» Σκέψεις με αφορμή τα Ιδρύματα των πολιτικών
Το 1919 έγινε πρόταση στον Ε. Βενιζέλο, να του ανεγερθούν ανδριάντες προς τιμή του.
O Βενιζέλος αρνήθηκε, λέγοντας «Πολιτικών ανδρών ανδριάντες εγείρουσι οι συμπολίτες των, μετά τον θάνατό τους διότι μετά το πέρας του σταδίου τους δύναται να είναι τελική η περί αυτών κρίσις».
Θα πρέπει λοιπόν, όπως έλεγε ο Βενιζέλος, οι πολιτικοί να περιμένουν την τελική κρίση της ιστορίας για το έργο τους και να μη βιάζονται να την προλάβουν. Η ιστορία έτσι κι αλλιώς δεν επηρεάζεται. Το ίδρυμα, προς τιμή του Ε. Βενιζέλου, ιδρύθηκε σχεδόν μισό αιώνα μετά τον θάνατό του. Όταν ο λαός και η ιστορία τον δικαίωσαν για το έργο του. Δεν ιδρύθηκε ούτε από τον ίδιο, αλλ’ ούτε από τους συγγενείς του. Στα τελευταία 30 χρόνια, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί που έγιναν πρωθυπουργοί ίδρυσαν ιδρύματα. Και μάλιστα υποχρέωσαν το κράτος να τα χρηματοδοτεί για τη λειτουργία τους.
Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Ο Ελ. Βενιζέλος δικαιώθηκε από τον λαό μας και την ιστορία. Και δικαιολογημένα υπάρχει το ίδρυμα που τιμά το έργο του. Ένα έργο που στηριζόταν σε ηθικές αρχές και στο συμφέρον της χώρας. Γιατί πρώτιστο καθήκον του Βενιζέλου ήταν να λέει την αλήθεια, ακόμη κι αν ήταν δυσάρεστη. Γιατί πίστευε στην εφαρμογή των νόμων ακόμη κι αν επρόκειτο να πληγούν οι ισχυροί ή οι φίλοι του. Γιατί γνώμονάς του ήταν το γενικό συμφέρον για κάθε πολιτική του πράξη και ποτέ το συμφέρον των ατόμων και του κόμματος. Γιατί την εξουσία την έβλεπε όχι σαν σκοπό, αλλά σαν μέσο για την πραγματοποίηση υψηλών στόχων. Γιατί αντιστάθηκε σε κάθε δημαγωγία. Γιατί απέδειξε ότι είχε ήθος υψηλό, κάνοντας αυτοκριτική για τα λάθη του. Γιατί το ηθικό ανάστημα του Βενιζέλου ήταν ανάλογο του ύψους των έργων του και γιατί συνδυάζει την ανθρώπινη ανωτερότητα με τις ιστορικές πραγματοποιήσεις του.
Γιατί άφησε σπουδαίο έργο έχοντας το έρμα των ηθικών αρετών, οι οποίες πρέπει να χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. Κι αυτό το έργο του ήταν συνυφασμένο με την ηθική του προσωπικότητα. Γιατί ακόμα κι αν βρισκόταν εκτός αρχής, εργαζόταν υπέρ τη χώρας του. Δέκα μέρες μετά την αναπάντεχη ήττα του στις εκλογές του 1920 και παρά την δικαιολογημένη θλίψη του για το αποτέλεσμα, έθετε τον εαυτό του στην υπηρεσία της χώρας, παραμερίζοντας κάθε σκέψη πολιτικού ρεβανσισμού. Γιατί βρήκε την Ελλάδα μέχρι την Μελούνα της Λάρισας και την άφησε μέχρι εκεί που είναι σήμερα. Και θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη, αν τον άκουαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι! Γιατί δεν έκρυψε τα λάθη του από την Ιστορία. Δεν ήθελε να κρυφτεί από την Ιστορία. Η καλύτερη υστεροφημία είναι για τους πολιτικούς άνδρες αυτή που γράφεται στις σελίδες της ιστορίας. Έτσι έλεγε ο Βενιζέλος.
Μπορεί να πέθανε εξόριστος στο Παρίσι και καταδικασμένος σε θάνατο από τους πολιτικούς του αντιπάλους και να ‘φυγε λυπημένος, γιατί η υστεροφημία του δεν προσιδίαζε σ’ ένα πολιτικό με την τεράστια προσφορά στον τόπο.
Η ψυχή του όμως θα ‘ναι ευτυχισμένη, γιατί η υστεροφημία της ιστορίας τον δικαίωσε.
Οπως ακριβώς επιθυμούσε.
ΤΑ ΤΩΡΙΝΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ
Εκτός από το σημαντικό ίδρυμα “Ελ. Βενιζέλος” σήμερα υπάρχουν κι άλλα ιδρύματα, σχεδόν για τους περισσότερους πολιτικούς που ‘γιναν πρωθυπουργοί στην μεταπολεμική Ελλάδα.
Αυτοί οι πολιτικοί πρωταγωνίσθησαν, είτε ο τόπος βρισκόταν σε ομαλή πολιτική περίοδο, είτε είχαμε ανώμαλες πολιτικές περιόδους.
Δυστυχώς αυτά τα ιδρύματα δεν κάνουν καμιά αναφορά στις άσχημες για τον τόπο περιόδους, λες και θέλουν να τις κρύψουν είτε από τον λαό, είτε από την ιστορία.
Δεν αναζητούν τις αιτίες που μας οδήγησαν σ’ αυτές τις καταστάσεις, ώστε οι νεότερες γενιές να διδαχθούν και να μην επαναληφθούν. Δεν βγάζουν τσιμουδιά γι’ αυτά τα δυσμενή γεγονότα και που αποτέλεσαν εμπόδιο, είτε στην δημοκρατική ανέλιξη της χώρας, είτε στην οικονομική ανάπτυξή της. Λες και δεν συνέβησαν σ’ αυτό τον τόπο. Λες και θέλουν να τα κρύψουν από την ιστορία. Τα αφήνουν ασχολίαστα και τα προσπερνούν, σαν να μην ήσαν οι πολιτικοί που συνέβησαν στις μέρες τους.
Ευτυχώς όμως που υπάρχει η ιστορική μνήμη και η τελική κρίση της ιστορίας. Αυτές δεν επηρεάζονται και θα καταλογίσουν τις ευθύνες για όσους πολιτικούς διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, όταν συνέβαιναν αυτά τα γεγονότα. Στις μέρες της περιόδου Ε. Βενιζέλου είχαμε τον καταστροφικό εθνικό διχασμό του 1915. Ο Ε. Βενιζέλος, όχι μόνο δεν τον αγνόησε, αλλά δήλωνε τον Οκτώβριο τον 1935, δηλαδή λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του.
«Θέλω να σας εξομολογηθώ αυτή την στιγμή ότι έχω σκουλήκι μέσα μου, τον εθνικό διχασμό. Έχω κι εγώ ευθύνες γιατί όλοι οι άνθρωποι κάνουν σφάλματα». Μια δήλωση που δείχνει το υψηλό ήθος του πολιτικού άνδρα και που η ιστορία την κατέγραψε όχι για να τον μειώσει, αλλά για να τονίσει την ηθική του ανωτερότητα. Ότι όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη, αλλά το να τα ομολογείς είναι ανώτερος πολιτισμός και ευγενέστερος ανδρισμός. Γιατί έτσι μόνο ο λαός θα αποτρέπει τις συμφορές και δεν θα πλανάται ξανά, όπως έλεγε ο Ν. Πλαστήρας.
Τα άλλα ιδρύματα, προσπαθούν να “ωραιοποιήσουν” μόνο το έργο (αν υπάρχει) των πολιτικών, αποκρύπτοντας τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα που συνέβαλαν στην οπισθοδρόμηση της χώρας και πού αυτοί οι πολιτικοί ήσαν παρόντες. Δεν μας λένε αυτά τα ιδρύματα, γιατί οι πολιτικοί που φέρουν το όνομά τους, οικοδόμησαν και υπηρέτησαν ένα αστυνομικό κράτος, ντροπή για τον κοινοβουλευτισμό. Δεν μας αναφέρουν γιατί δολοφονήθηκε ο αγωνιστής τη ειρήνης βουλευτής Γρ. Λαμπράκης. Δεν μας λένε γιατί έγινε το βασιλικό πραξικόπημα και η αποστασία στις 15/7/65 και ανετράπη η λαοπρόβλητη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου.
Και επακολούθησαν καταστροφές για τον τόπο. Δικτατορία, Κυπριακή προδοσία! Δεν ασχολούνται με ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Με την επτάχρονη δικτατορία. Δεν μας λένε πώς η Χούντα ανδρώθηκε, γιατί “αλώνιζε” για πολλά χρόνια και όλοι αυτοί οι πολιτικοί παρακολουθούσαν και γιατί άφησαν το λαό μας απροστάτευτο στις 21/4/67!
Δεν λένε τίποτα για την προδοσία της Κύπρου, που όχι μόνο συρρικνώθηκε για ακόμη μια φορά ο Ελληνισμός, αλλά “άνοιξε η όρεξη” της Τουρκίας! Δεν μας εξηγούν πώς φθάσαμε στην χρεοκοπία της χώρας και στο τεράστιο δημόσιο χρέος, που θα “ροκανίσει” 2-3 γενιές και φαλκιδεύτηκε η Εθνική μας ανεξαρτησία! Ολοι αυτοί οι πολιτικοί που “φτιάξανε” ιδρύματα, ήσαν παρόντες και ενεργοί πολιτικοί, όταν συνέβησαν αυτά τα καθοριστικά για τον τόπο γεγονότα. Δεν πιστεύω να χαίρονται πολλοί Ελληνες για την Ελλάδα που θ’ αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Μια Ελλάδα με προδοσίες, χρεοκοπίες, σκάνδαλα, δικτατορίες και ένα λαό που τον είχε “φλομώσει” στη δημαγωγία και στο ψέμα το πολιτικό σύστημα, που οι περισσότεροι πολιτικοί οικοδόμησαν!
Σ’ αυτή την περίπτωση ο λαός μας θα πει τα ιδρύματα μάς… λείπανε!!
Παρ’ όλα αυτά το έργο των πολιτικών πάντοτε το κρίνει η αδέκαστη ιστορία. Αυτή θα ασχοληθεί για όλα τα σημαντικά γεγονότα που δεν άφησαν την Ελλάδα να προχωρήσει και θα καταγράψει τις ευθύνες του κάθε πολιτικού. Η τελική κρίση της Ιστορίας δεν είναι βιαστική. Άλλοι βιάζονται να προλάβουν την κρίση της. Η κρίση της όμως είναι πάνω απ’ όλες τις άλλες κρίσεις και γι’ αυτό είναι αντικειμενική, γιατί δεν υπάρχει υστεροβουλία.
Η ιστορία δεν θα ασχοληθεί με τα… χόμπι των πολιτικών, αλλά ούτε αν ικανοποίησαν ή όχι τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Θα ασχοληθεί με το έργο που άφησαν στον τόπο. Αν είναι σημαντικό και βοήθησε τη χώρα θα ασχοληθεί θετικά γι’ αυτό. Αν πάλι υπηρέτησαν στην άσκηση της πολιτικής ηθικές αρχές, θα αναφερθεί πάλι η ιστορία. Αν όμως είναι υπεύθυνοι για τα δεινά που υπέστη ο τόπος στην περίοδο της πολιτικής τους παρουσίας, τότε η ιστορία θα τους καταλογίσει τις ευθύνες που τους αναλογούν.
Καλό λοιπόν θα ήταν να προηγηθεί η τελική κρίση της ιστορίας και μετά να ιδρυθούν τα ιδρύματα των πολιτικών. Όπως συνέβη με το ίδρυμα “Ελ. Βενιζέλος”.
Η καλύτερη υστεροφημία για τους πολιτικούς είναι αυτή που γράφεται στις σελίδες της ιστορίας. Αυτό έλεγε ο Ελ. Βενιζέλος.
