«Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες/ γιατί το τζάκισες το χέρι σου/ το τζάκισες για να χορεύουν σέικ/ τα κωλόπαιδα». Και το “ποίημα” αυτό του πάντα ωσεί παρόντος Ντίνου Χριστιανόπουλου στο νου μου, ενώ έχω αποφασίσει για το περιεχόμενο της στήλης και το μολύβι περιμένει με ανυπομονησία ν’ αρχίσει το γράψιμο. Αλήθεια, αν στη θέση του Μακρυγιάννη έβαζε ο ποιητής τον αρχηγό της Φιλικής Εταιρείας, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, που δεν “τζάκισε” μόνο το χέρι του (ειρήσθω εν παρόδω ότι είχε χάσει το δεξί του χέρι ως αξιωματικός του ρωσικού στρατού το 1814 στη Μάχη της Δρέσδης) αλλά πέθανε δυο μήνες μετά την αποφυλάκισή του απ’ τις αυστριακές φυλακές στη Βιέννη, στις 31 Ιανουαρίου 1828, ποιο θα ήταν το ποίημα; Γιατί θα του έλεγε ότι πέθανε, αυτός ένας πρίγκιπας παραπεταμένος και σε πλήρη ένδεια, σε ξένη γη, ο ποιητής; Μετέωρο το ερώτημα…
«Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες! Πρό πολλού οι λαοί της Ευρώπης, πολεμούντες υπέρ των ιδίων Δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας επροσκάλουν εις μίμησιν, αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι’ αυτής πάσαν αυτών την Ευδαιμονίαν. Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι πανταχού έτοιμοι, οι Σέρβοι, οι Σουλιώται, και όλη η Ήπειρος, οπλοφορούντες μας περιμένωσιν· ας ενωθώμεν λοιπόν με Ενθουσιασμόν! Η Πατρίς μας προσκαλεί! Η Ευρώπη, προσηλώνουσα τους οφθαλμούς της εις ημάς, απορεί διά την ακινησίαν μας, ας αντηχήσωσι λοιπόν όλα τα Όρη της Ελλάδος από τον Ήχον της πολεμικής μας Σάλπιγγος, και αι κοιλάδες από την τρομεράν κλαγγήν των Αρμάτων μας. Η Ευρώπη θέλει θαυμάση τας ανδραγαθίας μας, οι δε τύραννοι ημών τρέμοντες και ωχροί θέλουσι φύγει απ’ έμπροσθέν μας». Η αρχή από την επαναστατική προκήρυξη της Επανάστασης του 1821 που τελειώνει με τη φράση «Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι, η Πατρίς μας προσκαλεί» και την υπογράφει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. «Την 24ην Φεβρουαρίου 1821 Εις το γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου».
Σαν χθες, 22 Φεβρουαρίου 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διαβαίνει τον ποταμό Προύθο και υψώνει τη σημαία της Ελληνικής Επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες της Μολδοβλαχίας. Σαν αύριο, 24 Φεβρουαρίου 1821, η έκδοση της προκήρυξής του, η επίσημη έναρξη της των Ελλήνων Επανάστασης. «Ήμουν κι εγώ εκεί αυτές τις μέρες δίπλα στον Αρχηγό, ονειρεύτηκα τις προάλλες. Όντας φοιτητής, ένας από τους 500 περίπου Έλληνες φοιτητές που αφήσαμε τις σπουδές μας στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και πήραμε μέρος στη συγκρότηση του Ιερού Λόχου. Και στη δοξολογία που έγινε δυο μέρες μετά στις 26 του μήνα, που έγινε στο ναό των Τριών Ιεραρχών, κατά την οποία ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλόγησε την πρόχειρη σημαία και παρέδωσε το ξίφος με έμβλημα τον Σταυρό, επίσης ήμουν… Μέχρις εκεί. Ύστερα ξύπνησα. Με τις δυο πρώτες στροφές απ’ την ωδή του Ανδρέα Κάλβου “Εις τον Ιερόν Λόχον”, στον νου μου. «Ας μη βρέξει ποτέ/ το σύννεφον, και ο άνεμος/ σκληρός ας μη σκορπίσει/ το χώμα το μακάριον/ που σας σκεπάζει.// Ας δροσίζει πάντοτε με τ’ αργυρά της δάκρυα/ η ροδόπεπλος κόρη·/ Κι αυτού ας ξεφυτρώνουν αιώνια τα άνθη», για τους Ιερολοχίτες που έπεσαν στις 19 Ιουνίου 1821 στο Δραγατσάνι. Η δαρτή βροχή που έβρεχε κατά τη διάρκεια της ημέρας είχε σταματήσει…
Κορωνοϊκά… στα πεταχτά
Με μια μικρή ρίμα του φίλου ιερωμένου αρχίζει η στήλη σήμερα. Για τις μάσκες ο λόγος με χιουμοριστική διάθεση. Και γιατί άνοιξε από χθες το Τριώδιο, η περίοδος των Αποκράδων. Πάμε! «Μας έκανε να γίνουμε ο Κόβης μασκαράδες,/ πολίτες και πολιτικοί ακόμα και παπάδες./ Σαν μουσουλμάνες φερετζέ έβαλαν κι οι γυναίκες/ και οι γιαγιάδες φαίνονται στα μάτια μας μπεμπέκες». Ακριβώς όπως τα λέτε, πάτερ! Μασκαράδες γίναμε, ας όψεται ο Κόβης, όπως λέτε σήμερα τον κορωνοϊό που τον λέγατε Κόβητα ή Κοβητά.
Ενώ το Ηράκλειο (ο δήμος Ηρακλείου) έχει μπει στο “κόκκινο” (στις περιοχές αυξημένου κινδύνου στο χάρτη Υγειονομική Ασφάλειας και Προστασίας για τη διασπορά του κορωνοϊού), δηλαδή, τα Χανιά εξακολουθούν να “πλέουν” με “κίτρινη” σημαία. Να κοιμούμαστε ήσυχοι; Ε, όχι δα! Δεν αργεί το κακό να γίνει φάντασμα. Ένα το κρατούμενο. Να πρασινίσει όλη η Ελλάδα, όσο γίνεται πιο γρήγορα, η ευχή όλων μας. Ωστόσο, να προσέχουμε, να προσέχουμε, να προσέχουμε… τι άλλο;
«Θα αναρτήσω στίχους για την πανδημία/ στο facebook και στο Διαδίκτυο/ με ύφος φυσικό θα ’χω φωτογραφία/ στη chezlong με σώμα ημι-ύπτιο», λέει στη (για) τη νέα ποιητική του συλλογή “Pixels” (εκδ. “ΚΕΔΡΟΣ”), που είναι το ενδέκατο ποιητικό του βιβλίο ο Δημήτρης Κοσμόπουλος. “Pixels” στη γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι τα εικονοστοιχεία, οι ψηφιακοί κόκκοι που αποτελούν την ηλεκτρονική εικόνα η οποία έχει πια υποκατασταθεί στη θέση της αληθινής ζωής», όπως επισημαίνεται και στο Δελτίο Τύπου για την έκδοση…
