Επιτέλους τέρμα η προσποιητή ευτυχία που ξεχείλιζε στο «Βιβλίο των προσώπων» και πολύ τάραζε τον κάθε πάσχοντα. Από τ’ αγκαλιασμένα ζευγάρια που έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας, μέχρι τις επιτηδευμένες επιδείξεις ρούχων, επίπλων, τραπεζωμάτων, εκδρομών, καλοζωίας, και άλλων τινών που έκαναν τον μοναχικό, τον άρρωστο, τον άνεργο, τον δυστυχισμένο ακόμα πιο δυστυχή.
Αυτός ο συνεχώς μεταλλασσόμενος ιός που μας προέκυψε ξαφνικά, σαν να έβαλε μερικά πράγματα στη θέση τους, αφού με την εμφάνισή του ομοψυχία κι άκρα ταπεινότητα…κατέκλυσαν τις σελίδες μας! Όλα καλά! Αλλά για πόσο ακόμα;
ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ;
Η πόρτα ανοίγει και κλείνει με ρυθμούς χελώνας. Στο μεταξύ ήλιος κι αέρας ανελέητα μας πολιορκούν. Παγώνουμε ή σκάμε εδώ που στεκόμαστε, κρατώντας αποστάσεις, που πότε μικραίνουν και πότε μεγαλώνουν. Και μάσκες, που μπαινοβγαίνουν νευρικά στα πρόσωπα, λόγω της ανημποριάς και βεβαίως λόγω της προχωρημένης ηλικίας μας! Πάνω από 65 όλοι μας στην ουρά, με άλλο ένα κοινό στοιχείο: Τη δυσκολία χρήσης ή τη παντελή άγνοια των σύγχρονων ευκολιών! Αμάθητοι στο να πατούμε κουμπιά και στο λεπτό να γίνονται οι δουλειές μας! Ως πότε θα τιμωρούμεθα επειδή ζούμε ακόμα στον κόσμο τον πραγματικό κι όχι στον εικονικό;
ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΛΑΤΡΕΙΣ…
Μα την αλήθεια τους χρειάζεται! Και πρέπει οι εκλεγμένοι μας -μέσα στα τόσα που επινόησαν και μ’ επιτυχία εφάρμοσαν στον πόλεμο κατά του ιού- σοβαρά να το σκεφτούν κι αυτό. Γερό πρόστιμο σ’ όσους, με οιονδήποτε τρόπο, διασπείρουν τον τρόμο της απόλυτης καταστροφής! Ας μην ξεχνάμε πως είμαστε λαός μικρός, ανάδελφος και συνεχώς καταδιωκόμενος. Είμαστε ωστόσο ακόμα εδώ, λόγω του υψηλού μας ηθικού, που είναι κι ο μεγαλύτερος θησαυρός του Έλληνα. Αποδείξαμε πως είμαστε και πειθαρχημένοι! Μην επιτρέψουμε όμως, στον καθένα συνεχώς να μας τρομοκρατεί και να μας συντρίβει…
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ!
Τα είχε τα χρονάκια της! Είχε πάνω της κι όλα τα σημάδια που ο αδυσώπητος χρόνος αφήνει στις φθαρτές υπάρξεις του κόσμου ετούτου: Κοιλίτσα, ελαφριά καμπουρίτσα, αραιωμένο μαλλί, μπόλικες ρυτίδες, αστάθεια στο βάδισμα. Τίποτα απ’ όλα αυτά όμως δεν την εμπόδισαν να λάβει μέρος σε διαγωνισμό σχετικό με τα ρούχα. Και μοντελάκια κατάλληλα επέλεξε, και πρόβαρε με άνεση, έκανε επιτυχημένη πασαρέλα, πήρε και το βραβείο! Καλοχτενισμένη, καλοντυμένη, καλοδιάθετη κέρδισε τις εντυπώσεις, εξέπληξε τις κατά πολύ νεότερες κι ομορφότερες συμπαίκτριές της! Το μεγάλο της ατού; Πως απλούστατα, δεν το βάζει κάτω!
ΜΑΣ ΤΑ ΕΙΠΑΝ…
Μας τα είπαν και τα ξαναείπαν με χίλιους τρόπους: Μάσκα, απολυμαντικά, κράτημα αποστάσεων και άλλα τινά! Όλα άκρως απαγορευτικά… Τ’ ακούσαμε, τα ξανακούσαμε δυο μήνες τώρα και βεβαίως τα εφαρμόσαμε, ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες. Που ήλθαν κι αυτές γοργά! Δεν ελέγχεται, ούτε τιμωρείται πια κάθε έξοδός μας ! Και πηδάμε απ’ τη χαρά μας!! Πάμε όπου θέλουμε, όσο θέλουμε και μ’ όποιον θέλουμε! Γι’ αυτό είδαμε κι εμείς χθες βράδυ κάτω απ’ το μπαλκόνι τα σμήνη, ανέμελα να συνωστίζονται και να συγχρωτίζονται με τα καλοκαιρινά τους, τα παιδιά, τα σκυλιά τους κι ύφος εκδρομικό;
