Η ιστορία προχωράει…
το κουπί, ποιος το τραβάει;
Το τραβάνε οι εργάτες
που ’χουνε γερές τις πλάτες·
Φοιτητές και πτυχιούχοι,
γίνονται… πηδαλιούχοι,
-φίλοι στσι… κεφαλαιούχοι! (1)
Σ.Μ.
Αφιερώνεται στη μνήμη των εργατών Μπάμπη Δευτεραίου, Ντελιλάι Ραμαντάν, Αντώνη Αβράμπου και Κώστα Μαγγούρα, π’ αφήσανε την τελευταία τους πνοή στο Βωμό και τα διυλιστήρια του Κεφαλαίου.
Θα μπορούσα να τους αφιερώσω το “Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες…” του Μίκη, αλλά δε βλέπω ακόμα το ξεκίνημα και δεν είναι οι πρώτοι νεκροί, ούτε δα κι οι τελευταίοι…
Τους αφιερώνω, λοιπόν, τους παραπάνω απλούς, πικρούς, αλλά και εύστοχους στίχους του Σπύρου, γιατί σκοπεύω -σκόπιμα αλλ’ ουχί αδικαιολόγητα- ν’ ανακατέψω πολλά πράγματα μαζί.
Ο Σπύρος ή “Σταλίνας” ή Πρίγκηπας ή “Ποιητής” είναι ένας από τους πολλούς ανώνυμους αντιδικτατορικούς αγωνιστές, αδικαίωτος όπως πολλοί αγωνιστές και όπως πολλοί αγώνες του τότε. Δε σταμάτησε ποτέ να θαυμάζει τη συστηματική αληθινή γνώση, μη έχοντας την τύχη να σπουδάσει καθ’ ότι φτωχόπαιδο, αλλ’ ούτε σταμάτησε και να σαρκάζει τους σπουδαγμένους που πουλούσαν τη γνώση τους στην υπηρεσία της εξουσίας και “στσι κεφαλαιούχοι”.
Έχοντας, ωστόσο, μια ξεκάθαρη ταξική ματιά, καθώς ήταν ο ίδιος προλετάριος από κούνια, έβλεπε ενίοτε με επιφύλαξη και τους πάση φύσεως “σπουδαγμένους” που κρατούσαν τα ηνία και στο αριστερό και στο εργατικό κίνημα.
Ήδη από την προδικτατορική περίοδο, 15%, 114, Πολυτεχνείο κατόπιν, αλλά και Γαλλικός Μάης, Η.Π.Α., Μ. Βρετανία, Ταϊλάνδη κ.λπ. είχαμε περιβληθεί οι φοιτητές ένα είδος φωτοστέφανου, τα ξέραμε όλα, “κανοναρχούσαμε” στο κίνημα και ταυτόχρονα ορκιζόμασταν στην εργατική… πρωτοπορία!
Έτσι, φτάσαμε στα σημερινά, όπου, τόσο το εργατικό, όσο και το φοιτητικό κίνημα ψυχορραγούν και παραπαίουν. Στα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια υπήρξε ένας υπουργός Εργασίας του Καραμανλή -αλήθεια, ποιος θυμάται τ’ όνομά του;- που είχε αναγγείλει το αμίμητο: ότι θα καταργούσε λέει την “πάλη των τάξεων”! Αυτό βέβαια δεν συνέβη.
Είκοσι χρόνια όμως μετά, η κεφαλαιοκρατία παντού σ’ όλο τον κόσμο κατάφερε να πάρει κεφάλι, τσακίζοντας αντιστάσεις, μακελεύοντας λαούς, καταπατώντας δικαιώματα και με το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού προσπαθεί να μας πείσει πως ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος.
Ετσι, τα πάσης φύσεως σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μεταμορφώνονται κι ευθυγραμμίζονται, με το νέο δόγμα, ενώ ποικίλα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα, ξεχάσανε τον σοσιαλισμό, πείσθηκαν για το “αήττητον” του καπιταλισμού κι αποφάσισαν στην καλύτερη των περιπτώσεων να βάλουν τον αγκώνα τους, μη μας πλακώσει εντελώς.
