[…] Έρχεσαι και ξανάρχεσαι σ’ αυτή την αίθουσα τόσο γυμνή που σε κοιτάζουν όλοι. Βασανίζεις τα καθίσματα σα να βασανίζεις τον ένοχο. Σου λέω να πνίξεις μέσα σου αυτά τα άγρια πουλιά μα εσύ τα λευτερώνεις…
[…]Σου χαρίζω την πιο ζεστή μου φωνή για να ντυθείς. Μα εσύ φεύγεις όπως ήρθες γυμνή για να υπάρχει πάντα ένα Ποίημα.να λέει για σένα
Τάκης Σινόπουλος – Από τη συλλογή “Η νύχτα και η αντίστιξη”
Στη σύγχρονη εποχή συντελούνται αλλαγές στην εννοιοδότηση της τέχνης. Η Λαμπρινή Μποβιάτσου είναι μια πολύ δραστήρια εικαστική δημιουργός η οποία σηματοδοτεί τη γενιά των σύγχρονων καλλιτεχνών που που απηχούν τις θέσεις των οπτικών πολιτισμικών σπουδών για τον πολιτισμό και την τέχνη. Υλοποιεί τις θεωρίες του μεταμοντερνισμού και της κριτικής παιδαγωγικής με την πρωτότυπη και ανεξάντλητη συμμετοχή της σε πολύσημα εκθεσιακά εικαστικά αφηγήματα, αλλά και στην τάξη της ως παιδαγωγός αισθητικής παιδείας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Ενεργοποιεί με την εικαστική της έκφραση στους αποδέκτες της , την ψυχοδυναμική της θέασης των έργων της , υποστηρίζει την οπτική αναπαράσταση μιας κοινωνικής ιδέας , ενθαρρύνει τις πολλαπλές ερμηνείες , την αναζήτηση κρυμμένων αντιφάσεων , την ανίχνευση των προσωπικών συσχετίσεων και νοηματοδοτήσεων. Αλλά και πάντα στην πρόσληψη των έργων της από το κοινό, επιτυγχάνει την συγκινησιακή εμπλοκή που συμπορεύεται με μια διεργασία αποκάλυψης της υπολανθάνουσας πολυπλοκότητας τους.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της τέχνης της η αέναη αναζήτηση νέων τρόπων παρουσίασης της φόρμας και του περιεχομένου (μεταμοντερνισμός) αλλά και η στοχαστοκριτική προσέγγιση που υποδεικνύει την ανάγκη διερεύνησης της απόκρισης του κοινού της στα έργα της Γι’ αυτό εξάλλου και η ίδια πάντα εντάσσει στοιχεία του εαυτού της στην εκφραστική οπτική δυναμική του έργου της
Η Λαμπρινή Μποβιάτσου μιλώντας για το πρόσφατο έργο της που παρουσιάζεται στην ομαδική έκθεση ‘HAVE A SEAT” η οποία ολοκληρώνεται στις 2 Απρίλη, καθώς περιγράφει την ιδέα του, εισάγει στον λόγο της εύγλωττα την προσδοκία της για τη συμμετοχή του θεατή
[…]Πραγματικά, η γυναίκα ενόσω περιμένει, έχει μεταμορφωθεί ή και μεταμφιεστεί σε γοργόνα. Ένα φως στην άκρη της ουράς της, τονίζει ακόμη περισσότερο τη διττή της υπόσταση. Στο κεφάλι είναι ραμμένα δύο αντικείμενα που αναφέρονται στον γυναικείο καλλωπισμό, μία βούρτσα και ένας καθρέφτης. Επάνω στον καθρέφτη είναι ζωγραφισμένη η αντανάκλασή μου, ως αναφορά στο δικό μου βίωμα και ως προτροπή του θεατή στη δική του συμμετοχή στο έργο τέχνης. Ένα αινιγματικό πρόσωπο από γύψο, ως φορτίο, βρίσκεται τοποθετημένο στην πλάτη της καρέκλας. Φορτίο ταυτόχρονα προστατευμένο και προστατευτικό. Στο μπροστινό μέρος της καρέκλας, δύο μάτια χύνουν διάφανα δάκρυα, σύμβολο του υγρού στοιχείου που περιέχει τη μυθική μορφή της γοργόνας, αλλά και στην έντονα αισθαντική της κατάσταση….»
