Οταν το σκηνικό σκοτεινιάζει…

Ενα πιάτο φαΐ και ύπνο, πρόσφερε σε αγγελία στην Αίγινα, ξενοδόχος, ζητώντας καμαριέρα. Ηθελα και να ’ξερα (μακριά απ’ τους τραγικούς πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας) σε τούτη τη χώρα, πώς χάνουν την αίσθηση του μέτρου, μερικές φορές τα κέρινα ομοιώματα ανθρώπων.
Δεν πρέπει να ’ναι μόνο η φρενίτιδα της οικονομικής κρίσης.
Μόνο η ανάγκη, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων.
Αυτό το μεμονωμένο περιστατικό δείχνει πως κάτι αλλόκοτα σκοτεινό σημαδεύει καμιά φορά, τον φλοιό του εγκεφάλου των ανθρώπων.
Αυτό το μουντό και κτηνώδες “τοπίο”, που επιστρέφει τον εργαζόμενο στη θέση του κολλήγα, τον άνθρωπο στη θέση του ραγιά.
Σε τούτη την κατάντια απαντούν οι άνθρωποι με την ψυχή τους.
Απαντούν με το σφρίγος του πνευματισμού των Ελλήνων, τις διδαχές των πανανθρώπινων ιδανικών, τη σοφία του ελληνικού πολιτισμού.
Σε αυτά τα χάλια απάντησε ο ελληνισμός με πρωτοστάτη τον Μαρίνο Αντύπα, με τον κάματο των γενναίων ανθρώπων, το σθένος των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Στη “ζούγκλα” απαντάμε με τους κανόνες της ανθρώπινης φύσης, την αισθητική της ισότητας, την αλήθεια των δικαιωμάτων του πολιτισμού.
Στην τυραννία και την ειδωλολατρεία του κέρδους, ο άνθρωπος δεν μένει σιωπηλός και απαθής.
Κάποια στιγμή επιστρέφει στην κοιτίδα του πολιτισμού του.
Ξέρει πως όλα αυτά τα χρόνια με θυσίες έκανε βήματα μπροστά, κατέκτησε το ωράριο, τις αξιοπρεπείς αμοιβές, την κοινωνική ασφάλιση.
Κατέκτησε το δικαίωμα να… είναι άνθρωπος.
Από κεί δεν το κουνάει ρούπι…
Τώρα πρέπει να πηγαίνουμε μόνο μπροστά.
Παζάρια με την υπόσταση του ανθρώπου, δεν κάνουμε.
Την “κολληγιά” χάρισμα τους, όπως χάρισμα τους και το πάγωμα της τσιμινιέρας, η πιρόγα με τους σκλάβους, το καμουτσίκι του επιστάτη.
Φτάνει πιά…