Στην υπεράσπιση του δημόσιου Πανεπιστημίου

Το Πανεπιστήμιο ως χώρος παραγωγής μάθησης και έρευνας, αλλά και ως χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών, πιέζεται κατά την τρέχουσα ιστορική περίοδο από εκείνες τις αντιλήψεις και πολιτικές οι οποίες επιθυμούν τη συρρίκνωση του ευρύτερου δημόσιου χώρου. Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία θέτει μάλιστα ως προτεραιότητα όχι απλά τη συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού, ιδιαίτερα στους χώρους της υγείας και της παιδείας, αλλά επιθυμεί την πλήρη απόσυρση του κράτους από τους εν λόγω ευαίσθητους χώρους οι οποίοι από τη φύση τους έχουν έναν κοινωνικό χαρακτήρα και προσανατολισμό.
Ιδιαίτερα ο χώρος των Πανεπιστημίων βάλλεται κατά έναν συστηματικό τρόπο από τη νεοφιλελεύθερη εκπροσώπηση και τους μηχανισμούς χειραγώγησης που αυτή διαθέτει κυρίως στα πανελλαδικής εμβέλειας Μ.Μ.Ε., τα οποία ανήκουν σε επιχειρηματικούς ομίλους, ορισμένοι από τους οποίους θα επιθυμούσαν την είσοδο και οικονομική δραστηριοποίησή τους και στην ανώτατη εκπαίδευση. Επιδιώκεται, επίσης, ο περιορισμός της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, την οποία πρωτίστως διασφαλίζει το Πανεπιστήμιο προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα και σε έναν μονολιθικό νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό παράδεισο.
Κανένας χώρος είτε αυτός είναι ιδιωτικός είτε είναι δημόσιου συμφέροντος δεν έχει προβλήματα ιδιαίτερα όταν λειτουργεί στα πλαίσια μίας κοινωνίας με ισχυρά δίκτυα πελατειακών σχέσεων και πολιτικής πατρωνίας. Θα ήταν προτιμότερο στη θέση για παράδειγμα της εκτεταμένης κάλυψης της διαμάχης του πρύτανη του Ε.Κ.Π.Α. με μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας να αναλυθεί το πόρισμα της Αρχής Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.), η οποία αναδεικνύει, στη δύσκολη συγκυρία, το υψηλό επίπεδο των προγραμμάτων, της διδασκαλίας και της διεθνούς αναγνώρισης του ερευνητικού έργου του ελληνικού Πανεπιστημίου.