Ευρώπη δύο χιλιάδες δέκα οκτώ

Η Ενωμένη Ευρώπη δεν έφτασε στο σημείο, που ονειρεύτηκαν οι εμπνευστές της για την ένταξη των Βόρειων και Νότιων χωρών σε μια “οικογένεια”, που με ενιαία διοίκηση, ν’ αποκτήσει δύναμη, ν’ αναλάβει τις τύχες των στα χέρια της και να ρυθμίζει τις υποθέσεις των, προωθώντας κοινή δημοσιονομική και νομισματική πολιτική.
Τόσα χρόνια, όμως, Ευρωπαϊκής Ενωσης έδειξαν πάμπολες ατέλειες στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων. Οι βασικότερες εσφαλμένες πράξεις της, ολισθήματα και γκάφες από πολιτικής σκοπιάς ήταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και από μακροοικονομικής το ότι απώλεσαν τη δύναμη να ρυθμίζουν μόνοι τους τα οικονομικά τους αφού δέχθηκαν την παρουσία του Δ.Ν.Τ. Αμερικανικής επιρροής να κάνει κουμάντο.
Πρώτη ήττα αυτής της επιλογής με τεράστιο κόστος η αποχώρηση της Αγγλίας απ’ την Ε.Ε. Οι επεμβάσεις του Δ.Ν.Τ. προκάλεσαν αφόρητες πιέσεις στον εργασιακό τομέα με αποτέλεσμα την ύφεση στις Νότιες χώρες και την αποδόμηση της Eυρωζώνης. Τούτο υποχρέωσε τους ευρωάρχοντες, να επιχειρήσουν ν’ απαλλαγούν απ’ το παρείσακτο Ταμείο και να σκέπτονται τη μετατροπή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Σταθερότητος (ESM) σ’ ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Επιδίωξη να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών προς το Ευρωπαϊκό σύστημα, να μην προχωρήσει το μικρόβιο της παρακμής, να ανακτηθεί η χαμένη πρωτοβουλία και να δρομολογηθεί η Ευρώπη του 21ου αιώνα.
Οι αβεβαιότητες όμως στους κόλπους της Ε.Ε. συνίστανται στους φόβους επικράτησης μιας σειράς πραγμάτων, που ενδημούν και επικρέμονται, να πλήξουν τη γηραία Ηπειρο. Κυριότερα τούτων είναι οι γεωπολιτικές εξελίξεις στον περίγυρό τους, η αναζωπύρωση των εθνικιστικών ιδεολογιών και εξάρσεων, η κλιματική αλλαγή, οι διακυμάνσεις των τιμών των καυσίμων και το ευμετάβλητο των οικονομικών, ισορροπιών απ’ τον πληθωρισμό στις ΗΠΑ, τη φούσκα της αγοράς ακινήτων σε πολλές χώρες εντός και εκτός Ευρώπης και τα τρελά παιχνίδια με το ΒΙΤCOIN.
Η έξαρση των εθνικιστικών κινημάτων και η μετάδωση του Ευρωσκεπτικισμού, της ιδεολογίας που αντιτίθεται στις αρχές της Ευρωζώνης και στις προσπάθειες επέκτασής της υπό την παρούσα κατάσταση, έκαναν τον κόσμο, να χάσει την ιδέα, που είχε για το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Διότι οι ανακατατάξεις, που γίνονται στο πολιτικό σύστημα δείχνουν το ξέσπασμα της σοβούσης κρίσης στις πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες μεταλλάσσονται από τις αρχικές τους δεσμεύσεις και κάνουν τους Ευρωπαίους να μην εμπιστεύονται πια την ελίτ των Βρυξελλών.
Γίνονται προσπάθειες, κάπως καθυστερημένα, απ’ τους Ευρωπαίους ηγέτες, ν’ αποκτήσουν οι χώρες, ό,τι έχασαν αυτή την τρέχουσα 10ετία και να εξισορροπήσουν την αντιευρωπαϊκή συμπεριφορά των χωρών του άλλοτε “Ανατολικού μπλοκ” που βλέπουν τη Γερμανία εχθρικά, όπως έβλεπαν την ΕΣΣΔ την εποχή του ψυχρού πολέμου.
Τώρα, το 2018 αναδεύεται κάτι, μήπως σταθεροποιηθεί η ευρωπαϊκή πορεία, να μην έχουμε την κατάσταση ασυνενοησίας και τη σύγχυση, που όπως στοίχισε τη ματαίωση του πύργου της Βαβέλ, να μην συντελέσει, ώστε η Ευρώπη να πάψει να είναι ενωμένη, αλλά να επιδοθεί στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των μελών της κοινότητας και την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.