Ο πάτος…

Γράφω αυτές τις γραμμές μεσημέρι. Το πρωί, είχα βγει για καφέ και κουβέντα με έναν πολύ καλό φίλο της αλήθειας και δικό μου.
“Έχουμε πιάσει πάτο σε κάθε τομέα της ζωής μας!”, ήσαν τα πρώτα του λόγια, μόλις βρεθήκαμε.
“Στον εργασιακό μας χώρο, ο ένας σκάβει το λάκκο του άλλου. Η αρχομανία κυριαρχεί σε όλους που, προκειμένου να επιβληθούν αυτοί σήμερα ή αύριο, είναι ικανοί για οτιδήποτε χωρίς να τους νοιάζει που έτσι μακροπρόθεσμα θα βλάψουν ψυχοσωματικά τους ίδιους τους τούς εαυτούς!
Στις οικογένειες,  γεμίσαμε Κάιν που εξολοθρεύουν τα αδέλφια τους, και παιδιά τους γονείς τους. Το πάθος για τα πρωτοτόκια και για το γονικό βίος τους φρενιάζουν και τους οπλίζουν!
Στη δημόσια ζωή μας, οι πολιτικοί κοιτούν μόνον το δικό τους συμφέρον και αδιαφορούν για το λαό. Κόβουν και ράβουν τους νόμους στα δικά τους μέτρα και ευνοώντας όσους τους περιστοιχίζουν εφαρμόζουν τη νομοθεσία όπως τους εξυπηρετεί”, ήταν η τεκμηρίωση της θέσης του…
Και κοντά σε αυτά, γυρίζω και του λέω, βάλε και το ότι ούτε το Θεό, ούτε την ανθρωπιά, ούτε την αλήθεια, ούτε την αγάπη έχουμε στην καρδιά μας οδηγούς ούτε τους σεβόμαστε, αφού την πρωτοκαθεδρία δίνουμε στον εγωισμό, στο ψέμα, στη λατρεία κάθε εφήμερου. Επίσης,  πρόσθεσε και το ότι πολλές φορές οι κρατούντες, για ευνόητους δικούς τους λόγους, αντί να βοηθούν τους πολίτες να μαθαίνουν τρόπους να έρχονται  κοντά και να λύνουν ομονοούντες τα καθημερινά τους προβλήματα, τους κρατούν αιχμαλώτους στα σκοτάδια της μοναξιάς και της ημιμάθειας…
Κι όταν με το πέρας της συζήτησης πήραμε το δρόμο για το σπίτι του ο καθένας, είχαμε έναν κόμπο στην καρδιά. Γιατί όσα είχαν ειπωθεί δεν ήσαν αστήρικτα ψεύδη, αλλά ορατή πραγματικότητα της καθημερινής μας ζωής… Εσείς τι λέτε;