» η δημοκρατία αποδιαρθρώνεται, η κρατική τρομοκράτηση ανορθώνεται
» Eδώ Πολυτεχνείο: Μπαίνουνε τα τάνκς… Εδώ, Προτεκτορείον: Χάνονται τα εμά!
Με τρομοκράτηση – δημιουργία γενικού κλίματος φόβου και πανικού, παρά τους επικοινωνιακούς κομπασμούς και αποπροσανατολισμούς του λαού για “προσκύνηση” αυτών των τεχνασμάτων που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στη βελτίωση της δραματικής καθημερινότητας που βιώνουν όλοι οι Ελληνες και οι Ελληνίδες.
Με συνολική ζημία, καταστροφή και απόγνωση του ελληνικού λαού συνολικά που σήμερα πένεται και δεν έχει καμία αχτίνα φωτός να τον φωτίσει, δίδοντας την ελπίδα σε τόσο σκοτάδι.
Αλλά, γύρω – τριγύρω από αυτό τον κύκλο περρίσφιγξης, ενός θανάτου, μιας πολιτικής ξεπαστρεμού της ελληνικής οικονομίας, με αποφάνσεις θεσμικών φωστήρων και ωστήρων, αλλά μαζί με γραφειοκράτες της ξενικής υπερκυριαρχίας και ελληνικής αποδοχής τους (δουλικά) που επιβάλλεται, για τις σκοπιμότητες σκληρών μέτρων που απαιτεί η τρόϊκα.
ΟΙ ΕΠΑΙΝΟΙ ΣΟΪΜΠΛΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΙΕΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ
Για να έρθει στη συνέχεια ο κ. Σόϊμπλε να δώσει εύσημα “καλής προσαρμογής” των Ελλήνων στα μέτρα της ισοπέδωσης της ζωής τους και της πραγματικής αποδυνάμωσης της ελληνικής οικονομίας μας…
Με τους αντιπροσώπους της εθνικής (ευρωκρατούμενης) βουλής μας να συμμετέχουν στον συνεχή ξενικό και εθνικά κομματικό καταναγκασμό των τρεχουσών καταστάσεων του ελληνικού μας κατατρομοκρατισμού.
Ομως οι αντιπρόσωποι του λαού δεν μπορούν να είναι “υπάλληλοι” καμιάς ένωσης υπερστρατηγικών και υπεροικονομικών σκοπιμοτήτων αφενός και αφετέρου καμιάς τρόϊκας και υπερεκμεταλλευτών.
ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΙΣ ΟΥΣΙΩΔΕΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Αλλα και κανενός παρακολουθητή τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των Ελλήνων που εδώ και χρόνια έχουν μεταβάλλει την Ελλάδα σε άγριο παρακολουθητήριο της ζωής μας. Παρόλα αυτά η συνένοχη σύγχρονη δημοκρατία στο συντελούμενο έγκλημα κατά του λαού μας αλλά και σε άλλους λαούς Ευρώπη και κόσμου μπορούμε να την αλλάξουμε οι πολίτες αν πιστέψουμε στη δημοκρατία σωστά, υπεύθυνα, βαθιά απομακρύνοντας όλα εκείνα τα μειονεκτήματά της που τη μεταβάλουν σε καθημερινή πολιτικοποιημένων και απολίτικων πολιτών της σημερινής και αυριανής Ελλάδας κυρίως των νέων ανθρώπων που πρέπει να επανεύρουν τις δημοκρατικές αξίες στο σημερινό κόσμο μας που τις απαξιώνει.
Εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο…: κραυγή αγωνίας το 1974…
Εδώ προτεκτορείο, εδώ προτεκτορείο… φωνή απόγνωσης λαού κατά των προτεκτόρων και των εδώ Ελλήνων υπαλλήλων τους που επιτελούν το “σωτήριο” έργο προσαρμογής των Ελλήνων – Ελληνίδων στην κόψη και την όψη της προτεκτοροποίησης.
