Είναι μέρες, που φυσούν δυνατά οι άνεμοι. Οι βοριάδες. Οι παγωμένοι. Και μπορεί να ‘ναι αργία ίσως. Που να μην δουλεύουν οι άνθρωποι. Ή να ‘ναι, άλλη αργία, με την άλλη σημασία της. Από αυτή που σημαίνει έλλειψη. Έλλειψη γενικά. Μα και ειδικότερα. Και ο άνθρωπος να κάθεται σπίτι του. Ξυπνόντας, όταν είναι ακόμα σκοτάδι. Και ν’ ακούει τους ανέμους, να φτάνουν μέσα στα φυλλοκάρδια του.
Από όλες τις χαραμάδες των πληγών του. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις τότε ; Να ‘πεις, όρτσα. Και να βγεις έξω. Έξω από το είναι σου. Στην αυλή των ονείρων σου. Τότε, θα δεις πως οι άνεμοι, αν και όντως δυνατοί και παγωμένοι, ωστόσο δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου. Τότε, δες τους ανέμους κατά πρόσωπο. Κόντρα τους.
Τότε θα καταλάβεις, πως δεν φυσούν συνεχόμενα. Εχουν μια τόση δα παύση, ανάμεσα στις ριπές τους. Τότε κάτσε κόντρα τους. Για να μπορέσεις να τους καταλάβεις. Να ακούσεις τα λόγια τους. Και να υπολογίσεις αυτές τις τόσες δα στιγμούλες της παύσης. Τότε, υπολόγισε και την συχνότητα που καταλαγιάζουν προς στιγμήν. Και αυτό το δευτερόλεπτο που ξεκουράζονται, για να δυναμώσουν αμέσως μετά, εσύ εκμεταλεύσου το.
Και γνωρίζοντας πότε είναι, τότε ακριβώς, άναψε την φωτίτσα της ελπίδας σου. Και ανάσανε βαθιά. Να φτάσει αυτή η φωτίτσα, μέχρη την άβυσσό σου. Μα να ‘σαι πάντα κόντρα τους. Για να μπορείς να τους βλέπεις καταπρόσωπο. Μην τους γυρίσεις την πλάτη. Όρτσα να ‘σαι πάντα. Και θα δεις. Και θα καταλάβεις. Πως να σε ξυπνήσουν απλά θέλουν. Και να σε κρατήσουν άγρυπνο. Φρουρό των ονείρων σου. Να ‘σαι πάντα έτοιμος. Μη φοβάσαι. Απλά να ‘χεις διάκριση. Να ξέρεις πότε είναι η παυση του δευτερολέπτου τους.
Και τότε ανάσανε βαθιά. Ζεστάσου με τη φωτίτσα σου, και αφησε την να πάει. Όσο πιο στο μέσα σου γίνεται. Τότε χαμογέλα. Αρέσει στους άνεμους το χαμόγελό σου. Και πες τους : Δώσε άνεμε. Δώσε κι άλλο. Και πες μετά. Όρτσα ψυχούλα μου. Όρτσα !.
