…Συντελέστηκε… Δραματικά. Και τραγικά. Χάσαμε μιαν ανθρώπινη ζωή…
Ο θυμός του νερού, όταν αδικείται, ή “αδικείται”. «Μην πάρεις Δίκιο απ’ ορφανό, κι απ’ το ποτάμι τόπο…”. Λέει η σοφία του χρόνου… Να, μιαν αφορμή του θυμού του…
Οι ουρανοί, καταρράχτες ακατάσχετοι, “βασιλικότεροι” του Βασιλέως Υψίστου, κατέβασαν την ευλογία Του σε “άσωτη ισχύ” κραταιά, “εκτραχυλισμένη”, επιθετική και καταστροφέα… τελικώς!
Κι έκαναν το χώμα λάσπη, ρευστότητα τυφλά κινούμενη εννοείται, να διαβρώνει ταχύτατα τα σταθερά ριζώματα των βράχων, και να τους αποκολλά με το μένος του αγανακτισμένου, γεμίζοντας τους ορεινούς επαρχιακούς δρόμους “οδοφράγματα” άγνωμα εμπόδια, πλην, ιδιαίτερα κατασταλτικά…
Και ο θυμός του Νερού, λύγισε την ωραία και συμβολική “γεφυροδομή” των αιώνων ή έστω των δεκαετιών, να πέσουν θλιβερά στο θολονέρι των ποταμιών, τάφο άδοξο των αρμονικών τόξων, που από τα χέρια επιδέξιων μαστόρων είχαν επιτευχθεί για την “ύπαιθρο διαδρομή” των αγροτών, και όχι μόνο…
Με τα ζώα τους, με τα εργαλεία τους, με τις τροφές, με το “προσφάϊ, τους στο πολύωρο μεροκάματο γης. Αλλά και το ασφαλές πέρασμα των τροχοφόρων από τη “γεφυρωμένη σμίκρυνση”, της απόστασης, των δύο, ή πέντε, ή δεκαπέντε οικισμών, το κέρδος χρόνου δηλαδή και κόπου, βεβαίως…
Εξεμάνη το νερό, γιατί, καθώς έλαβε εντολή ΔΕΝ ηύρε δρόμους ευρείς και ανοιχτούς να κυλήσει ακάθεκτο προς τον προορισμό του…
Το χώμα ή το γιαλό, εν τη αφθονεία του!
Κι άνοιξε τη “δικαιοδοσία” του για να διαβεί αφέντη σπρώχνοντας ένθεν και ένθεν περιουσίες…
Σπίτια, ελαιόδεντρα, περιβόλια, καλλιέργειες…
…Τώρα, μια βδομάδα κιόλας, η ένταση της αποκατάστασης καλά κρατεί… Τα Χανιά, η Νήσος όλη, με πληγές ελλείμματα δίχως ακόμη να έχουν απορροφήσει τη συγκλονιστική “θεομηνύουσα Εμπειρία” στέκουν άναυδοι παραδομένοι στον προβληματισμό και τη θλίψη.
Ας υποκλιθούμε στον αγαπημένο μας τόπο…
«Τραβώντας για τον θάνατο, πέρασα το ποτάμι, πέρασα από τα νειάτα μου και τον πικρό καιρό.
Τώρα φωνάζουν πίσω μου, ποιος είσαι συ που πέρασες τώρα φωνάζουν πίσω μου, ποιος είσαι συ που ξέχασες».
Οχι, όχι, ΔΕΝ πρέπει να ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ… ΠΟΤΕ!!!
Y.Γ. Ο στίχος είναι του Δημήτρη Χριστοδούλου. Επιλεγμένος, τιμητικά, με αγάπη. Επί τούτου, δικός του στίχος! Σαν αύριο 5 του Μάρτη, κλείνουν 28 χρόνια, που φευγάτος στο ουράνιο νερό, το υμνεί, όπως κι εδώ…. Γλυκό, αλμυρό… υφάλμυρο…