Η ελευθερία έχει χαθεί από την Ελλάδα όπως και η Δημοκρατία. Για να ζουν Ελληνες – Ελληνίδες πολίτες σ’ ένα παραμορφωτικό κράτος, που η ελευθερία φενακίζει τον λόγο, το πνεύμα και την ουσία της. Ενώ ως δημοκρατία με αφορμή την αντιτρομοκρατία καθιστά παραπλανητικό
-και για τούτο επικίνδυνο- τον πραγματικό δημοκρατικό λόγο της ισοπολιτείας και της ιστορικής πολιτικής ευθύνης σε αντιδημοκρατίες. Με επιβολή παντοειδούς μορφής αποπροσανατολισμού από τον λόγο της ευθύνης για ανύψωση ενός ανθρωπιστικού δημοκρατικού πολιτεύματος, με ιστορική ευθύνη των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων κάθε βουλής από την αρχή της έναρξης ως τη λήξη της.
Με ουσιαστικό απολογισμό της διαφύλαξης του δημοκρατικού αντιπροσωπευτικού έργου σε όλη την τετραετή (ή λόγω έκτακτων συνθηκών μικρότερη) διάρκειά της.
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ Η Α-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΩΝ ΤΗΣ
Με τα ωφελήματα από τη δημοκρατική ευποιία, κάθε συνόδου βουλής να αναδεικνύονται δημιουργικά, για να φαίνεται το σημαντικό και αποτελεσματικό έργο των ευποιούντων αντιπροσώπων του λαού στη βουλή. Ενώ παράλληλα θα πρέπει να εμφανίζονται και να κρίνονται οι κοινοβουλευτικές κακοποιίες, με ανάλυση των συνεπειών τους.
Μια δημοκρατική διαδικασία που θα είναι πολύτιμη τόσο για το δημοκρατικό πολίτευμα όσο και για τις εθνικές και κοινωνικές ζημίες. Αλλά και για την ανάπτυξη – τόνωση των ευρύτερων πολιτικών δημοκρατικών ενδιαφερόντων σε εποχή ανάπτυξης και επιβολής παραδημοκρατικών παραμορφωμάτων μιας καταδουλευμένης δημοκρατίζουσας δημοκρατίας.
Μιας δημοκραγίας που διαρκώς και περισσότερο γίνεται α-δημοκρατική για να καταλήξει να γίνει καταναγκαστική ως τα όρια της φασιστικής διακυβέρνησης.
Ιδιαίτερα όταν η ίδια, με την παραμορφωμένη δημοκρατική μάσκα της επενδύεται την αυθαιρεσία, την αντιδημοκρατικότητα και την (χωρίς έλεος) καταναγκαστικότητα.
ΦΟΡΤΩΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΚΕΣ Α-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ
Για να φορτώσει στις πλάτες των πολιτών τα λάθη, τις δόλιες πράξεις, τις σκοπιμότητες και τις επιβουλευτικές διαδικασίες των κυβερνώντων, των συγκυβερνώντων και των παρακυβερνώντων ντόπιων και ξένων. Με ανώτερο βαθμό αντιδημοκρατικότητας (έναντι στην απροειδοποίητη απαγόρευση του συντάγματος που μεταβάλλει τη δημοκρατία σε “φασιστο-κρατεία”.
Με καταναγκαζόμενο τον λαό και με τους εκλεγμένους αντιπροσώπους της “λαϊκής εκλογής” οι οποίοι δεν έχουν από χρόνια καμιά δυνατότητα κατά περιπτώσεις συνειδησιακής ατομικής βουλευτικής ευθύνης να εκφράσπουν με τον λόγο του ή με την ψήφο τους κρίσιμες κοινοβουλευτικές αντιμαχίες και κρισιμότατες ψηφοφορίες. Οπως έγινε τις προάλλες με το ΕΠΕΙΓΟΝ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ των φορολογήσεων κτισμάτων κ.λπ. με τη βουλευτίνα (καθηγήτρια και πρώην υπουργό Βόρειας Ελλάδος) τη Μ. Τσάγκρη η οποία κατά συνείδηση -υψηλής πολιτικής ευθύνης- ψήφισε στην ψηφοφορία μομφής, κατά της κυβέρνησης και της πολιτικής της, που κατά τη γνώμη της έχει αποτύχει μνημονιακά κ.λπ..
