«Παρατηρώ σε Κάντανο
να είσαι στολισμένη
με το χρυσάφι τσι ελιάς
και πάλι φορτωμένη».
Χωρίς να έχω επισκεφθεί όλη την επαρχία Σελίνου… αυτό σκεπτόμουνα στις αρχές Αυγούστου, που ο ανεκτίμητος αυτός πλούτος που παράγουν τα λιόφυτα της Καντάνου, ελαχτίνιζε πάνω στα δέντρα και υποσχόταν για άλλη μια χρονιά στους Καντανιώτες πως θα τα καταφέρουν και πάλι στις κάθε είδους ανάγκες της ζωής.
Την ελπίδα με τη λαχτάρα και τη χαρά, διαδέχτηκε η απελπισία και το γιατί, οι κόποι τους άρχισαν να σωριάζονται στο χώμα από το κοκοσάλι, το δάκο και από άλλες καινουργιοφερμένες αιτίες. Με αγωνία οι άνθρωποι, όσοι μπορούν και όπως μπορούν, προσπαθούν να μαζέψουν ό,τι προλαβαίνουν από τις αλλεπάλληλες καταστροφές του ελαιοκάρπου…
Η εικόνα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στα λιόφυτά τους και στα ελαιουργία είναι τραγική. Ο χρυσός καρπός της ελιάς ανώριμος και τραυματισμένος, πολλών λογιώ, πέφτει ασταμάτητα στο χώμα. Υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου και κατά τη γνώμη των συντοπιτών μου, υπεύθυνοι της μεγάλης αυτής καταστροφής. Αλλά υπάρχουν και υπεύθυνοι που θα πρέπει να συμπαρασταθούν δυναμικά στην ανυπολόγιστη αυτή καταστροφή του ελαιοκάρπου. Πρέπει να γίνουν ενέργειες με διαδικασίες, με τους αρμόδιους και τις αρμόδιες υπηρεσίες ώστε να βρεθούν οι λύσεις συμπαράστασης, με πράξεις, σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που περιμένουν πολύ δύσκολες ημέρες. Γιατί βρίσκονται αντιμέτωποι σε μια τραγική εικόνα, με το να βλέπουν το χρυσάφι της ελιάς στο χώμα, κατεστραμμένο.
Την αποδυνάμωση της ιστορικής και μαρτυρικής Καντάνου από κάθε άποψη έρχεται τώρα και αυτή η καταστροφή του ελαιοκάρπου να φέρει σε απελπισία και απόγνωση τους Καντανιώτες, του ανθρώπους αυτούς που μάχονται, σχεδόν αφιλοκερδώς να διατηρήσουν και να περισώσουν τα πατρογονικά και αιματοποτισμένα χώματά τους. Ενός τόπου που σε κάθε εποχή γράφει και ιστορία…
