Τα «ωχ!» και «αχ!»

Δύο επιφωνήματα αντανακλούν την καθημερινότητά μας, όσον αφορά τις κοινωνικές μας σχέσεις. Αναγκασμένοι να συνυπάρχουμε, ενίοτε να συνεργαζόμαστε και βέβαια εν τέλει να ζούμε με ανθρώπους που, άλλοτε μας προκαλούν ευαρέσκεια κι άλλοτε δυσανεξία, θα τους κατατάσσαμε στους ανθρώπους του «ωχ!» και τους ανθρώπους του «αχ!». Οι πρώτοι εκπέμπουν τοξικότητα από μακριά. Ανθρωποι του «μισογεμάτου» ποτηριού, όλο γκρίνια, μνησικακία κάτι σαν κακό «συναπάντημα» για πολλούς από μας. Στη θέα τους και μόνο ξέρει κάποιος τι θα επακολουθήσει, ακόμα κι αν τους πεις «καλημέρα»! Μαγκούφηδες, αγέλαστοι, βλοσυροί, κακεντρεχείς, γρουσούζηδες. Πάντα έχουν κάτι άσχημο να πουν για έμψυχα ή άψυχα, πάντα οι ίδιοι ειδήμονες και «ακέραιοι», σκορπούν ανησυχία με την εμφάνισή τους και μόνο. Εννοείται πάντα «αδικημένοι» οι ίδιοι, αδυνατούν να κατανοήσουν τον κόσμο που ζουν, σπάνιας «ποιότητας» και «αισθητικής», ενσπείρουν κοινωνικά ζιζάνια παντού και πάντα. Δεν είναι λίγες οι φορές που στη θέα τους επιταχύνουν οι περισσότεροι ή αν είναι αναπόφευκτο το τετ-α-τετ μαζί τους, επικαλούνται επείγουσα υποχρέωση και σπεύδουν να εξαφανιστούν από κοντά τους. «Ωχ, αυτός;», «ωχ, δε θα πάει καλά η μέρα/νύχτα!», «ωχ, Παναγία μου, ανάγκη ήταν;» είναι μερικές από τις αντιδράσεις στη θέα τους και μόνο. Από την άλλη οι άνθρωποι του «αχ!». Μονίμως χαμογελαστοί, καλοσυνάτοι, με αίσθηση του χιούμορ, είτε να εκπέμψουν, είτε να το δεχτούν, άνθρωποι του «μισογεμάτου» ποτηριού, αντιμετωπίζουν τα στραβά, σαν ευκαιρία να τα διορθώσουν, δεν αναφέρονται στους άλλους, αλλά όχι και στον εαυτό τους, σού φτιάχνουν τη μέρα ή τη νύχτα, ανάλογα με το πότε τους συναντάς. Ακόμα κι αν δεν τους βλέπεις συχνά, οπότε αυτό γίνεται, χαίρεσαι και νιώθεις χαρά, γιατί μοιράζεσαι μαζί τους τον ίδιο κοινωνικό χώρο. Γελούν με τα μάτια κι όχι με το στόμα, νιώθεις το χαιρετισμό τους σαν κίνητρο μιας καλύτερης κοινωνίας. «Αχ, είδα τον ή την τάδε…», «αχ, και να έβλεπα τον ή την τάδε…», «αχ, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω…» είναι αυθόρμητες και όχι επιτηδευμένες αντιδράσεις για αυτούς τους ανθρώπους. Πόσο καλύτερα θα ζούσαμε όλοι μας, αν αντί των ανθρώπων του «ωχ!» θα κατακλυζόταν η καθημερινότητά μας από τους ανθρώπους του «αχ!»