Τους θεωρεί και τους δώδεκα παιδιά της, από τότε που της ανέθεσα να τους έχει υπό τη σκέπη της και θα τους θεωρεί μέχρι τέλους, το δίχως άλλο. Σαν να ’ναι μάνα τους την έχουν, όμως, κι εκείνοι. Απ’ το νερό της και την τροφή της πορεύονται, κάτω απ’ τη σκιά της αντριεύουν. Αιωνόβια, ωστόσο, αυτή, ήδη πρέπει να μετρά περισσότερα από διακόσια χρόνια ζωής, λιγοζώητοι, δεν κλείνουν χρόνο, εκείνοι. Για την ελιά με τους δώδεκα βασιλικούς, που είναι στον κήπο μου, δίπλα στο εικονοστάσι του Αγίου Εύπλου, ο λόγος. Για την ελιά των βασιλικών ή για τους βασιλικούς της ελιάς, αν προτιμάτε. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και την-τους φωτογράφισα τις προάλλες. Ισως γιατί ανακάλυψες τον απολεσθέντα παράδεισο, μου είπε, με άκρα σοβαρότητα, ένας φίλος…
Μεγάλωσα σε μια αυλή που είχαν το βασίλειό τους οι βασιλικοί και ο ασβέστης. Ολα τα λουλούδια τ’ αγαπούσε η μάνα μου (μια – μια ζητούσε καθ’ αργά και της έφερνε τις γλάστρες να τις μυρίζει, ούσα κατάκοιτη, τα δύο τελευταία χρόνια, η κυρία Ηρα, η γυναίκα που την πρόσεχε) ο βασιλικός, όμως ήταν η αδυναμία της. Ισως γιατί, όπως έλεγε, κι είμαι σίγουρος ότι το έλεγε μεταφορικά, «βασιλικός κι αν μαραθεί, τη μυρωδιά την έχει». Κατά μάνα, κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα…
Χαλάλι σου βασιλικέ, όσο νερό κι αν πίνεις/ γιατί το κάνεις μυρωδιές σ’ όλο τον κόσμο δίνεις. Δεν την ήξερε αυτή την υπέροχη μαντινάδα της ξεχωριστής μαντιναδολόγου Αντωνίας Μηλογιαννάκη η μάνα μου, δεν ζούσε, όταν εκείνη την έβγαλε. Ηξερε, όμως, ότι ο βασιλικός, για να δώσει τη μυρωδιά του στον κόσμο θέλει νερό, πολύ νερό. Το ριζίτικο, πάντως “Μυρίζουν οι βασιλικοί, μυρίζουν κι οι βαρσάμοι/ μα σαν μυρίζει ο φρόνιμος, βαρσάμια δεν μυρίζουν…» ήταν τ’ αγαπημένο της!
Απού κατέχει και μιλεί με γνώση και με τρόπο
Και στα Χανιά, στο Ωδείο της πόλης συγκεκριμένα, μετά το Ηράκλειο, εκδήλωση για τη ζωή και το έργο του σπουδαίου Ελληνα φιλόλογου, συγγραφέα, ποιητή και κριτικού θεάτρου, κατ’ εξοχήν Δασκάλου, Κώστα Γεωργουσόπουλου, προχθές. Μια ακόμα “ένεση πολιτισμού” από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ., που… με τον αέρα του Αεράκη, επιμένει κόντρα στις ανεμικές των καιρών να διαλαλεί την αναγκαιότητα της “πολυτέλειας του πολιτισμού”, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του τιμώμενου από συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στην εφημερίδα μας.
«Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;». Και αυτή η ευαγγελική φράση στο μυαλό μου, ενώ παρακολουθούσα την περί ου ο λόγος στη “Στάση” αυτή, εκδήλωση. Ακούγοντας τον δήμαρχο Χανίων Τάσο Βάμβουκα, τον αντιπεριφερειάρχη Αποστόλη Βουλγαράκη, τους Μιχάλη Αεράκη και Νάσο Αθανασόπουλο, καλλιτεχνικό διευθυντή και πρόεδρο του Δ.Σ. του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. αντίστοιχα και προπάντων τον και διακεκριμένο ποιητή και εκλεκτό δημοσιογράφο, κεντρικό ομιλητή Δημήτρη Κακαβελάκη να μιλούν για τον τιμώμενο. Και, βέβαια, τον ίδιο…
«Απού κατέχει και μιλεί με γνώση και με τρόπο/ κάνει να κλαίν’ και να γελούν τα μάτια των ανθρώπων». Με τη φράση αυτή απ’ τον “Ερωτόκριτο” άρχισε την ομιλία του ο Δάσκαλος με αναφορά στις “Ικέτιδες” του Αισχύλου, σε σχέση με τους σημερινούς πρόσφυγες, την τελείωσε. Κι αν κατέχει αυτός να μιλεί με γνώση και με τρόπο… Κι αν έχει την “αρματωσιά” να συνδέει το σήμερα με το χθες… Κι αν αναδεικνύει με το σύνολο έργο του την ευθύνη των πνευματικών ανθρώπων…
