Πέντε μήνες πριν την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας οι ίντριγκες έχουν κορυφωθεί, δεδομένης δε και της πανσπερμίας των κομμάτων έχει ξεσπάσει και η αριθμολαγνεία της εξεύρεσης των 180 “ναι” ή των 120 “όχι”. Πριν όμως βρεθεί ο απαιτούμενος αριθμός βγαίνουν τα ονόματα των υποψηφίων ένα – ένα στην επιφάνεια κατά τρόπο απαράδεκτο ή για να ισχυροποιηθεί το πρόσωπο ή για ν’ αποδυναμωθεί, κατά το κοινώς λεγόμενο, να “καεί”! Δεν προτιμώνται οι καλύτεροι. Οι επιλογές γίνονται με προσωπικά κριτήρια, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, όχι αξιοκρατικά, αλλά με σκοπό την εξυπηρέτηση στενά κομματικών συμφερόντων. Το προνόμιο αυτής της πρακτικής το έχουν οι ηγέτες των κομμάτων, με αποτέλεσμα να γίνεται ανακύκλωση του όποιου παλαιού υλικού υπάρχει, που μπορεί να υποστηριχθεί και από αντιπάλους. Παράδειγμα η υποψηφιότητα του προταθέντος υπό του κ. Σαμαρά αρχηγού της ΠΟΛΑΝ το 1995 κ. Στεφανόπουλο, που στηρίχθηκε από το αντίπαλο ΠΑΣΟΚ. Δεν πρόκειται, λοιπόν, να ακυρωθεί με τίποτα η νοσηρή ψυχολογία των φορέων της πολιτικής και έτσι δεν εισέρχονται νέα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή. Οι Ελληνες βρίσκονται αντιμέτωποι με μια προϊούσα πολιτική σήψη, αδυνατώντας ν’ αλλάξουν στάση και να γίνουν συνειδητοί πολίτες από ανεύθυνο, αδιάφορο και απρόσωπο που είναι λαό.
Οταν το σύστημα δεν διαφοροποιείται από το κατεστημένο και εσύ δεν μπορείς να το αντικαταστήσεις με άλλο που να βλάπτει λιγότερο, το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να περιορίσεις τις… ανοσιότητες. Με ποιον τρόπο; Με το όπλο της “σοφής ψήφου” που δεν επιτρέπει τη μεγέθυνση των μικρών και ανατρέπει τα σχέδια των πολιτικών εκτροφείων. Μόνο έτσι οι κυβερνήσεις δεν θα μπορούν να κινούν τις πολιτικές εξελίξεις όπως θέλουν και να εγγυώνται στους πιστωτές της μετοχοποιημένης “Ελλάδας” ότι θ’ απολαύσουν ανενόχλητοι τα προϊόντα του δανεισμού των. Η “ομοσπονδιακή” κυβέρνηση αγωνιά για την επιτυχία στην πορεία προς την Προεδρία και την υλοποίηση των σχεδίων της για την εξάντληση της 4ετίας. Εφ’ όσον είναι αμφιλεγόμενη η σοβαρότητα στους περισσότερους φορείς της πολιτικής εξουσίας, τότε η άκαιρη προεδρολογία επιτρέπει συζητήσεις, που εκτρέπουν τον λαό από τα φλέγοντα προβλήματά του. Το ερώτημα παραμένει, αν πρέπει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να βγαίνει μέσα από το πολιτικό σύστημα ή να προέρχεται από άλλο χώρο της κοινωνικής ζωής στον όποιο να έχει διαπρέψει.
Στην πρώτη περίπτωση πιστεύεται ότι οι πολιτικοί θα διευκολύνονται να ενεργούν και αντισυνταγματικά, ενώ στη δεύτερη ο απολυτικός πρόεδρος δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια “ωραία βιτρίνα”. Ως τώρα για τους θητεύσαντες προέδρους από ανακυκλούμενους πολιτικούς επικρατεί η άποψη ότι ο ρόλος τους ήταν απλώς διακοσμητικός και δεν γνωρίζουμε, αν το ίδιο θα συνέβαινε από ένα μη πολιτικό πρόσωπο να δεχόταν αυτό τον ρόλο. Πάντως από οπουδήποτε κι αν προέρχεται ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, μπορεί να είναι απογυμνωμένος από αρμοδιότητες και πολιτικές εξουσίες, αξίζει, ως θεσμός, να τυγχάνει του ανάλογου σεβασμού, διότι εκφράζει την ενότητα. Γι’ αυτό και ο νομοθέτης απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία για την εκλογή αυτού του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα. Κάθε είδους προεδρολογία και σχόλια περί συναλλαγών είναι λίαν επιεικώς πρόκληση στα πλαίσια της χρηστής διοίκησης.
