«Και µην έργω κουκέτι µύθω γη σεσάλευται…»
[Με έργα (στ’ αλήθεια) κι όχι πια µε λόγια τραντάζεται η γη…]
ΑΙΣΧΥΛΟΣ, Προµηθεύς δεσµώτης, 1080
Η επιβίωση ενός έθνους στους αιώνες, και ακόµα περισσότερο η άνθισή του, απαιτεί µελέτη, σχεδιασµό και προσπάθεια µακράς πνοής και οπωσδήποτε δεν µπορεί να αφεθεί στη ροή των πραγµάτων ή στην καλή του τύχη ή στον καλό θεό της Ελλάδας (που συχνά πυκνά επικαλούµαστε). Το µικρό µέγεθος της χώρας (επιδίωξη των Άγγλων και Γάλλων από το 1821, την οποία πέτυχαν), δεν βοήθησε ώστε να αναπτυχθεί αυτοπεποίθηση εθνική και πνεύµα υψηλόφρον. ∆εν κάνουµε µακροπρόθεσµη σκέψη. ∆εν πιστεύουµε στο µέλλον, στο υψηλό και στο µεγάλο. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο µικροπραγµονούµε και µας ελκύουν οι «αρπαχτές». Όµως, φοβάµαι ότι «οι καιροί (πλέον) ου µενετοί»! Σε κάθε περίπτωση, αλλά ιδιαίτερα σε θέµατα όπως το συγκεκριµένο (δηλαδή της επιβίωσης), πρέπει να βλέπουµε τη µεγάλη εικόνα, το δάσος και όχι το δένδρο, όπως συχνά λέγεται. Αν δούµε λοιπόν τη συρρίκνωση του ελληνισµού κατά τα τελευταία 100 χρόνια, θα διαπιστώσουµε ότι χάθηκε ο ελληνισµός όλων των χωρών της Μαύρης Θάλασσας, ο ελληνισµός του Πόντου, της Κωνσταντινούπολης, των παραλίων και της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας, της Μέσης Ανατολής (Λίβανος, Συρία), της Αιγύπτου και της Βόρειας Αφρικής, του Ιράν και αλλού. Βέβαια και της Κύπρου, τουλάχιστον γεωγραφικά. Ένας ελληνισµός ακµαίος, εύρωστος, πράγµατι µε αυτοπεποίθηση και καλλιέργεια, χάθηκε. Στην ίδια χρονική περίοδο, είναι απογοητευτικό να βλέπεις την εξέλιξη της Τουρκίας (της οποίας την πρωτεύουσα είχαµε σοβαρά απειλήσει πριν 100 χρόνια), σε σύγκριση µε τη δική µας πορεία αλλεπάλληλων συµβιβασµών και υποχωρήσεων. Αναλογιζόµενοι όλα αυτά, δεν πρέπει να ανάψει ένα «αλάρµ»; ∆εν πρέπει να χτυπήσει ένα καµπανάκι; Βέβαια συζητώντας για τη µελλοντική επιβίωση, ανάπτυξη ή και άνθιση της χώρας, πολλοί πολλά θα έχουν να προτείνουν. Άλλος τους εξοπλισµούς, άλλος τη γεωργία, άλλος τη βιοµηχανία (ας µην ξεχνάµε ότι πριν 100 χρόνια η Ελλάδα είχε αυτοκινητοβιοµηχανία: Θεολόγου, Μπουχάγιερ, Ταγκαλάκης) και βέβαια -ίσως όλοι- τον τουρισµό, που όχι µόνο φέρνει χρήµα αλλά δρα κάπως και σαν «ελαφρό αναισθητικό», σκεπάζοντας µε τη λάµψη του, σ’ ένα βαθµό, τα άλλα προβλήµατα. Καλά όλα αυτά και όλα θα πρέπει να επιστρατευθούν, όµως, κατά τη γνώµη µου, θα πρέπει να φροντίσουµε πρώτα απ’ όλα και πολύ σοβαρά, το έδαφος κάτω από τα πόδια µας. Πρώτη προϋπόθεση για να προσβλέπει, µε την όποια αισιοδοξία, η Ελλάδα στο µέλλον, είναι φυσικά το να υπάρχουν Έλληνες. ∆εν είναι αυτό ταυτολογία ή σχήµα λόγου. Όλες οι µελέτες, αλλά και η ίδια η Στατιστική Υπηρεσία, βεβαιώνουν ότι ο πληθυσµός φθίνει. ∆εν είναι το ζητούµενο να καλυφθεί το κενό, ο χώρος. Αυτό θα καλυφθεί από τους µετανάστες (νόµιµους και παράνοµους) σχεδόν αυτόµατα και φυσικά. Το ζητούµενο είναι, αυτοί που θα κατοικούν αυτόν τον τόπο να συνεχίσουν να είναι συνειδητοί φορείς µιας ιστορίας, µιας κουλτούρας και ενός ήθους που θα θυµίζει Ελλάδα, µε ό,τι αυτό νοηµατοδοτεί σήµερα σ’ εµάς. Ανάγκη λοιπόν επιτακτική να σταµατήσει ή και ν’ αναστραφεί η µείωση του ελληνικού πληθυσµού µε κάθε τρόπο. Ανάγκη δηλαδή να δούµε το δηµογραφικό µας πρόβληµα. Και, ακριβώς επειδή τελικά το ζητούµενο είναι η µεταφορά του νοήµατος «Ελλάδα», δεν θα µπορέσει αυτό να γίνει αν φθαρεί βάναυσα η γλώσσα µας, ο Λόγος. Αυτό, επειδή ο Έλληνας του µέλλοντος, αν χαθεί ο πλούτος του ελληνικού Λόγου, θα έχει αδυναµία να µετάσχει του νοήµατος «Ελλάδα», αλλά -ακόµα χειρότερα- δεν θα βλέπει το λόγο να το κάνει. Ανάγκη εποµένως, επίσης επιτακτική, η αγάπη της γλώσσας απ’ όλους µας και η καλλιέργειά της, ώστε να παίρνουµε απ’ αυτήν κάθε χυµό που έχει να µας χαρίσει. Ούτε εύκολα, ούτε αυτονόητα είναι τα παραπάνω και σκοπεύουµε, γι’ αυτό να
επανέλθουµε.
(*) ∆ρ. Μηχανικός
π. ∆/ντής ∆Ε∆∆ΗΕ Α.Ε.
Όλα τα δηµοσιευµένα κείµενα της στήλης µπορείτε να τα βρείτε στο
http://www.haniotika-nea.gr/author/koufakis/
