Την ημέρα εορτασμού στην Αθήνα των 200 χρόνων απ’ την επανάσταση, εναντίον της Τουρκοκρατίας ενώπιον σημαντικών προσωπικοτήτων φιλίων κρατών και εν μέσω έξαρσης της πανδημίας, πραγματοποιείται Σύνοδος Κορυφής Ε.Ε. με τηλεδιάσκεψη για τα Ευρωτουρκικά. Στη Σύνοδο θα παρουσιασθούν προτάσεις του Ισπανού εκπροσώπου της Ε.Ε. για θέματα εξωτερικής πολιτικής Ζοζέ Μπορέλ. Στο τέλος της Συνόδου θα δούμε ποιες από τις προτάσεις θα υιοθετηθούν στην Έκθεση Συμπερασμάτων.
Είναι εμβληματικό, ότι ο Ερντογάν με τις τελευταίες κινήσεις του έδωσε την εντύπωση διαλλακτικότητας, ώστε μερικές Ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως Γερμανία και Ιταλία, να μην θέλουν να συζητηθεί θέμα κυρώσεων στην Τουρκία. Στην έκθεση Μπορέλ, όπως επισημάνθηκε στη Σύνοδο Κορυφής των ΥΠΕΞ των χωρών του ΝΑΤΟ, υπάρχουν κενά και ελλείψεις, που σχετίζονται με την Ελλάδα και Κύπρο. Είναι το casus belli, που ισχύει απ’ το 1995 και οι παραβιάσεις έχουν επισημανθεί από τον Αύγουστο και οι οποίοι δυσκανασχετούσαν να τις χαρακτηρίσουν παράνομες, παίζοντας με τις λέξεις, όπως παράτυπες ή αντικανονικές. Για να ‘μαστε συνεπείς πρόκειται για τις κινήσεις του Ορουτς Ρέις, που ερευνούσε στην υφαλοκριπίδα του Καστελόριζου, για παραβίαση κατάφορα της Κυπριακής ΑΟΖ, αλλά και για το άνοιγμα των Βαρωσίων. Το τελευταίο για την Τουρκία ήταν ωμή παραβίαση των ψηφισμάτων του Σ.Α. του Ο.Η.Ε. και ουδενός ίδρωσε το αυτί.
Βλέπουμε, ότι οι πράξεις του Ερντογάν εκφράζουν έντονες αντιφάσεις. Ενώ γνωρίζει, ότι η τηλεδιάσκεψη της 25ης Μαρτίου γίνεται για ενδιαφέροντα την Τουρκία θέματα παραβατικότητας, δεσμεύει δύο μέρες πριν τη Σύνοδο με ΝΑΥΤΕΧ για ασκήσεις στο Αιγαίο με πραγματικά πυρά νοτίως της Χίου, βόρεια της Ικαρίας και ανατολικά της Σάμου. Θέλει να δείξει προς όλους χωρίς αίσθηση ευαισθησίας, ότι η Τουρκία είναι παρούσα και πως, ό,τι διεκδικεί και αξιώνει το εννοεί, μην κάνοντας πίσω. Δεν σκέπτεται να απόσχει ενεργειών, έστω “για τα μάτια του κόσμου”. Πραβιάζει τα ισχύοντα, όταν η ΝΑΥΤΕΧ εκδίδεται απ’ το σταθμό της Σμύρνης και όχι απ’ το σταθμό της Σάμου, όπως έχει θεσπισθεί για το Αιγαίο. Είναι χαρακτηριστικό το πώς η Τουρκία αντιλαμβάνεται τη θέση της και δυστυχώς κράτη-μέλη της Ε.Ε. δεν δίδουν σημασία.
Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα δούμε ότι ο Ερντογάν απ’ το 2002, όταν ανέλαβε τα ηνία της εξουσίας, έφτασε στο ζενίθ και τώρα βρίσκεται στο πιο δυσμενέστερο σημείο της καριέρας του. Διέλυσε το φιλοκουρδικό τρίτο κόμμα στο κοινοβούλιο, φυλάκισε τον αρχηγό του και απέσυρε την Τουρκία απ’ τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης κατά της βίας των γυναικών, προκαλώντας οργή και αγανάκτηση. Πιέζεται από παντού λόγω της οικονομίας στο εσωτερικό, αλλά και από τους Αμερικάνους για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις σχέσεις του με τη Ρωσία, όσον αφορά τους S400. Βλέπει, ότι όλες του οι παρεμβάσεις δεν του βγήκαν, όπως ήθελε κυρίως στη Συρία, που κοντράρεται με τους Ρώσους. Στο εσωτερικό δυσκολεύεται ν’ αντιμετωπίσει την αντιπολίτευση, η οποία τον κατακεραυνώνει για πολιτικά λάθη στον Καύκασο, Ιράκ, Συρία, Λιβύη και Αίγυπτο.
Και επειδή στους ψηφοφόρους δεν μπορεί να δώσει άρτον και θεάματα, καπηλεύεται πολεμική ατμόσφαιρα με την ψευδαίσθηση, “ο μη γένοιτο” της επικράτησής του.
