ΔΗΜ. ΣΧ. ΕΜΠΡΟΣΝΕΡΟΥ
Επίσκεψη στο Μοναστήρι του Γουβερνέτου
Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
Στο Μοναστήρι του Γουβερνέτου και στη σπηλιά του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη μας πηγαίνουν ο δάσκαλος του Δημ. Σχ. Εμπροσνέρου Αποκορώνου, Μανόλης Τζιλιβάκης και οι μαθητές του στο σημερινό Παιδότοπο. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το “οδοιπορικό” τους έτσι μάλιστα, όπως διανθίζεται και με φωτογραφίες… Μικρό, πολύ μικρό σε αριθμό μαθητών το Δημ. Σχ. Εμπροσνέρου, πολλές και ξεχωριστές, ωστόσο, οι δραστηριότητες που “αναπτύσσονται” , διαχρονικά για χάρη τους με εμψυχωτή τον φίλο μου τον Μανόλη, όπως μπορεί να διαπιστώσει κάποιος αν επισκεφθεί το ιστολόγιο του Σχολείου. Μία απ’ αυτές και η επίσκεψη στο Γουβερνέτο, η τρίτη αν θυμάμαι καλά, που φιλοξενείται στον Παιδότοπο, ύστερα από την εργασία για τον Πύργο του Αληδάκη κι ένα Οδοιπορικό στον Μπούτακα ποταμό… Συγχαρητήρια για όλα και καλή συνέχεια, Μανόλη και καλά μου Μπρονιεριτάκια!
Σαν δράση για ένα άτυπο πρόγραμμα, project, στο μάθημα των Θρησκευτικών με θέμα τον Μοναχισμό και τη σύνδεση του με το Μάθημα της Ιστορίας της ελληνικής επανάστασης που κάναμε φέτος και όχι μόνο, είπαμε να επισκεφτούμε την Ιερά Μονή Γουβερνέτου ή Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη στο Ακρωτήρι Χανίων. Για να το κάνουμε πιο δύσκολο δανειστήκαμε από το Κ.Π.Ε. Βάμου εξοπλισμό (ευχαριστούμε Φώτη Ποντικάκη) για να εξερευνήσουμε και τη σπηλιά όπου σύμφωνα με την παράδοση “κοιμήθηκε” ο Αγιος… Κάτω από κάθε φώτ., για να μην γινόμαστε βαρετοί θα είναι και από ένα κομμάτι της ιστορίας του τόπου αυτού… (σ.σ: δεν χωρούν όλες).
Νάμαστε λοιπόν μπροστά από το μοναστήρι που στην ουσία είναι ένα κτίσμα παραλληλόγραμμο 40 επί 50 σαν κάστρο αφού οι μοναχοί από τη Μονή που αρχικά ήταν δίπλα στη σπηλιά που “κοιμήθηκε” ο Άγιος είχανε βαρεθεί τις επιθέσεις των πειρατών και έχτισαν πιο ψηλά στο βουνό τη νέα αυτή Μονή… Προσέξτε τις κλασικές για την άμυνα των μεσαιωνικών φρουρίων “ζεματίστρες” πάνω την κύρια είσοδο αλλά και τα παράθυρα των 4 πύργων, για την άμυνα των παραθύρων του ισογείου υπάρχει πλαϊνή πολεμίστρα!! Κάστρο κανονικό!! Στο κέντρο είναι χτισμένος ο μεγάλος ναός της Κυρίας των Αγγέλων, ενώ η Μονή καταστράφηκε ολοσχερώς το 1821 από τους Τούρκους γι αυτό και δεν έχουν σωθεί πολλά κειμήλια και εικόνες… Ξεκινάμε την κατάβαση, δεν υπάρχει δυσκολία παρά μόνο ο ήλιος, όλα τα εφόδια στην πλάτη, φακοί, κράνη, νερό, για να είναι ελεύθερα τα χέρια, μέσα στο… μπέργκιν 1,5 λίτρο νερό ο καθένας με τον πάγο σε μια σακούλα για να μην λιώσουν οι… σοκολάτες για να πάρουμε ενέργεια για το γυρισμό, αφού αυτό είναι το δύσκολο… Ωφου μάνα μου!!!
Στη μέση της διαδρομής από το χαραγμένο μονοπάτι που οι ντόπιοι το λένε “αυλάκι”, μπροστά μας φαίνεται το Κρητικό πέλαγος από όπου ερχότανε οι πειρατές…(Βαγγέληηηηηη, βάλε αμέσως το καπέλο σου γιατί άμα πάθεις ηλίαση θα μας σκοτώσει ο κύρης σου!!!). Στην αρχή των φοβερών και τρομερών σκαλιών!!! (καημένες γιαγιάδες…) φαίνεται η είσοδος του παλιού μοναστηρίου του Αγίου Ιωάννη ή αλλιώς σκέτα “Καθολικού”. Χτίστηκε τον 6ο ή 7ο αιώνα και μάλλον είναι η πιο παλιά Μονή της Κρήτης! Ιδρυτής λέγεται ότι είναι ο ίδιος ο Ιωάννης ο Ερημίτης του οποίου το σπήλιο που “κοιμήθηκε” είναι έξω ακριβώς από την πύλη αυτής της Μονής…
Η χαράδρα με τον χείμαρρο περιόριζε το χώρο του μοναστηριού οπότε έχτισαν μια ολόκληρη γέφυρα!!! για να αυξήσουν τον χώρο ενώ στην ταράτσα της ήταν και η αυλή των μοναχών.(πολύ έξυπνο!!!) Και αυτό το κυκλικό τι είναι κύριε; Μάλλον είναι παλιά στέρνα αφού πηγή κοντά δεν υπήρχε οπότε το καλοκαίρι χρειαζόταν το νερό… Λογικά το μάζευαν με κουτσουνάρες – υδρορροές από όλα τα κτήρια όπως οι Βενετοί. Φαίνονται τα ίχνη του νερού στα σοβατισμένα τοιχώματα… Η εκκλησία του μοναστηριού είναι όλη “εντοιχισμένη” στο βράχο και μόνο η δυτική της μεριά είναι πετρόκτιστη… Ξεκουραστήκαμε καλά και είναι ώρα να “επιτεθούμε” στη σπηλιά! (Αέραααααα!!! Πίσω νυχτεριδεεεεεεεεεεεεεεες!!!)
