Γράφει ο Ι.Δ. ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ
Ημέρα θριάμβου για τον Χριστιανισμό η αυριανή. Το ξεκίνημα ενός έργου μας παρουσιάζει. Ζούμε στη συνέχειά του και οραματιζόμεθα το μέλλον του, με οδηγό την ιστορία του των δύο χιλιάδων χρόνων. Οι πρώτες ημέρες στην ιστορία του Χριστιανισμού μας παρουσιάζονται δια του Ευαγγελίου της σημερινής Κυριακής. Ο Κύριος απευθύνει το προσκλητήριό Του προς τον κόσμο. Οι πρώτοι μαθητές καλούνται. Η μικρή αγαπημένη τους συντροφιά, το πρώτο κύτταρο του Χριστιανισμού. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας δείχνει τις πρώτες στιγμές στην αφετηρία του Χριστιανισμού. Εκείνο το “ακολούθει μοι”, που απευθύνει ο Χριστός προς τον Φίλιππο, είναι η πρόσκληση – προς όλο το ανθρώπινο γένος, για τη σωτηρία του οποίου αρχίζει το έργο του ο Χριστός. Και για να δει την αλήθεια της πίστεως, την αλήθεια της Εκκλησίας που είναι ο Χριστός, πορευόμενος, προ υμείην (τους αιώνες)!
Σταματήστε στην πρώτη αυτή στιγμή του χριστιανισμού και στοχασθείτε την, όσο γίνεται περισσότερο.
Ο Χριστός, ζητά να ιδρύσει το Βασίλειό του. Και απευθύνει μια πρόσκληση δυο λέξεων, “ακολούθει μοι”, σε μια ομάδα απλοϊκών κι αγραμμάτων ανθρώπων. Για να τους κάμει μαθητές κι οπαδούς, δια μέσω των οποίων θα κατακτήσει τον κόσμο και θα γίνει ο Βασιλέας των ανθρωπίνων ψυχών. Χωρίς καμιά υπόσχεση, χωρίς κανένα υλικό μέσο. Μια ομάδα ανθρώπων φτωχών, άσημων, χωρίς κανένα αξίωμα – εκτός τη φτώχεια και την ασημότητά τους. Συγκρίνετε το ξεκίνημα αυτό, με οποιοδήποτε άλλο ξεκίνημα θέλετε μέσα στον κόσμο, για την κατάκτησή του.
Όλοι οι κατακτητές που παρουσιάσθηκαν στον κόσμο, απ? αρχής μέχρι σήμερα, ζήτησαν να στηριχθούν σε μια υλική βοήθεια, στο χρήμα, στα όπλα, στους στρατούς, στη δύναμη που εκφράζουν όλα αυτά. Για να καλέσουν ακολούθους και οπαδούς έδωσαν αμέτρητες υποσχέσεις, και για να φέρουν το θέλημά τους στον κόσμο που κατακτούσαν, γκρέμιζαν και βίαζαν την ανθρώπινη θέληση, θέλοντας έτσι, βαρβαρικά, με τη δύναμη των όπλων, να γίνουν δεκτοί και να επιβληθούν στην ανθρώπινη καρδιά.
Τα νιάτα προπάντων ζήτησαν, τα απάτησαν και τα εγκατέλειψαν κατά κανόνα, χωρίς να τους δώσουν ό,τι ζητούσε η καρδιά και το πνεύμα τους. Και το έργο τους, για μια στιγμή φάνηκε, κι ύστερα άρχισε να σβήνει. Για να ανήκει στο παρελθόν, σαν μια ανάμνηση της ιστορίας. Ποιο έργο, όση δύναμη κι αν είχε απ? όλους που ζήτησαν την κατάκτηση του ανθρωπίνου κόσμου, έζησε για πολύ, ύστερα από τον θάνατο του δημιουργού του; Ψάχνουμε στις σελίδες της ιστορίας και δεν το βρίσκουμε: Σ? ένα μόνο σημείο σταματούμε. Σε κείνο το ήσυχο και γαλήνιο ξεκίνημα, που άρχισε ο γλυκύς Ναζωραίος, εκεί, στις όμορφες τοποθεσίες της Παλαιστίνης. Ζήτησε και Κείνος μερικές νεανικές καρδιές. Κάλεσε και Κείνος τα νιάτα. Η υπόσχεση Του ήταν ο Σταυρός, που θα έφερναν πάνω στους ώμους των κάθε μέρα, μέχρι να ήρχετο η ώρα, για να σηκώσει κι ο Σταυρός εκείνους που θα τον έφερναν στους ώμους των, δίδοντάς τους έτσι την πληρωμή που πληρώνει ο κόσμος αυτός στους εκλεκτούς και τους μεγάλους του. Και το έργο του Χριστού θεμελιώθηκε. Πάνω στους Σταυρούς και το αίμα των πρωτεργατών Του. Το πήραν οι αιώνες ύστερα και το έφεραν σε μας, θα το μεταφέρουν πάντα.
Οι ψαράδες της Τιβεριάδος, οι μάρτυρες των αμφιθεάτρων και των κατακομβών έρχονται σήμερα μπροστά μας. Οι διωγμένοι “ένεκεν δικαιοσύνης”, οι πιστοί στο κήρυγμα του Χριστού, παρουσιάζονται τώρα ενώπιον του Χριστιανικού κόσμου, του κόσμου γενικά και επαναλαμβάνουν την πρόσκληση του Φιλίππου στον Ναθαναήλ “Έρχου και ίδε”!
