Τα φαινόμενα βίας σε σχολεία δεν αποτελούν παρά συνέχεια της βίας στην κοινωνία και ανθούν σε συνθήκες εγκατάλειψης και υποβάθμισης των σχολείων. Δε μπορεί να αντιμετωπιστούν με ποινές αλλά με βελτίωση των συνθηκών στα σχολεία, ένα διαφορετικό σχολείο.
Ένα άλλο σχολείο, διαφορετικό, που θα μπορούσε να μειώσει κατακόρυφα τη βία θα προϋπέθετε μια αλλαγή πολιτικής με μέτρα όπως:
• Ριζική μείωση του αριθμού των μαθητών σε κάθε σχολικό τμήμα. Όσο λιγότεροι είναι οι μαθητές σε ένα τμήμα, τόσο ευκολότερο είναι να δημιουργηθούν υγιείς κοινωνικές σχέσεις και να εντοπιστούν από τους εκπαιδευτικούς εγκαίρως τυχόν προβλήματα. Αν οι μαθητές δεν ξεπερνάνε τους 15 σε κάθε τμήμα και καλύτερα μαθησιακά αποτελέσματα θα υπάρχουν, περισσότερες ευκαιρίες έκφρασης και επικοινωνίας για τους μαθητές. • Φροντίδα για το στεγαστικό πρόβλημα των σχολείων, κατάλληλοι χώροι με πράσινο και δέντρα: Σήμερα νηπιαγωγεία στεγάζονται σε ισόγεια πολυκατοικιών, πολλά σχολεία έχουν σοβαρές ελλείψεις χώρων κι οι τσιμεντένιες ή μικροσκοπικές αυλές κυριαρχούν. Πλήθος ερευνών έχουν αποδείξει ότι το τσιμέντο, η έλλειψη χώρου, ο συνωστισμός πολλών ανθρώπων σε μικρούς χώρους αυξάνει την επιθετικότητα. Αντίθετα η άνεση σε ό,τι αφορά τους χώρους και η ύπαρξη χώρων χαλάρωσης και πρασίνου μειώνει δραστικά την επιθετικότητα.
• Ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί σε κάθε σχολείο: Η παρουσία τους σε καθημερινή βάση σε κάθε σχολείο, θα μπορούσε να προλάβει πολλά προβλήματα.
• Επαρκής αριθμός εκπαιδευτικών γενικής και ειδικής αγωγής: Σήμερα για πολλά παιδιά που έχουν διάγνωση ότι έχουν ανάγκη παράλληλης στήριξης με ειδικευμένο εκπαιδευτικό είτε δεν έχει σταλεί εκπαιδευτικός, είτε έχει σταλεί μόνο για μερικές ώρες την εβδομάδα. Η κατάλληλη φροντίδα των παιδιών αυτών θα βοηθήσει στην ένταξή τους σε σχολείο και κοινωνία.
• Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, Αγωγή Υγείας, Μουσικά και Καλλιτεχνικά σχολεία και μαθήματα: Όλα αυτά συνεισφέρουν στην ένταξη όλων των μαθητών, δίνουν διεξόδους δημιουργικής έκφρασης, μειώνουν τις συγκρούσεις και κάνουν το σχολείο ελκυστικό κι ένα χώρο επικοινωνίας και διαλόγου των μαθητών μεταξύ τους και με την κοινωνία.
Οι κυβερνητικές πολιτικές τα τελευταία χρόνια όμως ήταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση: Αύξηση των μαθητών μέσα σε κάθε τμήμα, σοβαρό κτηριακό πρόβλημα κι ακατάλληλες υποδομές, ελάχιστο ή μηδενικό πράσινο στις σχολικές αυλές, μικρές σχολικές αυλές με τσιμέντο, ελάχιστοι ψυχολόγοι, εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής για παράλληλη στήριξη παιδιών μέσα στην τάξη πολύ λιγότεροι ακόμη και από όσους ζητάνε οι τοπικές ειδικές υπηρεσίες, κατάργηση της χρηματοδότησης της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και Αγωγής Υγείας, μείωση των καλλιτεχνικών μαθημάτων, έλλειψη κατάλληλης στήριξης Μουσικών και Καλλιτεχνικών Σχολείων αντί του πολλαπλασιασμού τους με κατάλληλους χώρους κι υποδομές.
Και μετά απορούμε που υπάρχει έξαρση της βίας, όταν δημιουργούμε ένα σχολείο καταναγκαστικό, εγκαταλελειμμένο κι υπό κατάρρευση. Η λύση είναι να στηρίξουμε ένα δημόσιο σχολείο χώρο δημιουργικής και καλλιτεχνικής έκφρασης των μαθητών, με κατάλληλες υποδομές και χώρους κι επαρκές προσωπικό, με πράσινο στην αυλή και σχολικά προγράμματα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Αγωγής υγείας και Πολιτισμού. Ένα τέτοιο σχολείο μπορεί να μειώσει τη βία.
*Ο Φώτης Ποντικάκης είναι
εκπαιδευτικός
μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου του ‘‘Πράσινοι – Οικολογία’’