Φορέσαμε τα κράνη του Κ.Π.Ε., πήραμε και το φακό το δυνατό στο χέρι κι ορμάμε!!! Ιωάννα Γιανναράκη, Εύα Γιανναράκη, Στρατος Θυμάκης, Βαγγέλης Λιλικάκης και το πρωτάκι ο Γιάννης Γιανναράκης!!!
Ας ξεκινήσουμε, όμως, να λέμε την ιστορία του Αγίου μαζί με τις διάφορες παραλλαγές που κυκλοφορούν. Όπως μας είπε ο πατέρας Εφραίμ, ηγούμενος του Μοναστηρίου τον οποίο και ευχαριστούμε για όλα, ο Ιωάννης ήταν ένας από την παρέα 99 μοναχών που φύγανε από τα παράλια της Μικρασίας και ήρθαν στην Κρήτη να μονάσουν… Η παράδοση λέει ότι όταν ξέμεινε στη Γαύδο άπλωσε το ράσο του και αυτό έγινε… αμφίβιο και πέρασε απέναντι. Ο Αγιος άφησε τους άλλους 98 στη νότια Κρήτη, Αζωγυρέ Σελίνου, κι αυτός διάλεξε τον απόκρημνο τόπο του Γουβερνέτου για πιο πολλή ησυχία…
Η παράδοση λέει ότι τον Αγιο σκότωσε κατά λάθος ένας κυνηγός με ένα βέλος, ο ηγούμενος είπε “γιατί τον πέρασε για ζώο” αφού με τη διατροφή του έμοιαζε με καμπουριασμενο ζώο, η γιαγιά μου μου έλεγε επειδή έκοψε κάτι φασόλια από το μποστάνι του κυνηγού. Η ουσία είναι ότι δεν ήξερε ότι το θύμα ήταν ο ερημίτης της περιοχής…
Ο κυνηγός ήθελε να δει τι ζώο ήταν αυτό οπότε ακολούθησε τις στάλες από το αίμα που πήγαιναν πρώτα στο γιαλό και ύστερα στη σπηλιά που έμενε ο Αγιος για να τον βρει στο τέρμα της, ετοιμοθάνατο… Εκεί έκλαψε και ζήτησε συγγνώμη από τον Ιωάννη και ο Αγιος ξεψύχησε στα χέρια του…
Το σχοινί μας έδειχνε τον δρόμο μέχρι τέλος, η δυσκολία της σπηλιάς είναι μέτρια με μεγάλη προσοχή στα γλιστρήματα, νυχτερίδες δεν συναντήσαμε και μια ιστορία-αστικός μύθος για τη σπηλιά αυτή; Σε κάποια γιορτή του Αγίου πριν πολλά χρόνια χάθηκε ένα παιδάκι 5 ετών το οποίο δεν έβρισκαν με κανένα τρόπο και οι γονείς του το θεώρησαν πεθαμένο… Την άλλη χρονιά το βρήκαν να τριγυρνά κοντά στην εκκλησία κι όταν το ρώτησαν μα «πώς έζησες ένα χρόνο, τι έτρωγες» αυτό είπε ότι ερχόταν «ένας παππούλης δυο φόρες τη μέρα και του έφερνε φαΐ», εννοώντας βέβαια τον Αγιο Ιωάννη… Κουρασμένοι πήραμε το δρόμο του γυρισμού…Κάναμε στάση στην σπηλιά της Αρκουδιώτισσας που είναι 15 λεπτά από το νέο μοναστήρι αφού πηγαίνοντας είχαμε ηθικό και κάναμε την μια ωρίτσα κατάβαση με μια ανάσα!!! Επειδή αυτή η σπηλιά είναι εύκολα προσβάσιμη έχει υποστεί πολλές φορές βανδαλισμούς ενώ πριν 15 χρόνια βάλανε και φωτιά οπότε ΟΛΟ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ είναι μαύρο!!! και λογικά η ανάπτυξη των σταλαγμιτών έχει σταματήσει… Κρίμα…
Όπως μας είπε ο ηγούμενος ο σταλαγμιτικος αυτός βράχος είναι σκαλισμένος από ανθρώπινα χέρια προσπαθώντας να μοιάσει με αρκούδα αφού στο σπηλαίο αυτό λατρευόταν στα αρχαία χρόνια η θεά ΑΡΤΕΜΗ ενώ στην μια άκρη υπάρχει ειδική κόχη λαξευμένη που έμπαινε μέσα η εικόνα της… Το εσωτερικό είναι σαν δεξαμενή όπου μαζεύεται το νερό από την οροφή και ανεβαίνεις από λαξευμένα σκαλιά… Η παράδοση λέει ότι μια αρκούδα απειλούσε τον Άγιο κι αυτός για να την τιμωρήσει την έκανε πέτρα…
Hταν μια υπέροχη εκδρομή !!!!
Ο δάσκαλος και οι μαθητές
του Δημοτικού Σχολείου Εμπρόσνερου
