Οταν λεφτά… υπάρχουν

Συχνά γίνεται λόγος για την ανάγκη μικρών και μεγάλων έργων στην Κρήτη μα και σε όλη τη χώρα.
Μάλιστα, η Περιφέρεια Κρήτης εκτίμησε προχθές ότι είναι εφικτός στόχος να απορροφήσει η Κρήτη την τρέχουσα προγραμματική περίοδο 1,5 δισ. ευρώ από όλες τις χρηματοδοτικές πηγές για σημαντικά έργα υποδομής στο νησί.
Και αυτό, θα έλεγε κανείς, είναι εξαιρετικά σημαντικό. Το νησί έχει ανάγκη από έργα, ειδικά στο οδικό δίκτυο. Οχι μόνον στην εθνική οδό αλλά και στους κάθετους άξονες -ειδικά του Νομού Χανίων- που ενώνουν το βορρά με το νότο.
Επίσης, είναι γνωστό ότι τα χρήματα αυτά, τα ευρωπαϊκά, δεν τα κάνει η Αυτοδιοίκηση ό,τι θέλει. Εγκρίνονται μετά από ωρίμαση μελετών για συγκεκριμένα έργα.
Μόνο που την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, γύρω μας άνθρωποι πεινάνε και απευθύνονται σε συσσίτια. Αλλοι πολίτες είναι σε τόσο δεινή οικονομική κατάσταση που αδυνατούν να έχουν βασικά αγαθά.
Οσο για εκείνους που έχουν εισόδημα, ε, ακόμα και αυτοί λόγω της φορολογίας και της ακρίβειας, βρίσκονται σε δύσκολη θέση.
Οι πιο φτωχοί – άποροι κατά καιρούς λαμβάνουν από την πολιτεία επισιτιστική βοήθεια (φρούτα συνήθως).
Σιτίζονται δε από τα συσσίτια που λειτουργούν στην πόλη, όπως σε κάθε πόλη.
Λεφτά, ωστόσο, για έργα υπάρχουν – από εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους. Και πολύ σωστά, ειδικά όταν τα έργα αυτά είναι αναγκαία για την ανάπτυξη μιας περιοχής και προπαντός της υπαίθρου.
Λεφτά, όμως, για τους ανθρώπους χωρίς… λεφτά και χωρίς… ζωή, δεν υπάρχουν;
Εστω ο θεσμός του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος έχει απασχολήσει ποτέ στα σοβαρά την πολιτεία;