Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Να υπήρχε ένα Σχολείο, όπως αυτό που λειτουργεί ο Δήμος Νεάπολης – Συκέων στη Θεσσαλονίκη από το 2009, σ’ όλους τους δήμους της πατρίδας μας… Eνα Σχολείο, όπου θα παραδίδονται δωρεάν μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε ενηλίκους μετανάστες, πρόσφυγες και παλλινοστούντες… Να διδάσκουν σ’ αυτά και να μεταδίδουν την ελληνική παιδεία, δάσκαλοι και δασκάλες, όπως η Μάρθα Γαλατοπούλου και η Δέσποινα Κακατσάκη… Με απόλυτο σεβασμό σ’ όλα όσα “κουβαλούν” στην ψυχή και στον νου τους, σαν “φυλακτά”, οι μαθητές των… Πέραν της συγκίνησης, της μεγάλης μου συγκίνησης, για το περιεχόμενο του σημερινού, ενός ξεχωριστού από πολλές πλευρές, Παιδότοπου, οι παραπάνω σκέψεις. Και για να συνοδεύσω τα συγχαρητήρια μου στις δασκάλες και στους μαθητές τους και βέβαια στον Δήμο Νεάπολης – Συκέων. Μα και για να ευχαριστήσω δημοσίως την πρωτανιψιά μου Δέσποινα που “πείστηκε” να ανταποκριθεί στην πρότασή μου…
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος
Το Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας Δήμου Νεάπολης-Συκεών λειτουργεί στη Θεσσαλονίκη από το 2009 παραδίδοντας δωρεάν μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε ενηλίκους μετανάστες, πρόσφυγες και παλιννοστούντες. Η δομή υλοποιείται από το Γραφείο Κοινωνικής Πολιτικής και την Κοινωφελή Επιχείρηση Υπηρεσιών του Δήμου Νεάπολης-Συκεών, ενώ την ευθύνη λειτουργίας του σχολείου έχουν οι φιλόλογοι Μάρθα Γαλατοπούλου και Δέσποινα Κακατσάκη με την επιστημονική υποστήριξη του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. Κάθε χρόνο φοιτούν στο σχολείο περισσότεροι από 100 μαθητές από διάφορες χώρες του κόσμου, πολλοί από τους οποίους συμμετέχουν με επιτυχία στις κρατικές εξετάσεις πιστοποίησης ελληνομάθειας. Λειτουργούν τμήματα αρχαρίων, μέσων και προχωρημένων κι επίσης τμήματα γραφής και ελληνικής ιστορίας – ελληνικού πολιτισμού. Παράλληλα στη διάρκεια του χρόνου πραγματοποιούνται εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δράσεις (ξεναγήσεις στην πόλη, επισκέψεις σε μουσεία, παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και ταινιών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, παρουσιάσεις των χωρών και των γλωσσών των μαθητών σε Γυμνάσια και Λύκεια του Δήμου, συμμετοχή στη Γιορτή της Πολυγλωσσίας και στη Βαλκανική Πλατεία, κ.α.).
Το Μάιο του 2017 οι μαθητές διοργάνωσαν για πρώτη φορά την Έκθεση “Πατρίδες-50 αντικείμενα μιλούν” παρουσιάζοντας προσωπικά αντικείμενα και οικογενειακά κειμήλια που έφεραν από τις πατρίδες τους. Φέτος η Εκθεση επαναλαμβάνεται από τις 23 έως τις 30 Μαΐου με 50 αντικείμενα από την Αλβανία, την Αρμενία, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Ουκρανία, τη Γεωργία, την Τουρκία, τη Ρουμανία και την Κίνα. Η Έκθεση “Πατρίδες” θα διεξαχθεί στο Δημαρχείο Νεάπολης, στην Αίθουσα Τέχνης.
Η κούκλα αυτή έχει για μένα ιδιαίτερη σημασία. Είναι δώρο μιας φίλης της μαμάς μου, την έφερε από την Αγία Πετρούπολη για μένα όταν γεννήθηκα. Αυτή η κούκλα είναι 41 χρονών – όσο κι εγώ. Όταν ήμουν μικρή, την είχα στο δωμάτιό μου, στο γραφειάκι μου, κάτω από μια υδρόγειο σφαίρα. Και δεν την έχω αποχωριστεί ποτέ. Το 1993 εγώ ήμουν στο Α΄ έτος της Παιδιατρικής στο Ρουστάβι, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γεωργίας. Τότε ξεκίνησε ο πόλεμος στον Καύκασο. Κι επειδή φοβηθήκαμε ότι θα έπαιρναν τον αδερφό μου στο στρατό, που ήταν τότε 19 χρονών, η οικογένειά μου αποφάσισε να φύγει από τη Γεωργία. Η μαμά μου μού είπε «πάρε τα ρούχα σου». Κι εγώ της είπα «χωρίς ρούχα φεύγω, χωρίς την κούκλα δε φεύγω.» (Φωτεινή – Γεωργία-Αρμενία)
Η «Βάνκα-Βστάνκα» είναι μια παραδοσιακή ρώσικη κούκλα, η οποία πάντα σηκώνεται όρθια όπως και να τη σπρώξεις! Είναι ένα σύμβολο του δυνατού ανθρώπου που τον χτυπάνε και τον ρίχνουνε κάτω αλλά αυτός πάλι σηκώνεται πάνω! Αυτή η κούκλα έχει συχνά τη μορφή της Ματριόσκα. Πρέπει να τοποθετείται στην είσοδο του σπιτιού. Πριν φύγω από το σπίτι, την χτυπάω μια φορά – έτσι μου εύχομαι «καλή επιτυχία» σε ό,τι κάνω. Όταν επιστρέφω στο σπίτι, πάλι τη χτυπάω. Ο ήχος του παιχνιδιού σημαίνει ότι έτσι καταστρέφεται η κακή ενέργεια.
