Το ταξίδι της Μύρτιδος ξεκίνησε το 2010 από το Νέο Μουσείο της Ακροπόλεως, φιλοξενήθηκε σε πολλά μουσεία της Ελλάδος και μετά ταξίδεψε και στο εξωτερικό. Αυτές τις ημέρες φιλοξενείται στο ιστορικό “Γιαλί Τζαμί”, στο όμορφο λιμάνι των Χανίων και είμαστε τυχεροί εμείς οι Χανιώτες γιατί έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε από κοντά.
Η 11χρονη Αθηναία Μύρτιδα, της χρυσής εποχής του Περικλέους, είναι θύμα και αυτή του τυφοειδούς πυρετού, που αποδεκάτησε την πόλη- κράτος των Αθηνών, το 430-426 π.χ., τα πρώτα χρόνια των Πελοποννησιακών πολέμων, γνωστός ως Λοιμός των Αθηνών.
Απο ανασκαφές που έγιναν στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού, ανακαλύφθηκε ομαδικός τάφος. Ένας τάφος με ελάχιστα κτερίσματα, που φανερώνει έλλειψη του προβλεπόμενου από τα ήθη και τα έθιμα της εποχής τελετουργικού, αλλά και βιασύνη και πανικό, δεκάδες νεκροί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά άτακτα θαμμένα. Διαπίστωση ότι οι νεκροί ήταν θύματα του Λοιμού.
Σε αυτό τον ομαδικό τάφο, βρέθηκε το κρανίο της Μύρτιδος. Το άριστα διατηρημένο κρανίο της μικρής χάρη στις προσπάθειες του Μανώλη Παπαγρηγοράκη και της ομάδας του, αναπλάθεται, παίρνει ζωή και αφηγείται την ιστορία της πόλης της. Ο επισκέπτης στο χώρο του Γιαλί-Τζαμί βλέπει όλη την εξέλιξη της διαδικασίας ανάπλασης του κρανίου και καταλήγει σε έναν ιδιαίτερο χώρο όπου είναι η μικρή Μύρτιδα. Το αντίκρισμά της με άφησε άφωνη, μαγεμένη και αναρωτιόμουν αν αντιλαμβανόταν την παρουσία μου, αν ενοχλείται από αυτή ή αν ένιωθε ευχαρίστηση, ζεστασιά και ευτυχία.
Την κοίταζα στα μάτια. Έβλεπα ένα κοριτάκι 11 χρονών με κόκκινα μαλλιά, ένα προσωπάκι γλυκύτατο και δύο μάτια τόσο εκφραστικά που με διαπερνούσαν επίμονα. Ένα χαμόγελο αχνό στα χειλάκια της που δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν από χαρά που ξαναζωντάνεψε ή αν ήταν παράπονο. Ήταν σαν να αναρωτιόταν γιατί έπρεπε να αρρωστήσει και να πεθάνει τόσο νωρίς; Ποιος έφταιγε; Τι μπορούσε να αποτρέψει το κακό; Γιατί δεν πρόλαβε να μεγαλώσει; Γιατί δεν χάρηκε πολλά πράγματα από τη ζωή της;
Ήταν τόσο μικρή. Ήταν τόσο άδικο. Όπως άδικο είναι και όλες τις εποχές στα σταυροδρόμια της ιστορίας έχει αποδειχτεί ότι σημαντικές επιδημίες έχουν επηρεάσει την ανθρωπότητα και τους διάφορους πολιτισμούς.
Κάτι ανάλογο δεν βιώνουμε τώρα όλη η ανθρωπότητα με τον ιό (Ό\Ίϋ-19; Δεν χάθηκαν αμέτρητοι άνθρωποι διαφόρων ηλικιών ανά τον κόσμο; Δεν θρηνήσαμε και θρηνούμε ακόμη αγαπημένα πρόσωπα; Όλο αυτό που ζούμε είναι ένας “Λοιμός των Αθηνών”. Είναι μία κατάρα που πέφτει σε κάθε λαό αδιακρίτως. Αγωνίζονται οι επιστήμονες να νικήσουν τον ιό.
Με το εμβόλιο σαν όπλο αρχίζει το θηρίο να πεθαίνει. Έκανε όμως μεγάλο κακό. Ο αγώνας όλων ας καρποφορήσει παίρνοντας δύναμη από το αινιγματικό χαμόγελο της μικρούλας Μύρτιδος. Ας είναι η ελπίδα του αύριο, για να μην υπάρχουν άλλες μικές “Μύρτιδες” θύματα Λοιμών. Ας έχουμε εμπιστοσύνη στους επιστήμονες, ας οπλιστούμε με θάρρος, υπομονή και ελπίδα ότι και αυτός ο ιός θα νικηθεί με τον εμβολιασμό περισσότερων ομάδων κάθε ηλικιών.
Οι μικρές “ΜΥΡΤΙΔΕΣ” πρέπει να είναι γερές, απρόσβλητες, δυνατές για να ζήσουν τη ζωή, να την κατακτήσουν και να την χαρούν.