Ομως στην προκειμένη περίπτωση καταλύθηκε η κατά συνείδηση ψήφος του βουλευτή για να αποτελέσει αυτόματα, καταπάτηση ύψιστου κατά το Σύνταγμα δικαίωμα του εκλεγμένου από τον λαό βουλευτή, όσο κι αν αυτός έχει εκλεγεί κάτω από τη σκέπη ενός μεγάλου ή μικρού κόμματος. Για να αποτελεί, τελικά, η απόλυτη κυρίαρχη κομματική υποταγή στο κόμμα και στις πολλές εξουσιαστικές και αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες και μεθοδεύσεις την πιο απαράδεκτη κατάσταση αλλά γιατί όχι και κατάπτωση της ελεύθερης βούλησης των αντιπροσώπων του λαού, μέσα σε μια πολυπλεκόμενη πραγματικότητα κομματικών επιδιώξεων και διώξεών τους.
ΚΡΙΣΙΜΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΨΗΦΟΥ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ
Γι’ αυτή την πραγματική ανελευθερία της κατά συνείδηση έκφρασης γνώμης των βουλευτών έχουν -από παλιά- και τώρα διατυπωθεί επιστημονικές, πολιτικές και κοινωνικές πλευρές απόψεων για την απελευθέρωση της συνείδησης των βουλευτών από τον καταναγκασμό των κομμάτων τους, ακόμα κι αν… καταργηθεί μια νέα πολιτική ζωή τόσο των πολιτών και των ελευθέρα βουλευόμενων αντιπροσώπων τους, αντίθετα από τους καταναγκασμένους από το κόμμα και τον αρχηγό βουλευτές, που είναι σχεδόν πάντα δέσμιοι στην κομματική γραμμή, χωρίς να αποφασίζουν ν’ ακούσουν τη φωνή της ατομικής βουλευτικής ιστορικής τους ευθύνης.
ΚΟΜΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ “ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΚΑ”
Εν τούτοις, αν τα κόμματα αποφασίσουν να λειτουργήσουν πραγματικά δημοκρατικά και όχι “στρατοκρατικά” καθιστώντας λόχο υποταγής του κάθε κόμματος κοινοβουλευτική ομάδα, τότε η Δημοκρατία θα λειτουργούσε αποτελεσματικά.
Ενώ θα λειτουργούσε αποτελεσματικότερα αν οι βουλευτές κάθε κόμματος και κάθε κοινοβουλευτικής ομάδας είχαν ανοιχτά το θάρρος της γνώμης τους ακόμα και της διαφωνίας τους. Γιατί, μόνο τότε (στο ενεργό πολιτικό επίπεδο) λειτουργεί το δημοκρατικό κράτος εμπνέοντας δημοκρατικά και τους πολίτες του.
Ομως, οι αναγκαίες αυτές λειτουργίες, δεν επιτεύχθηκαν ως σήμερα, για να ζημιώνεται δραματικά το δημοκρατικό ιδεώδες, με αναζωπύρωση πολλών μορφών, αντιδημοκρατικών συνθηκών, κυρίως τώρα μέσα στη βαριά κρίση που μας έχει περιζώσει και με αντιδημοκρατικές – δημοκρατικοφανείς μεθοδεύσεις της διακυβέρνησης της σύγχρονης τραγικής μας ζωής. Μιας ζωής που διαμορφώνεται μέσα στο βαρύ και σκοτεινό πλέγμα μιας σημερινής και αυριανής απάνθρωπης δημοκρατίας που κάθε στιγμή τρομοκρατεί τους πολίτες, με τρομερούς καταναγκασμούς, όπως συμβαίνει τώρα και καιρό και στη χώρα μας.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ Ή ΕΞΑΡΘΡΩΣΗ;
Θα ήθελα να ολοκληρωθεί ο σημερινός (για πολλοστή φορά) προβληματισμός “περί δημοκρατίας” με μια αναφορά στη μεγάλη συνάντηση των Αθηνών, στην Πνύκα (13.09.1996) με θέμα “Δημοκρατία: Διάρθρωση ή εξάρθρωση;”.
