Ο Τζόκερ και οι “αόρατοι” άνθρωποι

Είμαι από εκείνους που δεν είχαν προλάβει να δουν τον “Τζόκερ” όταν πρωτοβγήκε στους κινηματογράφους. Τον είδα χθες το βράδυ. Απνευστί. Με μια διαρκή ανατριχίλα.
Ξεκίνησα την ταινία στις 3 τα ξημερώματα. Την “παίζω” ακόμα στο μυαλό μου. Και ήταν η ιδιότυπη συγκυρία του “εγκλεισμού” που φώτισε ίσως ακόμα περισσότερο τις σκοτεινές πτυχές της ταινίας. Τον “Τζόκερ” τον γέννησε μια αποκτηνωμένη κοινωνία. Μια κοινωνία που γελοιοποιεί τον αδύναμο, εκείνον που χρειάζεται βοήθεια, στήριξη. Και όταν δεν τον γελοιοποιεί, τον “εξαφανίζει”. “Νόμιζα μέχρι τώρα πως δεν υπήρχα”, λέει ο ήρωας κάποια στιγμή της ταινίας. “Νόμιζα πως δεν υπήρχα”!
O Τζόκερ ήταν ο “αόρατος άνθρωπος”. Εκείνος για τον οποίο κανείς δεν ενδιαφερόταν. Πότε άρχισαν να ενδιαφέρονται; Όταν του γύρισε το μυαλό και άρχισε να σκοτώνει. Οταν -χωρίς να το επιδιώκει, χωρίς να το έχει οργανώσει- ξεσήκωσε αντιγραφείς που βάδιζαν στα χνάρια του. Ηταν τότε που η κοινωνία είδε όλους αυτούς τους “αόρατους” ανθρώπους. Τους έξαλλα απογοητευμένους, τους τρελά καταπιεσμένους, τους ζοφερά απελπισμένους. Ολους εκείνους που όφειλε να δει, αλλά επέλεγε να μην βλέπει.
Και αναρωτιέμαι: Στην παρούσα συγκυρία, τώρα που όλοι βρισκόμαστε σε μια καμπή οριακή, σε παρά φύσιν εγκλεισμό, με την ανασφάλεια να έχει ξεπεράσει κάθε όριο, πραγματικά, η συζήτηση για μείωση κατά 50% του μισθού των εργαζόμενων για τους επόμενους 6 μήνες, πού αποσκοπεί;
Γνωρίζω ανθρώπους που επειδή “πάγωσαν” τα πάντα και έκλεισαν επιχειρήσεις και δουλειές, έχουν χρήματα μόνο μέχρι το τέλος του μήνα. Ανθρωπους που δούλευαν κανονικά και παγιδεύτηκαν χωρίς να το θέλουν και χωρίς να φταίνε (κανείς δεν το ήθελε και κανείς δεν έφταιγε, ανωτέρα βία είναι όλη αυτή η ανωμαλία…). Εχω φίλους που δεν ξέρουν μέχρι πότε θα έχουν χρήματα για να φάνε! Ανθρώπους μόνους, χωρίς οικογένεια και “δίχτυ ασφαλείας”. Που δεν ξέρουν μέχρι πότε θα έχουν λεφτά για να φάνε!!! Ποιός σκύβει πάνω από αυτούς; Ποιος βλέπει όλους εκείνους τους “αόρατους” που δεινοπαθούν καθημερινά μπλεγμένοι άθελά τους -όπως όλοι- σε μια ιστορία που δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει; Και αν το κράτος είναι όντως Πρόνοιας, λοιπόν που είναι η πρόνοια για όλους αυτούς; Σίγουρα όχι στην ανακοίνωση για περικοπή μισθών στο 50%. Ούτε στα μέτρα που -φυσικά- δεν άγγιξαν καθόλου τα “υψηλά” επαγγέλματα, όπως αυτό των βουλευτών για παράδειγμα. Δεν είδα να εντάσσονται και οι βουλευτές στην “πρόνοια” των 800 ευρώ για ένα δίμηνο. – Αλήθεια τώρα; Μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος με 400 ευρώ τον μήνα;
Το ότι “μένουμε σπίτι” δεν σημαίνει ότι η πλειονότητα γίνεται περισσότερο αόρατη από όσο ήταν. Δεν σημαίνει πως δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν κρίνει, δεν σκέφτεται, δεν νιώθει. Ούτε φυσικά θα έπρεπε κανείς να είναι αόρατος σε ρυθμούς κανονικότητας ούτε σε καμία συγκυρία..
Γιατί πολύ απλά, όλη αυτή η ένταση, όλη αυτή η καταπίεση, όλος αυτός ο τρόμος της ανασφάλειας, θα εκτονωθεί κάποια στιγμή. Και τότε δεν θα είναι καθόλου αστείο. Ούτε θα γελάει κανείς…