(Ναταλία – Ρωσία)
Αυτό το μαντίλι το έχω από τις 19 Σεπτεμβρίου 1998, από τότε που ήρθα στην Ελλάδα. Το έχω βάλει σε ένα συρτάρι που κρατάω σημαντικά πράγματα. Τότε με έφερε ο πατέρας μου στα σύνορα και στον δρόμο εγώ έκανα εμετούς αλλά τα χαρτομάντιλα που είχα μαζί μου μού τελείωσαν και ο πατέρας μου μού έδωσε το μαντίλι του και σκουπίστηκα με αυτό. Από τότε εγώ έφυγα για Ελλάδα κι ο πατέρας μου έφυγε για Αλβανία. Κι εμένα μου έμεινε το μαντίλι και σκέφτηκα να το κρατήσω για πάντα όσο ζω. Και πραγματικά πέρασαν 20 χρόνια και αυτό το μαντίλι έχει μεγάλη αξία για μένα.
(Δουράτα -Αλβανία)
Το κέντημα το έφτιαξε η μαμά μου με τα χρυσά χεράκια. Το έστρωνε συχνά στο σπίτι μας στην Κορυτσά. Τη θυμάμαι τη μητέρα μου να κεντάει. Καθόταν συχνά σε μια γωνιά του σαλονιού. Πολλές ώρες. Και δε μιλούσε καθόλου, μόνο έβλεπε τη βελόνα και τραβούσε την κλωστή. Της άρεσε πολύ να κεντάει. Εγώ την έβλεπα και χαιρόμουνα. Γιατί για μένα ήταν πολύ δύσκολο να μάθω. Όμως τώρα το κέντημα αυτό το στρώνω στο τραπέζι του σαλονιού εδώ στην Ελλάδα. Μου αρέσει πολύ, όταν το βλέπω. Το σπίτι φαίνεται πολύ ωραίο. Και θυμάμαι πάντα τα χρυσά χεράκια της μαμάς μου, που δε συγκρίνονται με τίποτα στον κόσμο.
(Μαϊλίντα – Αλβανία)
Αυτή η παλιά ξεφτισμένη ομπρέλα (μαζί με έναν σουγιά) είναι πολύτιμα ενθύμια από τον πατέρα μου. Είναι μια αξέχαστη εικόνα των παιδικών μου χρόνων σε μια οικογένεια γεμάτη αγάπη και χαρά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη της Βουλγαρίας, το Μαντάν. Μου άρεσε πολύ το περπάτημα με τον μπαμπά μου. Απολαμβάναμε το όμορφο τοπίο, σταματούσαμε για κάποια κουβέντα με τους ντόπιους, οι οποίοι με κερνούσαν λουκουμάδες και αριάνι . Μαζεύαμε μανιτάρια, λουλούδια, φρούτα του δάσους… Δεν υπήρχανε πιο νόστιμα καρύδια από εκείνα που μου έσπαγε ο μπαμπάς μου με τον σουγιά του. Εγώ, ο μπαμπάς, η μαγκούρα του, το μαχαιράκι και η ομπρέλα! Ήμασταν αναπόσπαστη παρέα. Ο μπαμπάς μου δεν ήταν ποτέ κουρασμένος ή θυμωμένος, δεν βαριόταν -είχε πάντα χρόνο για μένα και για τις ατελείωτες ερωτήσεις μου- τι είναι ευτυχία, γιατί η ζωή δεν είναι δίκαιη, τι είναι καλό και τι είναι κακό …Και ο χρόνος περνούσε υπέροχα! Ο μπαμπάς μου έφυγε πριν 20 χρόνια… Εμειναν μαζί μου μόνο ο σουγιάς και η ομπρέλα… Κάθε φορά όταν πρέπει να κάνω κάτι σημαντικό στη ζωή μου ή όταν ταξιδεύω, τα έχω μαζί μου. Αφήνω σε εσάς και στις καρδιές σας να απαντήσετε γιατί!
(Ελίνκα – Βουλγαρία)
Ημουν πολύ τυχερή στη ζωή μου που μεγάλωσα με τη γιαγιά μου. Μ’ αγαπούσε πολύ και ήθελε να με διδάξει πως στη ζωή πρέπει να είμαι δυνατή. Οταν “έφυγε”, ένιωσα πως όλα μου τα παιδικά χρόνια πέθαναν μαζί της. Αυτό το μαντίλι ήταν δικό της και μου το έδωσε η μαμά μου με το θάνατο της γιαγιάς μου. Είναι το μόνο που έχει μείνει από τη γιαγιά μου. Αυτό και οι αναμνήσεις μου.
(Κριστίνα – Ρουμανία)