Εστιάζοντας στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση με τον εμπράγματο κόσμο, με έμφαση στο κάθισμα , 46 σύγχρονοι Έλληνες εικαστικοί και σχεδιαστές παρουσιάζουν τα δικά τους καθίσματα μέσα από πρωτότυπες δημιουργίες, γλυπτά, εγκαταστάσεις και έργα εφαρμοσμένης τέχνης στον εκθεσιακό χώρο Αντι-Gallery της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης στην έκθεση με τον πρωτότυπο τίτλο «HAVE A SEAT» σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης –αρχαιολόγου Λουΐζας Καραπιδάκη:«Ένα κάθισμα έχει λειτουργικότητα αλλά και διακοσμητικό ρόλο», επισημαίνει η Λουΐζα Καραπιδάκη. «Σε όλη την ιστορία της τέχνης αποτέλεσε αντικείμενο έμπνευσης για τους καλλιτέχνες…»
Με αφορμή αυτή την πρωτότυπη συμμετοχή της στη συγκεκριμένη έκθεση η Λαμπρινή Μποβιάτσου συνομιλεί μαζί μου για τη θεματική της έκθεσης , για το έργο της και τεκμηριώνει ανατρεπτικά με βάση τον τίτλο του «ότι μια αναμονή διαρκείας θα μπορούσε να έχει ως αντίβαρο την ενατένιση της ομορφιάς σε όλες της τις εκφάνσεις» Την ευχαριστώ για τον πολύ ενδιαφέροντα διάλογο που αναπτύξαμε με αφορμή ένα πολύ οικείο για όλους μας αντικείμενο, το κάθισμα. Το κάθισμα που όπως και όλα τα αντικείμενα ανάμεσα στα οποία ζούμε, είναι συναισθηματικά και ιδεολογικά φορτισμένα και προφανώς πλέον στην τέχνη και στον πολιτισμό αποτελούν εν δυνάμει ζωτικά στοιχεία της σκέψης, συντροφεύουν τον άνθρωπο στη διαδρομή της ζωής του και υποδηλώνουν την εμπειρία και την ιστορία του.
1.Το έργο με το οποίο συμμετέχετε στην ομαδική έκθεση “Have A Seat” σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης – αρχαιολόγου, Λουΐζας Καραπιδάκη τιτλοφορείται «Αναμονή διαρκείας» .Η αναμονή πότε δεν έχει όριο χρονικό; Στο βίωμα μιας «αναμονής διαρκείας» ποιο θα μπορούσε να είναι το αντίβαρο;
Ζούμε σε μια χρονική συγκυρία που η αναμονή έγινε δεύτερη φύση μας. Μάθαμε να περιμένουμε καλύτερες μέρες, το τέλος της οικονομικής κρίσης, το τέλος της πανδημίας, τώρα δυστυχώς το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία… Μοιάζει μια αναμονή χωρίς τέλος, χωρίς έξοδο, χωρίς ελπίδα διαφυγής.
Στο έργο μου μία γυναικεία αινιγματική φιγούρα, βρίσκεται καθισμένη σε μια παλιά καρέκλα.
Στην πραγματικότητα, είναι κυριολεκτικά ραμμένη επάνω της. Τα μέλη της, είναι από βελούδο που ξεπροβάλλει από το βελούδο του καθίσματος, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα τρυφερής εγκαρτέρησης. Τί να περιμένει άραγε, τί θα μπορούσε να την αποζημιώσει για την επιβεβλημένη ακινησία της;
Το αντίβαρο θα μπορούσε να είναι η ενατένιση της ομορφιάς σε όλες της τις εκφάνσεις: την ομορφιά στον έρωτα, στην εμβάθυνση της επικοινωνίας με τον εσώτερο εαυτό μας και με τον άλλο, στην δημιουργικότητα, στην επαφή με τη φύση.
Αρχέγονες, ζωογόνες δυνάμεις που μας κρατούν σε εγρήγορση και σε μια αέναη απολαυστικά αισθαντική κατάσταση.
2. Η απουσία που υπονοεί ένα άδειο κάθισμα και η προσδοκία του ερχομού ποια ατμόσφαιρα διαμορφώνουν στην ομαδική έκθεση κατά τη γνώμη σας? Πώς επιχειρούν τα έργα τέχνης που παρουσιάζονται να ανιχνεύσουν προσωπικές νοηματοδοτήσεις του κοινού?
