-(Βενιζέλος-Θουκυδίδης) Αν πρέπει να διαβάσoουμε στις μέρες “εγκλωβισμού” μας μερικά βιβλία, νομίζουμε πως, μεταξύ άλλων, θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε τόσο το Β΄ Βιβλίο των “Ιστοριών” του Θουκυδίδη (όπου περιλαμβάνεται και ο λοιμός των Αθηνών, παρ. 47-54), όσο και την ήδη “κλασική” βιογραφία του Εθνάρχη, γραμμένη από το Ν. Εμμ. Παπαδάκη, τον γεν. Δ/ντή του Ιδρύματος Ελ. Βενιζέλου. Μάλιστα, για το πρώτο βιβλίο (Θουκυδίδης) η μετάφραση του Ελ. Βενιζέλου (φωτ.) είναι ό,τι καλύτερο στην περίοδο πανδημίας που περνάμε. Έστω κι αν, για τους μεταγενέστερους η κοπιώδης αυτή εργασία δημιούργησε ερωτήματα, όπως, για παράδειγμα, γιατί ο Βενιζέλος δεν έγραψε απομνημονεύματα ή μια αυτοβιογραφία του; Ή, γιατί διάλεξε τον Θουκυδίδη; Ισως η απάντηση να είναι μια: Ότι ήθελε να κάνει “κτήμα ες αεί” των μελλοντικών γενεών ένα κείμενο που λειτούργησε – και λειτουργεί- ως εγχειρίδιο “πολιτικής στρατηγικής και φρονηματισμού”. Κι αυτό, μετά τη συντριβή του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία (1922), την κατάρρευση της Συνθήκης των Σεβρών (1920), την υποχώρηση των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα και την άνοδο των παθών του Διχασμού. Σίγουρα ήταν μια πολλή σοφή απόφαση με διαχρονική αξία.
-(οφειλόμενη αναγνώριση) Η παρούσα κυβέρνηση, ακούοντας προσεκτικά τις εισηγήσεις των ειδημόνων από πολύ νωρίς (Μόσιαλος, Τσιόδρας κ.ά.), πήρε έγκαιρα (αρχές Μαρτίου) τα μέτρα που έπρεπε, ώστε μέχρι σήμερα να έχουμε τη μεγαλύτερη δυνατή ελαχιστοποίηση θανάτων. Βιώνοντας ένα “παγκόσμιο (όχι… επιστημονικής φαντασίας) θρίλερ”, αναλογιζόμαστε τι θα συνέβαινε, αν περιμέναμε το τι θα πράξουν οι άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, για να πράξουμε κι εμείς αναλόγως! Το σημαντικότερο είναι πως η πλειονότητα των συμπολιτών μας, συνειδητοποιώντας τη δραματικότητα των ημερών και της κατάστασης στις γειτονικές χώρες (με τις εκατόμβες νεκρών), αντέδρασε στα κλιμακωτής αυστηρότητας μέτρα θετικά: τόσο σε ό,τι αφορά την ατομική ευθύνη του καθενός απέναντι στον εαυτό του και το σύνολο, όσο και στους εν γένει κανόνες επιβίωσης. Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαία τα πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα που ανεβάζουν την κυβέρνηση στα ύψη εξαιτίας ακριβώς της σοβαρότητας με την οποία διαχειρίζεται την πανδημία.
-(οι πράσινες και οι λευκές μπλούζες) δίνουν καθημερινά τη μάχη εναντίον του αόρατου εχθρού, του κορωνοϊού, που έχει παραλύσει τον πλανήτη. Σε αυτούς η πολιτική ηγεσία, αλλά κι ο λαός δίνουν τα εύσημα. Σε αυτούς αναφέρθηκε στο μήνυμά του για την εθνική επέτειο η ΠτΔ και κι ο πρωθυπουργός που χαρακτήρισε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές ως τους οπλαρχηγούς και τους πυρπολητές του καιρού μας. Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τους φρουρούς των συνόρων μας, τόσο στον Εβρο όσο και στα νησιά…
Αλλά νομίζουμε θα έπρεπε να τονισθεί και η συμβολή όλων ξεκινώντας από την απλή καθαρίστρια ενός νοσοκομείου μέχρι τον υπεύθυνο γιατρό. Ολοι τους προσφέρουν τα πάντα. Εξάλλου, αυτές τις κρίσιμες για τη ζωή μας ημέρες κρεμόμαστε από τα χείλη της αρμόδιας για τον κορωνοϊό Επιτροπής του Υπουργείου Υγείας. Είτε με το ραντεβού των 6 μ.μ. της ενημέρωσης από τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα είτε με τις ανακοινώσεις και τις εκτιμήσεις των άλλων γιατρών στα ΜΜΕ. Όταν τα 2/3 των νεκρών παγκοσμίως έχουν καταγραφεί στην Ευρώπη, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τη θετική συμβολή του κράτους για την ανάσχεση της εξέλιξης της νόσου στη χώρα. Περιμένουμε κάθε φορά μια θετική είδηση που έρχεται,είτε υπό τη μορφή ότι βρέθηκε κάποιο φάρμακο, ή ότι βρέθηκαν αναλώσιμα, είτε ότι μειώθηκαν τα κρούσματα.
Πρωτοφανή και θανατηφόρα γεγονότα· πρωτοφανής και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους από ένα κράτος, άλλοτε “μπάχαλο”.
Η κυβέρνηση, βέβαια, δεν άκουσε τις εισηγήσεις του κ. Μόσιαλου, κάτι που τον οδήγησε σε παραίτηση. Ανάμεσα στις άλλες, ίσως η σημαντικότερη, ήταν το κλείσιμο των σχολείων – κάτι που τελικά έγινε στις 11 Μαρτίου, δηλαδή με σημαντική καθυστέρηση. Το ότι, εξάλλου, η κυβέρνηση πριν από λίγες ημέρες τον όρισε αντιπρόσωπο σε διεθνή οργανισμό δείχνει την αξία της επιστημονικής γνώμης που εκφράζει. Δευτερεύον αυτή τη στιγμή είναι το ότι η Κυβέρνηση δεν θέλησε (ή δε βρήκε το θάρρος) να αναγνωρίσει το λάθος της. Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας.