Ελληνική οικονομία – (αν)Ελεύθερη και (αγ)Ωραία
Πρώτο θέμα στην πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης κατά τη χθεσινή ημέρα, και για πολλές ημέρες ακόμα κατά πως φαίνεται. Και δικαίως.
Η πρόωρη έξοδος στις αγορές, ένας από τους στόχους που -έστω εσχάτως- έθετε μετ’ επιτάσεως, δεν αποκλείεται να επιτευχθεί. Σε αντίθεση με αρκετούς εδώ και πολλούς μήνες. Δεν είναι και λίγο πράγμα, και μάλιστα, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τις διεθνείς αγορές.
Όμως παρά την ικανοποίηση και τους πανηγυρισμούς για τη «νέα σελίδα» στην ελληνική οικονομία, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει κάτι πολύ σημαντικό.
«Μόνο πολιτική σκοπιμότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες, εν όψει των ευρωεκλογών, εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή η έξοδος στις αγορές» σχολίαζε το μακρινό 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ για την τότε έξοδο στις αγορές της κυβέρνησης Σαμαρά.
Σήμερα, η κυβέρνηση στοχεύει σε ένα ελαφρώς καλύτερο επιτόκιο από εκείνο (4,95%), αντί για ευρωεκλογές έπονται οι γερμανικές, ενώ το χρέος της χώρας παραμένει μη βιώσιμο, χωρίς καμία ουσιαστική προοπτική ελάφρυνσή του.
Τότε και τώρα, η πρόωρη έξοδος στις αγορές θεωρούνταν «όπλο» στα χέρια των εκάστοτε κυβερνόντων, σε αυτόν τον ιδιότυπο επικοινωνιακό πόλεμο.
Ωστόσο, παρά τα τόσα χρόνια που έχουν περάσει μέσα στην κρίση, το πολιτικό σύστημα δεν έχει καταλάβει πως τα πραγματικά προβλήματα και οι κοινωνικές αδικίες που λαμβάνουν χώρα, δεν καλύπτονται από κανενός είδους χρυσόσκονη.
Και τι χρυσόσκονη, με επιτόκιο κοντά στο 5%. Σκέτο χρυσάφι.
********
Η φωνή από τη τσάντα – Εν μέσω ευρωθορύβων
Υπάρχει μια ιστορία, πραγματική, που περιγράφει πως ο Τζον Λένον και η σύντροφός του, Γιόκο Όνο, στο πλαίσιο της αντιπολεμικής περιοδείας τους στις αρχές του 1969, βρέθηκαν στην Αυστρία. Εκεί, ο μεγάλος αυτός οραματιστής, περιέγραψε την ιδέα του για το «bagism», μια πειραματική «θεραπεία» κατά των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων.
Τότε λοιπόν, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου που παραχώρησαν οι δύο, εμφανίστηκαν… κάτω από ένα λευκό σεντόνι και απάντησαν όλες τις ερωτήσεις καλυμμένοι ολόκληρη από αυτό. Δίχως να φαίνονται ούτε τα πρόσωπά τους.
«Αντί να επικεντρώνεται στην εξωτερική εμφάνιση, ο ακροατής θα ακούει μόνον την άποψη όποιου βρίσκεται κάτω από το σεντόνι» εξηγούσε, ρίχνοντας -ουσιαστικά- νερό στο αυλάκι της δυναμικής συζήτησης κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων.
Σήμερα στη χώρα, μετά από επτά και πλέον χρόνια μέσα στην κρίση, υπό την επιτροπεία των Ευρωπαίων και τις εντολές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και με τις θεραπείες να έχουν εν πολλοίς αποτύχει, θαρρείς είναι πιο απαραίτητο από ποτέ ένα ελληνικό bagism για την οικονομία.
Με έναν τρόπο, να ακουστούν τα προβλήματα και οι προτεινόμενες λύσεις, δίχως οι προτάσεις να ταυτίζονται με τα πρόσωπα που τις εκφέρουν. Ακριβώς, δηλαδή, αυτό που συμβαίνει με όσους (για ακόμα μία φορά) σήμερα, όχι μόνο στοχοποιούνται για τις απόψεις του που αναφέρονται σε έναν εναλλακτικό δρόμο. Αλλά, ταυτόχρονα, «στοχοποιούν» όποιον εμφανιστεί να συγκινείται από τη συζήτηση, τουλάχιστον.
Δύο χρόνια μετά την τελευταία επιβεβαίωση του «μονόδρομου» της διαιώνισης των μνημονίων στη χώρα, είναι πια στιγμή ο διάλογος να γίνει ψύχραιμα και με επιχειρήματα.
Δυστυχώς, το πολιτικό σύνολο στο σύνολό του -σχεδόν- σε αυτό το ραντεβού έχει αργήσει κατά πολύ…
ΥΓ. Ένα απολαυστικό στιγμιότυπο από εκείνη τη συνέντευξη τύπου του Τζον Λένον, όταν Αυστριακός δημοσιογράφος συνειδητοποίησε πως θα έδινε όλη τη συνέντευξη καλλυμένος από εκείνο το σεντόνι. «Να πάρει», είπε, «μια φορά βρέθηκα κοντά στον Λένον, και δεν θα τον δω…»
*λωτοφάγος
