Ο άοκνος τιμονιέρης…

Κυριακή της Αναστάσεως γράφονται οι παρούσες γραμμές. Με σωρό αναμνήσεις από τα περασμένα χρόνια να συντροφεύουν τη γραφίδα μου και με τα λόγια των ύμνων και των τροπαρίων της Μεγάλης Εβδομάδας να τριγυρίζουν στο νου μου και να θέλουν να διδάξουν την ψυχή μου…
Το μαρτύριο του Ιησού Χριστού στέκεται φανός και οδηγός της ζωής των συνετών και των πιστών ανθρώπων. Οι συμβουλές των γονιών μου από την παιδική μου ηλικία με έχουνε βοηθήσει να καταλάβω τη μεγάλη αξία και τη σημασία για την ανθρωπότητα των παθών του Χριστού και θα ήθελα σήμερα να τις μοιραστώ με εσάς…
Όλα τα μαρτύρια και αμέτρητους εξευτελισμούς, ακούσαμε στις ψαλμωδίες αυτών των ημερών,  με τη θέλησή του καταδέχτηκε ο αναμάρτητος Ιησούς, προκειμένου να δωρίσει σε όλους τους ανθρώπους την Ανάσταση από τους νεκρούς. Και δεν υπάρχει, όλοι το ξέρουμε, σπουδαιότερο δώρο από το να αναστήσει ο Θεός μια ανθρώπινη ψυχή από τον φρικτό θάνατο και να την πάρει κοντά του.
Όποιος – δίδασκε μέχρι τέλους ο Ιησούς Χριστός – θέλει τα πρωτεία, ας είναι τελευταίος, και όποιος θέλει να εξουσιάζει στους άλλους, ας τους υπηρετεί. Μεγάλα κακά όντας η αλαζονεία και η αρχομανία, διαφθείρουν τις ψυχές των ανθρώπων. Τις αποξενώνουν από το ανθρωπογενές τους περιβάλλον και τις απομακρύνουν από το Θεό.
Στον ομορφοστολισμένο και αθάνατο Παράδεισο της μεταθανάτιας ζωής δεν έχουν θέση όσοι κοιτούν μόνον για την εξωτερική τους εικόνα, λένε τα τροπάρια της Εβδομάδας των Παθών. Μονάχα όσοι φροντίζουν για τη στολή της ψυχής τους και, κάνοντας όσα κήρυξε ο Χριστός, τη λαμπρύνουν με το φως της αγάπης του αποφεύγουν όσο ζουν το κακό και, με το σωματικό τους θάνατο, η ψυχή τους βρίσκει αγκυροβόλιο από κάθε πόνο στη στοργική γονική αγκαλιά του Θεού.
Χριστός Ανέστη, λοιπόν, ας ευφρανθούμε με το ψυχωφελέστατο άγγελμα της Αναστάσεως και ας το βάλουμε όλοι μας τιμονιέρη άοκνο της επίγειας ζωής μας, κόντρα στις κάθε λογής κακοτοπιές της, σε κάθε ύφαλο και σκόπελό της…