Μία μεγάλη εκδήλωση με τίτλο «ένας χρόνος Αριστερά, ένας χρόνος μάχη» πραγματοποίησε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015, όταν και ανέλαβε την εξουσία μαζί με τους ΑΝ.ΕΛ.
Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, ό,τι δηλώσεις είσαι, άρα δεν έχει και πολύ νόημα να μπούμε στη συζήτηση για το αν αυτή η κυβέρνηση είναι αριστερή ή όχι. Το ερώτημα είναι ποιος έχει όρεξη να γιορτάσει και για ποιον λόγο;
Εναν χρόνο πριν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. παρέλαβαν μία χώρα ανέργων, εξαθλιωμένων συνταξιούχων, υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Μία χώρα δέσμια των μνημονιακών πολιτικών, που δεν άφηναν κανένα περιθώριο ανάπτυξης και επενδύσεων. Μία χώρα που έβγαζε στο σφυρί τα ασημικά της.
Δώδεκα μήνες μετά έχουμε τη χώρα στην ίδια ακριβώς κατάσταση. Mε έναν νέο μνημονιακό καμβά, στον οποίο όλο για αριστερές πινελιές ακούμε, μα πράξεις δεν βλέπουμε.
Αντιλήφθηκαν ακόμα και οι πλέον ονειροπόλοι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε το μαγικό ραβδί. Προφανώς το ξέρει και ο ίδιος. Αυτό που δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ακόμα είναι πως δεν μπορεί να παραμένει δέσμιος ενός καταγγελτικού λόγου, λες και είναι ακόμα αντιπολίτευση.
«Χαρές, γιορτές, βουβές ματιές» κατά πως τραγουδά και ο Σαββόπουλος. Με την πλειοψηφία των Ελλήνων να μην είναι καλεσμένη στο πάρτι…
Κύριε Περάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή βουλιάζει. Το μόνο ερώτημα που παραμένει είναι αν πάρει τη χώρα μαζί του στον βυθό. Αυτό που θα μπορούσε τώρα να μας σώσει είναι μια οικουμενική κυβέρνηση με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Δεν πρόκειται όμως να υπάρξει αυτό, γιατί τον κύριο Τσίπρα και την παρέα του ποτέ δεν τους ενδιέφερε η Ελλάδα τόσο πολύ όσο ο εαυτός τους. Έτσι λοιπόν οι εξελίξεις είναι για άλλη μια φορά απρόβλεπτες και άκρως ανησυχητικές. Έχετε κι’ εσείς ευθύνη γι’ αυτήν την κατάσταση. Τότε που ανέβαινε το τέρας του λαϊκισμού στην εξουσία πολλοί από εσάς τους δημοσιογράφους δεν είχατε το θάρρος να μιλήσετε ανοιχτά στους ανθρώπους και όλο τα μασούσατε και αν κάποιος μιλούσε με σκληρή γλώσσα για μια σκληρή πραγματικότητα δεν τον δημοσιεύατε. Τελικά όμως όλοι θα μείνουμε χαμένοι- όπως πάντα έμεναν χαμένοι αυτοί που χαϊδεύαν ένα τέρας.