Οι πρωταγωνιστές στη Γηραιά Ευρώπη

Στην Ε.Ε. μετά το “διαζύγιο” με το Η.Β. λόγω “Brexit”, παρέμειναν πρωταγωνιστές η Γερμανία και η Γαλλία. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, αντιμάχονται να επιβάλλουν τη θέλησή τους. Η μεν Γερμανία μετά την επανένωσή της, “συμφωνία 4+2”, επιζήτησε διεύρυνση της Ε.Ε. με χώρες της Ανατ. Ευρώπης στις οποίες ασκεί κάποια επιρροή, η δε Γαλλία βλέποντας ότι τα συμφέροντά της πλήττονται με την ένταξη των χωρών που θέλει η Γερμανία έκανε ό,τι μπορούσε να την καθυστερεί.
Το Βερολίνο ζητούσε πιστή τήρηση των όσων αποφασίστηκαν στο Μάαστριχτ, άσχετα αν αυτή δεν τους εφάρμοζε, ενώ το Παρίσι ήθελε ελαστική ερμηνεία. Αποτέλεσμα της διένεξης ήταν να συμβιβαστούν κατά τρόπον ώστε η Γερμανία να δεχθεί διεύρυνση στην Ευρωζώνη χωρών του Νότου και η Γαλλία να συναινέσει στην πλήρη ένταξη των χωρών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Η νέα Ευρωπαϊκή Eπιτροπή, που προέκυψε μετά τις πρόσφατες Eυρωεκλογές, δεν ξέρουμε τι τακτική θα εφαρμόσει, ώστε να ικανοποιήσει κατά συγκερασμόν τις απόψεις και των δύο πρωταγωνιστών ως προς τις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις. Οι Ευρωπαίοι όμως τους αποδοκιμάζουν. Βγαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας αιτήματα απ’ τους πρωτεύθυνους για τους οποίους “πέρα βρέχει”!
Η ευρωπαϊκή οικογένεια γίνεται ολοένα προβληματική και δυσλειτουργική. Στη Γερμανία το προσφυγικό αναζωπυρώνεται επηρεάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανούς. Στη Γαλλία τα “κίτρινα γιλέκα” δεν σταματούν να διαδηλώνουν εναντίον των φορολογικών μέτρων του Μακρόν. Στην Ιταλία που οι απειλές του Σαλβίνι δεν συγκινούν κανένα και στην Ισπανία όπου οι σοσιαλιστές έχουν χάσει τους ψηφοφόρους τους, οι διαμαρτυρίες δεν έχουν τελειωμό, κατακρίνοντας τις κυβερνήσεις τους για την κατάντια της καθημερινότητας. Στην Ελλάδα σχοινοβατούμε μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, όπου η Ν.Δ. αναζητά τη χρυσή τομή με μια εποικοδομητική αντιπολίτευση, να αντιμετωπίσει τα προβλήματα απ’ τους εξωτερικούς κινδύνους.
Η επικράτηση των δεξιών κομμάτων και η σημειούμενη άνοδος των ακροδεξιών σχηματισμών δείχνουν ότι αυτά τα αναδυόμενα φαινόμενα δεν οδηγούν σε άγνωστες καταστάσεις. Οι άνθρωποι, στην απελπισία τους απ’ τις απειλές της ακροδεξιάς και απ’ την ανασφάλεια της παραβατικότητας, που οξύνεται κάθε μέρα πιο εφιαλτικά, επηρεάζοντας τις ελευθερίες, το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι να βρουν ένα άλλο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ τους, την αξιοπιστία, που έχει πληγεί τα τελευταία χρόνια απ’ την πολιτική των πολιτικών.
Οι υποδείξεις απ’ τους φορείς της κεντροαριστεράς και την παραδοσιακή αριστερά, ότι χρειάζεται επαναστατική προοπτική διασφαλίζουσα την ειρήνη, δεν εισακούστηκαν. Τα κράτη – μέλη της Ε.Ε. δεν δύνανται να αλληλοβοηθηθούν ώστε ν’ ασκούν τα εθνικά κυριαρχικά τους δικαιώματα, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες της νομιμότητας και έτσι να εμποδίζουν τους κάθε τυχάρπαστους αρχομανείς να τα καταπατούν.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, χωρίς να ‘χουν αξιολογήσει τα πραγματικά πολιτικά δεδομένα της εποχής, αντιμετωπίζουν “κρίση ταυτότητας” και ζουν ερήμην των λαών τους!