία, φίλτρο σέπια στο φακό και πολύ μα πολύ περιπέτεια και φαντασία για τους φίλους του είδους “one man show”
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΣΣΑΒΩΝΑ (2013 ΕΓΧ 110’)
Πολιτικό δράμα, βασισμένο στο ομότιτλο μπεστ σέλερ, του Πασκάλ Μερσιέ
Σκην.: Μπίλ Όγκουστ Μουσ.: Άνετ Φοκς Ηθ.: Τζέρεμι Άιρονς, Μελανί Λοράν, Τζακ Ίστον, Μαρτίνα Γέντεκ, Μπρούνο Γκανζ, Κρίστοφερ Λη, Σαρλότ Ράμπλινγκ
Οι σεσημασμένοι… δεν λησμονιούνται εύκολα…
Ο καθηγητής φιλολογίας, Ράιμοντ Γκρεγκόριους, μόλις προλαβαίνει και σώζει μια κοπέλα, έτοιμη να βουτήξει στο κενό. Αυτή εξαφανίζεται, μέσα όμως σε μια τσέπη του κόκκινου παλτού της, αφήνει ένα βιβλίο και ένα εισιτήριο για τη Λισαβόνα, κάτι που δημιουργεί στον Ράιμοντ μια σφοδρή επιθυμία φυγής. Ακολουθώντας το ένστικτό του, επιβιβάζεται στο πρώτο τρένο για τη Λισαβόνα, αδιαφορώντας για τους μαθητές και τη δουλειά του. Στο ταξίδι αυτό, μαθαίνει λεπτομέρειες από τη ζωή του συγγραφέα του βιβλίου στην περίοδο της δικτατορίας του Σαλαζάρ, αλλά κυρίως του δημιουργείται η ευκαιρία να γνωρίσει ανθρώπους, νοοτροπίες, έναν καινούργιο απρόσμενο έρωτα και τον ίδιο του τον εαυτό.
Ατμοσφαιρικό road movie, που εντρυφεί στα μονοπάτια της αυτογνωσίας, είναι το θέμα της νέας ταινίας του Δανού σκηνοθέτη («Πέλε, ο Κατακτητής», «Το Σπίτι των Πνευμάτων»). Μαγευτικό ταξίδι στην Ευρώπη, βασισμένο στη νουβέλα του Ελβετού συγγραφέα Πασκάλ Μερσιέ, ένα διήγημα με εντυπωσιακή πυκνότητα νοημάτων και φιλοσοφικών προσεγγίσεων.
Το κουβάρι της αφήγησης, ξεκινάει από τη Βέρνη, με στόχαστρο ένα μοναχικό και αρκετά ιδιόρρυθμο χαρακτήρα, του Ράιμοντ, που με αφορμή την τυχαία του συνάντηση με μια -παραλίγο αυτόχειρα- νέα γυναίκα, ξεκινάει να εξιχνιάσει το μυστήριο του βιβλίου ενός Πορτογάλου συγγραφέα. Καταλήγοντας στην Λισαβώνα, σιγά σιγά ανακαλύπτει μεγάλα μυστικά, τόσο από τη σκοτεινή περίοδο της δικτατορίας και από τη δράση μιας ομάδας ηγετών της αντίστασης, όσο και ενός απαγορευμένου ερωτικού τριγώνου, ανάμεσα σε δυο άντρες και μια γυναίκα. Για την αποκατάσταση της ιστορίας, αλλά και το φρεσκάρισμα στα μονοπάτια της μνήμης των νεώτερων: Ο Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ, ηγήθηκε στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Πορτογαλία, το οποίο κατέληξε σε δικτατορικό καθεστώς, στις 28 Μαΐου 1926. Η σκληρή φασιστική δικτατορία διήρκησε 48 χρόνια, μέχρι τις 25 Απριλίου 1974, όταν ομάδα δημοκρατικών και αριστερών στρατιωτικών ανέτρεψε τον Μαρσέλο Καετάνο, διάδοχο του Σαλαζάρ από το 1968, με σχεδόν αναίμακτη επανάσταση (4 μόνον νεκροί), γνωστή ως Επανάσταση των Γαρυφάλλων, της οποίας ηγήθηκε ο ταγματάρχης Οτέλο ντε Καρβάλιο.
Το βιβλίο του Μερσιέ, που αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα, είναι πολυδιάστατο, όπως πολυδιάστατη επίσης, είναι και η αφήγηση της ταινίας του Όγκουστ. Με συνεχή φλας μπακ, ο σκηνοθέτης ξεδιπλώνει τη κινηματογραφική του διασκευή, χαλιναγωγώντας τον όγκο του λογοτεχνήματος και των περιγραφών του συγγραφέα, εξισορροπώντας έντεχνα, τους ρυθμούς και τους χρόνους του βιβλίου. Μια σημαντική προσαρμογή στην γλώσσα των εικόνων, που αυξάνει συνεχώς το ενδιαφέρον του θεατή και κρατάει σε υψηλά επίπεδα τη δραματουργία της ταινίας. Μέσα σε όλο το ατμοσφαιρικό αυτό περιβάλλον, ξεχωρίζει έντονα η ικανότητα του Όγκουστ στην διδαχή του συνόλου του καστ του, αλλά και στη διαχείριση της πλανοθεσίας και της μουσικής.
Από την αναμέτρηση τελικά της κινηματογραφικής ματιάς του Δανού σκηνοθέτη, με την πένα και τις σκέψεις του Ελβετού συγγραφέα, προκύπτει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Μια βαθύτατα πολιτική ταινία, με αναλλοίωτα τα συναισθήματα μιας ομάδας ανθρώπων με όνειρα και πάθη…