Ευθύνονται άραγε οι “σπουδαγμένοι” ηγετίσκοι και ηγέτες του κινήματος γι’ αυτό; Όχι ακριβώς, διότι υπήρξαν αρκετοί έντιμοι και αλύγιστοι, ακόμα και αστικής προέλευσης μορφωμένοι ηγέτες και αγωνιστές, καθώς υπήρξαν και αρκετοί ανεπαρκείς ηγέτες προλετάριοι.
Ενώ, λοιπόν, η εργατική πάλη έχει εξασθενίσει με κύρια ευθύνη της συστημικής πλέον αριστεράς, η αστική τάξη, με ανοιχτό πλέον το πεδίο, κάνει περίφημα τη δουλειά της: Έχοντας αφομοιώσει το καλύτερο έμψυχο υλικό, έχοντας εξαγοράσει συνειδήσεις, έχοντας στην υπηρεσία της ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, επικοινωνιολόγους, δημοσιογράφους Μ.Μ.Ε. κ.λπ., τρυπά τα μυαλά του λαού και ακυρώνει τη σκέψη και τη δράση των εργαζομένων.
Ηχηρό παράδειγμα, η σχεδόν παντελής απουσία από σελίδες και οθόνες, του τραγικού ταξικού εγκλήματος στα Διυλιστήρια των ΕΛΠΕ (Λάτσης) στον Ασπρόπυργο.
Ενός εγκλήματος που έχει τη βάση του στην επιχειρηματική κερδοφορία, στην εντατικοποίηση της εργασίας, στα εξαντλητικά ωράρια και την έλλειψη μέτρων ασφάλειας όπως καταγγέλλουν οι συνάδελφοι των άτυχων εργατών. Ενός εγκλήματος που εμφανίζεται σαν “τυχαίο ατύχημα” λες και οι συχνές πυρκαγιές, η κατάρρευση στοών και κτηρίων και οι εκρήξεις είναι περίπου κάτι σαν “θέλημα Θεού”.
Ενώ αντίθετα εκτενής “ενημέρωση”, συζητήσεις επί συζητήσεων στην TV για ώρες και μέρες, ολοσέλιδα και πρωτοσέλιδα για το κοριτσάκι που σκότωσε ο άρρωστος και ναρκομανής πατέρας. Ό,τι πρέπει δηλ. για επικερδή εκμετάλλευση αφ’ ενός, αλλά και για ιδεολογική αξιοποίηση αφ’ ετέρου: Να σκορπάνε δηλ. το φόβο για τον διπλανό -πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτός είναι πολύ φτωχός, αλλοδαπός και μετανάστης. Να σκορπάνε το φόβο για το ανεξήγητο, το απρόβλεπτο, το… “μεταφυσικό”!
Στην εποχή των μνημονίων, της κινηματικής άπνοιας, της καταπάτησης κάθε είδους εργατικών δικαιωμάτων, της έλλειψης τεχνικών και εργασιακών ελέγχων, την εποχή της “κυβερνώσας αριστεράς” που… διαπραγματεύεται και της ψηφοδεούς “αντιπολιτευόμενης” αριστεράς της διπλανής πλατείας,
η ιστορία προχωράει…
το κουπί, ποιος το τραβάει;
το τραβάνε οι εργάτες…
που οφείλουν να οργανωθούν ξανά, να ξαναποκτήσουν συνείδηση του ιστορικού τους ρόλου, να ξαναγίνουν τάξη για τον εαυτό της. Να ξαναβγούν στο δρόμο του αγώνα απέναντι σ’ όλες τις παγίδες και σ’ όλες τις δυσκολίες μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες, τα εκατομμύρια των ανέργων.
Να ξαναγίνουν απειλή. Είναι ο μόνος δρόμος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Είναι προφανής επιρροή από τον στίχο: “φίλα τσίλιες απ’ τους βλάχους, φίλους στους δεσμοφυλάκους. Η ιδιότυπη σύνταξη παραπέμπει στην ιώνια καταγωγή.
LEZANTAA
Βάλιας Σεμερτζίδης *χαρακτικό”