Ενα τίτλο που τον σχολίασε με τον ξεχωριστής ποιότητας λόγο του σε επιφυλλίδες του ο ομ. καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Θ.Π. Τάσιος στην πρώτη επιφυλλίδα του με τίτλο: “Πόση δημοκρατία έχουμε;” (03-02-1997) γράφει (σελ. 401) κατά του Chantal Monffe: «Η πολιτική συρρικνούται σε οικονομικά περιεχόμενα, μεταπίπτει σε εργαλειακές δραστηριότητες, οδηγεί σε απάθειαν και κυνισμό τα οποία αμφότερα συντηρούν την ηγεμονία του νεοσυντηρητισμού, όμως η τυφλή πίστη σε μιαν αποστεωμένη διαδικαστική δημοκρατία δεν είναι παρά άλλη μια επιβίωση μαγικών δρώμενων…»
ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΕΥΝΟΕΙ – ΤΡΕΦΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥΣ…
Στο δεύτερο κείμενό του με τίτλο: “Τι ’ναι αυτό που το λεν’ Δημοκρατία” γράφει στο τέλος τα εξής:
«… Εξαιτίας ακριβώς του εμπειρικού χαρακτήρα πολλών πολιτικών αποφάσεων, αλλά και ως συνέπεια της νομιμοποιημένης ανταγωνιστικότητας, ο εν πόλει βίος δεν λειτουργεί χωρίς διαφάνεια και μηχανισμούς ελέγχου…
Ομως, η ένταξη αυτή των χαρακτηριστικών της δημοκρατίας μέσα σ’ ένα σύνολο αλληλοϋποστηριζόμενων εννοιών, βοηθάει την κατανόηση και ενδυναμώνει, ίσως, την πίστη στη Δημοκρατία που είναι όντως εφικτή. Διότι κι εδώ η λειτουργία της δημοκρατίας έχει ανάγκη από μια άλλη προϋπόθεση αξιολογικού, πάλι, χαρακτήρα. Πρέπει να πιστέψεις στον… ΕΡΧΟΜΟ ΤΗΣ. Γιατί η παραίτηση τρέφει τους ολοκληρωτισμούς».
ΤΑ ΚΟΥΣΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΕΙΟ ΤΩΡΑ…
Με το κυρίαρχο πρόβλημα να είναι ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι επαρκώς αντιπροσωπευτική. Γιατί υπάρχουν κληρονομούσες ανεπάρκειες με δυσκολίες αντιδιαστολής τους από τις φθορές της δημοκρατικής πορείας. Ακόμα, όμως, ένα από τα ζημιογόνα “κουσούρια” της δημοκρατίας είναι η αύξουσα περιπλοκή για τη λήξη αποφάσεων από το γιγαντισμό της πόλης και το βάθος των γνώσεων που απαιτούνται -μαζί με άλλα προβλήματα- αποθαρρύνουν τον μέσο πολίτη απ’ τη συμμετοχή του στα κοινά, ένα θέμα σημαντικό για τους αυριανούς αντιπροσώπους της ουσιαστικής δημοκρατικής πολιτείας. Ενα μείζον πρόβλημα που επαυξάνεται από τον πολύμορφο αποπροσανατολισμό και αποθάρρυνσης των αυριανών αντιπροσώπων μιας δημοκρατικής Ελλάδας που γέννησε τη δημοκρατία.
Ομως, σήμερα και αύριο επιβάλλεται εμείς, όλοι και όλες να επαναφέρουμε την ευθύνη του δημοκρατικού λόγου για να αντιπαλαίψουμε τη δημοκρατική εξάρθρωση που μας απειλεί…
Χθες συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την εξέγερση των νέων και των παλιών της Αθήνας για την πτώση της χούντας και τη μετέπειτα παλινόρθωση της Δημοκρατίας. Η οποία όμως στην άναρχη και επίβουλη πορεία αυτών των χρόνων αποσαθρώθηκε και αποδιαρθρώθηκε… τόσο κρίσιμα, τόσο απογοητευτικά. Και δυστυχώς τόσο αντιπροσωπευτικά.
Για να είμαστε υποχρεωμένοι ν’ αναφωνήσουμε “Εδώ Πολυτεχνείο: Τώρα μπαίνουνε τα τάνκς” αλλά τώρα “Εδώ προτεκτορείο, τώρα χάνονται τα ΕΜΑ!”