Ναι! Έρχου και ίδε, το έργο του Χριστιανισμού, προκατειλημμένε άνθρωπε των καιρών μας. Τρέξε ως τις ρίζες. Αντλησε από τις πηγές. Σταμάτησε στις αντιθέσεις, στις δυσκολίες, στους διωγμούς, στις αιρέσεις που παρουσιάσθηκαν στην πορεία του Χριστιανισμού. Τι μπόρεσε να ανακόψει μέχρι σήμερα την πορεία του; Δεν τον κλόνισε το μαρτύριο, δεν τον διέκοψε η αμαρτία, δεν τον νίκησαν τα σκάνδαλα και των οπαδών του. Μπορεί να επιβραδύνθηκε κάποτε η πορεία, μα ποτέ δεν θα υπάρξει η ανακοπή και στάση ή η παρακμή. “Το αίμα των μαρτύρων έγινε ο σπόρος της Εκκλησίας”, όπως έλεγε ο Τερτυλλιανός. Οι δυσκολίες αποτελούν δημιουργική έμπνευση και αναγέννηση για τον Χριστιανισμό, θα παρέρχονται εκείνες, θα μένει αυτός. Ιδείτε τους διωγμούς, τις αιρέσεις, τη Γαλλική επανάσταση, την κομμουνιστική επανάσταση της Ρωσίας. Προσπάθησαν να φέρουν καινούργιους θεούς -τα πάθη και τα δεινά- μπροστά στον άνθρωπο. Πάλι όμως ξανάρθε η πίστη του Χριστού και γέμισε και γεμίζει τις καρδιές των πιστών. Τι κι αν έγινε το σχίσμα; Κάθε ώρα αντί να φθείρει δεικνύει την ανάγκη της ενότητας και υπαγορεύει την επανασύνδεση, ώσπου να πραγματοποιηθεί.
Αμφισβητείτε το έργο του Χριστιανισμού; Βγάλτε το πνεύμα του, που έχει διαποτίσει όλο τον ανθρώπινο πολιτισμό, χριστιανικό και μη, και θα δείτε την παγωνιά του κόσμου. Δείξτε μας κάτι αληθινά ωραίο και υψηλό, που να μην έχει διαποτιστεί ή δημιουργηθεί από τον Χριστιανισμό.
Η σημερινή ημέρα δείχνει τον θρίαμβο του Χριστιανισμού και συγχρόνως αποτελεί μια πρόκληση και μια πρόκληση για την απιστία και την άρνηση. Ας γίνει οποιαδήποτε σύγκριση ή έρευνα. Δεν τον νικά η απιστία. Είναι οικοδόμημα πνευματικό. Κι ότι ανήκει στην περιοχή του πνεύματος δεν νικάται ούτε από τον χρόνο, ούτε από την ύλη. Είναι όμως -προπάντων- έργο του Θεού. Κι ο Θεός δεν νικάται – έστω κι αν απωθείται! Βασιλεύει στο Σύμπαν και στις ανθρώπινες καρδιές. Έστω κι αν δεν φαίνεται πάντα. Δια της Εκκλησίας του ο Χριστός θα θριαμβεύει πάντα και η Εκκλησία Του θα σκορπά το φως Του μέσα στον κόσμο. Αλλοτε έντονα και άλλοτε, έστω, με κάποια δυσκολία. Και θα δείχνει κάθε στιγμή στον σκεπτικιστη ή τον αρνητή ότι έλεγε ο Γερμανός φιλόσοφος Φίχτε, “ο σημερινός πολιτισμός είναι απαύγασμα του Χριστιανισμού”. Κι όπου υπάρχουν σκιές και κηλίδες, εκεί φαίνεται η σύγκρουση που δημιουργείται μεταξύ πίστεως και απιστίας.
Γυρνούμε και σήμερα στο παρελθόν. Τρέχουμε τους αιώνες του Χριστιανισμού. Κι αποτείνουμε φόρο τιμής στην Εκκλησία των είκοσι αιώνων. Τρέχουμε απ? την πρώτη ως την έβδομη Οικουμενική Σύνοδο και ζούμε την νίκη της Ορθοδοξίας κατά της αρνήσεως και της διαστροφής. Παίρνουμε δύναμη από τους αιώνες των αγώνων και των δυσκολιών κι αποκτούμε τη βεβαιότητα και για την αυριανή συνέχεια της πορείας του Χριστιανισμού.
Τα (11) περίπου εκατομμύρια των μαρτύρων του Χριστιανισμού και πάνω απ? αυτά ο αρχηγός Χριστός, μας καλούν στους ίδιους αγώνες, στην ίδια πορεία. Κι εμείς, απευθύνοντας την ίδια πρόσκληση του Φιλίππου “Έρ-χου και Ίδε!” στο πέρασμά μας, συνεχίζουμε τον δρόμο μας, με την ήρεμη και γαλήνια βεβαιότητα, Εκείνου που πηγαίνει μπροστά και μας καλεί, του θριαμβεύοντος Χριστού.
