Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΤΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ είναι γεμάτα από ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν τις δουλειές τους. Να επιδιώκουμε να περνάμε συχνά πυκνά απ’ τα νεκροταφεία για να το σκεφτόμαστε. Και για να συνηθίζουμε ότι τελικά το μόνο σίγουρο στη ζωή μας είναι ο θάνατος. Να τον νιώθουμε σαν πρόσωπο οικείο…
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τη σημερινή γιορτή του Αγίου Λουκά τα που έγραψα περί νεκροταφείων και θανάτου στο πρώτο “πεταχτό” και συγγνώμη αν σας ξάφνιασα δυσάρεστα. Στον Αγιο Λουκά, στον βασικό κοιμητηριακό ναό της πόλης μας, πήγε ο νους μου, με το που είδα την ημερομηνία, καταλαβαίνετε. Ας μη μείνω, όμως, περισσότερο στο θέμα…
ΑΠ’ ΤΟΥΣ κοράκους μόνο “κρα” θ’ ακούσεις, μην περιμένεις τίποτ’ άλλο. Με αφορμή το προχθεσινό χρυσαυγίτικο παραλήρημα στη Βουλή για τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Θυμήθηκα τη συγκεκριμένη φράση που έλεγε η μάνα μου. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο προσώρας.
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ να γίνονται εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια; Αμ σε πόσα να γίνονται; Να γίνονται σε τρία! Και γιατί να γίνονται σε τρία; Αμ σε πόσα να γίνονται; Να γίνονται σε δύο! Και γιατί να γίνονται σε δύο; Αμ σε πόσα να γίνονται; Να γίνονται σε ένα. Και γιατί να γίνονται σε ένα; Αμ κάθε πότε να γίνονται; Να γίνονται κάθε Κυριακή! Παίζεται που παίζεται το παιχνίδι της κολοκυθιάς, να το παίξουμε, λοιπόν, μέχρι τέλους!
«ΠΡΟΕΔΡΕ, τι άλλο μπορεί να μας πάρει μια αριστερή κυβέρνηση;». Από την ανεξάρτητη βουλευτή (πρώην της ΝΔ) Παρθένα Φουντουκίδου προς τον πρωθυπουργό στο καφενείο της Βουλής, όπως γράφει “ο βοριάς” στη στήλη του “9 μποφόρ” (βλ. εφ. “Χριστιανική”, 9-10-2014) η ερώτηση. Ο κ. Σαμαράς βρέθηκε, λέει, σε αμηχανία και δεν απάντησε. Τι να απαντούσε δηλαδή; Οτι θα πάρει τις… κατσίκες, που δεν πήρε το ΠΑΣΟΚ το 1981;
«ΓΙΑ ΤΟ αεροδρόμιο ο Δήμος μάχη δίνει/ ιδιωτικοποίηση δεν θέλουμε να γίνει». Ευτυχώς που δεν είναι μόνος του σ’ αυτή τη μάχη ο Δήμος Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Το λες σαφώς στον δεύτερο στίχο της μαντινάδας σου. Ολοι οι φορείς του τόπου και όλοι οι πολίτες του είναι (είμαστε) κατά της ιδιωτικοποίησης. Δεν φτάνει όμως, αυτό. Αν δεν αφήσουμε τους καναπέδες και την ιδιώτευσή του ο καθένας μας…
Η ΜΗΔΕΙΑ, σύμφωνα με την παράδοση, δηλητηρίασε τη Γλαύκη. Οι Κορίνθιοι οργισμένοι, λιθοβόλησαν και σκότωσαν τα δύο παιδιά της Μήδειας γιατί αυτά έφεραν το δηλητήριο στη Γλαύκη. Ομως δεν πέρασε πολύς καιρός και άρχισαν να πεθαίνουν τα παιδιά των Κορινθίων. Ζήτησαν τότε χρησμό από το μαντείο των Δελφών και έμαθαν ότι αιτία του θανάτου των παιδιών τους ήταν οι κατάρες των αδικοσκοτωμένων παιδιών της Μήδειας. Για να γλυτώσουν από το κακό πρόσφεραν κάθε χρόνο θυσίες στα παιδιά αυτά και έστησαν πάνω στον τάφο τους ένα σκιάχτρο που παρίστανε μια μανιασμένη γυναίκα. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας, εκδ. “Σαββάλας”).
«Οσο προχωρεί ο δρόμος τον ανήφορο/ της ηλικίας/ τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω/ το θάνατο σαν δασκάλα./ Εχω ίσως χάσει/ ως τώρα, δυστυχώς, πολλά μαθήματα/ γιατί δεν ήθελα ούτε καν τ’ όνομά του τ’ άχαρο/ να προφέρω, σαν εκείνους που χτυπούνε ξύλο/ για να ξορκίσουν το κακό./ Κι όμως αρχίζοντας/ ν’ ακούω τα προοιμιακά του φροντιστήρια/ τους πόνους, τις αρρώστιες και τις επισκέψεις/ στα Κοιμητήρια,/ στους τάφους διδασκάλων και γονέων,/ αρχίζω να αισθάνομαι όλο και πιότερο εκείνον/ με της σωστής φιλοσοφίας το φτερό να μου χαϊδεύει/ το νου και την καρδιά· έπαψε να ’ναι ξένος./ Τον νιώθω πια σαν ένα πρόσωπο οικείο: Ενας φίλος/ πονετικός, λες, που θα ’ρθει για να φύγουμε αντάμα…”.
Το ποίημα “Φίλος πονετικός” του Π.Β. Πάσχου.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