Ένα άδειο κάθισμα, όπως και ο τίτλος της έκθεσης «παρακαλώ, καθίστε», υποδηλώνει ακριβώς την ανάγκη μας για τη συνάντηση, τη διά ζώσης επαφή, την κουβέντα πρόσωπο με πρόσωπο, το άγγιγμα, το μοίρασμα στιγμών, το χάδι, όλα εκείνα που ήταν δεδομένα πριν και που τόσο μας έχουν λείψει. Υποδηλώνει επίσης το τόσο απλό «έλα στη θέση μου», νιώσε ότι νιώθω, την τόσο σπουδαία αρετή της ενσυναίσθησης. Οι καλλιτέχνες με τα έργα τους θεωρώ ότι, με τον δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο ο κάθε ένας, κατορθώνουν να δημιουργήσουν μία έντονα βιωματική συνθήκη, ώστε ο θεατής να αναρωτηθεί για τη δική του ανθρώπινη κατάσταση σε σχέση με την παρουσία, την απουσία, την οικειότητα, την επικοινωνία.
3. Ωστόσο η καρέκλα ως αντικείμενο εκπέμπει πάντα το αίσθημα του οικείου, της σύνδεσης! Γιατί αποφασίσατε να τοποθετήσετε στο δικό σας κάθισμα μια γοργόνα;
Ίσως γιατί βρίσκομαι σε μια περίοδο αναζήτησης και σε μια προσπάθεια επέκτασης, εξέλιξης του εαυτού μου (ήταν πάντα βέβαια, η προσωπική αναζήτηση μέρος της δουλειάς μου και της ζωής μου, όμως τώρα ακόμα περισσότερο), ώστε να αισθάνομαι φορές φορές ότι το πιο οικείο είναι το ανοίκειο και το ανοίκειο οικείο, ότι το πνεύμα γίνεται σώμα, ότι τα χρονικά και τα χωρικά όρια, στην ούτως ή άλλως καλειδοσκοπική πραγματικότητα που ζούμε με τις συνεχείς εναλλαγές της, χάνουν τη συνοχή τους.
Κατά κάποιον τρόπο, η εικόνα της γοργόνας επάνω στην καρέκλα, μοιάζει σε μένα παράξενα οικεία.
4. Στην εποχή της πανδημίας το κάθισμα είναι αλληλένδετο τυραννικά με μια οθόνη υπολογιστή που διαμεσολαβεί στην επικοινωνία σου στο μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητας σου. Πώς η τέχνη ευρύτερα μπορεί να διαμεσολαβήσει αντιστεκόμενη σε αυτή την παθογενή πολυπλοκότητα για να υποστηρίξει τη χαμένη νοηματική πληρότητα;
Στο έργο μου, οι κλωστές που συγκρατούν τη βούρτσα, στο πίσω μέρος του κεφαλιού, σχηματίζουν έναν ιστό σαν της αράχνης, που συμβολίζει τον ιστό των σκέψεων και των αισθημάτων. Στο κέντρο της έχω τοποθετήσει ένα μηχανισμό από μουσικό κουτί.
Θα μπορούσε, ο ιστός αυτός, να υποδηλώνει τις άπειρες διακλαδώσεις του διαδικτύου και τις δυνατότητες που μας δίνει να έρθουμε σε επαφή με χώρους καλλιτεχνικούς και δημιουργήματα, είτε αυτές αφορούν στη μουσική, είτε στην ποίηση και τη λογοτεχνία, είτε στα εικαστικά, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, όντας σε απόσταση. Κάτω από αυτήν την σκοπιά, η τέχνη γίνεται το όχημα για μια πιο ουσιαστική μορφή επικοινωνίας, πιο πνευματικής και άυλης, όμως ουσιώδους και ισχυρής. Αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι για την ανθρωπότητα, αρκεί να μην υποκαταστήσει την δια ζώσης επαφή, να μην μας μετατρέψει σε θεατές της ζωής μας. Η ζωή είναι στο εκεί, είναι όμως και στο εδώ, είναι στο τώρα, είναι στο μαζί.
*** Oι φωτογραφίες προέρχονται από τον ιστότοπο :
Αναλυτικότερα στις διευθύνσεις
https://www.hau.gr/el-gr/culture/events/2022/have-a-seat
http://www.lampriniboviatsou.com/?lang=elfrissirasmuseum.com/Greek/collection.aspx?id=165
http://dromospoihshs.gr/2019/03/20/20poihmatagiatinpoihsh/
