Ο Παπαδερός, με τον Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο, επί τραχείας οδού…

Ήτανε αυγές κι ατένιζα απ’ το κατάστρωμα τα ανεπανάληπτα Λευκά Όρη με τις ολάσπρες περήφανες κορφές τους και δεν ήθελα να κουνήσω απ’ τη θέση μου.
Μια λεβεντιά, μια περηφάνια, μια αντρειοσύνη κι ελευτερία φτερούγιζαν στον αχνισμένον αγέρα κι έρχονταν ασίγαστα ροδόχρωμα σύννεφα απ’ τη μεριά του Ακρωτηριού, ανάμεσα κυπαρίσσια κι ελαιώνες. Κοίταγα υπνωτισμένος, σκευόμουνα το αίμα που χύσανε εδώ οι Κρητικοί για να παραδώσουνε παστρικά τα χώματά μας στους επερχόμενους, όταν κροτάλισε ένας λιοκαμένος, με κροσσωτό κεφαλομάντηλο άντρακλας από δίπλα.
– Ο Εθνάρχης μας ο μεγάλος με το σουβλερό μουσάκι και το δίκοχο το μαύρο, αυτός κείτεται εκεί που πέμπεις τους οφταλμούς σου.
Ήταν ο τάφος του Βενιζέλου, το πρώτο μέρος που επισκέφτηκα με το συνεργείο ηχογραφήσεων που ερχόμασταν από Αθήνα κι αποτυπώσαμε ηχητικά, τα μέρη τούτα τα ιερά.
Μπήκαμε στερνά στο ταλαίπωρο αυτοκίνητό μας με συνοδηγό τον Διευθυντή Γεωργίας και φτάσαμε Κολυμπάρι. Ο αγέρας ακόμα κρύος, η θάλασσα φουρτουνιασμένη και θαλασσοπούλια μας καλωσορίζανε εμάς κι έναν ταπεινό, με τριμμένο ράσο, παπά.
– Καλώς τους, μας είπε και συνέχισε. Εδώ θα τα πούμε.
Και κάτσαμε στα σκαλιά της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης που με σκλάβωσε με την πρώτη από την επιβλητικότητά της και την αρχοντιά της. Μέσα κι όξω.
Ήτανε ο Γέροντας, ο θρησκευτικός μας ηγέτης και καθοδηγητής Μητροπολίτης Ειρηναίος.
Είπαμε για τις δραστηριότητές του, γεωργικές και φιλανθρωπικές, στο Κολυμπάρι και μετά αστράψανε τα μάτια του κι είπε για το μεγάλο επίτευγμα, την Ορθόδοξη Ακαδημία που μου την έδειξε όπως ο παππούς δείχνει με καμάρι το πρωτέγγονό του.
– Θα το αναλάβει αν ο Θεός μας το επιτρέψει, ο κύριος Παπαδερός που δυστυχώς απουσιάζει και δεν μπορείτε να τον γνωρίσετε σήμερα.
Ήξερα όμως τη φήμη του από το παιδαγωγικό ινστιτούτο του Υπουργείου Παιδείας που υπηρετούσε δισυπόστατα και με της ψυχής του τα μάτια στραμμένα στο Κολυμπάρι. «…Για μένα φυσικά η αποστολή της Ακαδημίας είναι τόσο σοβαρή, ώστε δεν θα την έβαζα σε κίνδυνο εξ αιτίας άλλης απασχόλησής μου» γράφει στους υπεύθυνους που του ζητήσανε να ενταχθεί στην προσπάθεια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που επιχειρείτο από την τότε κυβέρνηση. Και συμπληρώνει, «…αν αργότερα διαπιστωθεί ότι η Ακαδημία χρειάζεται την πλήρη απασχόλησή μου… είναι αυτονόητο ότι θα εγκαταλείψω την τωρινή εργασία μου χάριν της Ακαδημίας»(σ. 617). Κάτι, που έγινε πολύ γρήγορα. Γιατί την έβλεπε σαν παιδί του βιολογικό μετά από τόσους αγώνες, μαζί με τον αείμνηστο Επίσκοπο τον Ειρηναίο.
Μαζί, γιατί από μικρός είχε στενούς δεσμούς και όνειρα συνυφασμένα με τον κοντοχωριανό του δάσκαλό, στην Ιερατική Σχολή και γενικότερα στη ζωή του.
Κι όταν ο Ειρηναίος βρισκόταν στο Παρίσι (1951) για μετεκπαίδευση, έγραφε: «Αγαπητό μου παιδί Αλέκο…. έρχονται στιγμές που δε βρίσκω τίποτε άλλο να λογαριάσω στη ζωή μου, παρά μόνο εσάς τα παιδιά μου. Εσείς παίρνετε μέσα στη σκέψη και στην καρδιά μου το μέρος εκείνο που για άλλους είναι γεμάτο από αγαθά, συμφέροντα και δόξες… θάναι μεγάλη η χαρά μου νάχω εσάς τους μαθητάς μου συνεργούς και βοηθούς μου.»(σ. 28)
Συνεχής η επικοινωνία τους και το Μάρτη του 1960  του εκφράζει ο Ειρηναίος την αγωνία του: «…πότε θα κατεβείς; Χρειάζομαι ανθρώπους, Αλέκο μου, ανθρώπους χρειάζομαι…» (σ. 56)
Μέχρι που, φωτισμένος πια, θαμπώθηκε από το όραμα, το κουβέντιασε με τον καθοδηγό της ζωής του, το αποδέχτηκε κι αυτός, σφηνώθηκε στο μυαλό τους και με μια ψυχή ξεκίνησαν κι έγινε τούτο πράξη.
Κάτι που με ακράδαντα τεκμήρια, πολλές φωτογραφίες κι ημερομηνίες, με αξιοθαύμαστη οργάνωση της ύλης, αποδεικνύεται στο ογκώδες, 656 σελίδων, βιβλίο του με τίτλο “Με τον Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίον επί τραχείας οδού” σε Εκδόσεις ΜΕΘΕΞΙΣ, Θεσσαλονίκης.
Δεν είναι ένα λογοτεχνικό έργο ούτε μυθιστόρημα. Είναι μια καταγραφή όλης της ιστορίας που αξίζει να το μελετήσει κανείς, όχι τίποτα, αλλά για να διαπιστώσει πόσο έχουν κουραστεί και πόση η πίστη τους για το πρακτέο, πόσες οι απογοητεύσεις και προβληματισμοί, οι ελάχιστοι αρωγοί κι οι πολλοί εξωγενείς ή κι ενδογενείς ανασταλτικοί παράγοντες και παράμετροι και να καταλήξει για άλλη μια φορά στο γνωστό συμπέρασμα, ότι, αν κάτι το θέλουμε, το πιστεύουμε με την καρδιά μας και δίνουμε μάχες για την πραγμάτωσή του, τότε, θαρρείς κι όλες οι υπερφυσικές δυνάμεις έρχονται συμπαραστάτες και το αδύνατο γίνεται δυνατό.
Η  Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης.