Πiσω από την Ελλάδα υπάρχει μια κουρτίνα. Την τραβάς και βλέπεις τον κάματο των ανθρώπων, την διγλωσσία, την βάσανον μιας πολιτικής που συγκρούεται με τις επιθυμίες τους. Διότι και οι πολιτικοί έχουν επιθυμίες στο υποσυνείδητο, οι οποίες στην εποχή της σκληρής εποπτείας αλληλοαναιρούνται.
Μια κουρτiνα, μια ιστορία. Άλλο το “φαίνεσθαι” και άλλο το “είναι”. Ας τραβήξουμε την κουρτίνα για ν’ ακούσουμε αυτό το σύνολο ήχων που περικλείουν την χώρα. «Θα, θα, θα…», «αλλαγή ή σκότος», «εμείς και οι άλλοι».
Κaθε κουρτiνα και ένας μικροκομματικός καημός. Φεύγουμε… μένοντας στην εποπτεία. Το μακρύ ζεϊμπέκικο, τα χλιδάτα φώτα της αλλοδαπής. «Ποντάρετε κύριε, στο κόκκινο· πάντα κερδισμένος θα είστε».
Η κουρτiνα θροΐζει, ο υπνοβάτης σηκώνεται περπατά, πάλι τα ίδια λέει. Ξανά από την αρχή λοιπόν, εν μέσω μόνιμης επιτροπείας. Με τον συνήθη, ύποπτο μικρόκοσμο μας. Ξανά το ίδια… Τα λεφτά ή την κουρτίνα;
