Μια κόρη μου ‘παν είχαμε
καμάρι όλου του κόσμου
κόρη λουσμένη με το φως,
με τ΄ άρωμα του δυόσμου.
Της Αφροδίτης παίνεμα του
ήλιου είχε τη χάρη
την ευλογία του Θεού,
το χάδι απ’ το φεγγάρι.
Κόρη μου ποιοι εζήλεψαν τα
δώρα που σου ΄δωσαν
οι μοίρες που σε ράνανε και
τόσοι σε πρόδωσαν;
Χρώμα ο φθόνος κόκκινο,
πήρε να σε χτυπήσει,
εκλάψανε οι Αγγελοι
το γέλιο σου μη σβήσει.
Φωτιά και στάχτη γέμισαν
τα σύννεφα ξεράσαν
δάκρυ και πόνο και καημό
ζωές που εχαλάσαν.
Το πράσινο, μου είπανε,
είναι για την ελπίδα
μα ‘γινε χρώμα του χαμού
για έμορφη πατρίδα.
Κόρη μου δεν σ΄ αποξεχνώ κι
όρκο βαρύ έχω δώσει
όσο καιρός και να διαβεί
ο φταίχτης θα πληρώσει.
Χρόνε σκληρέ κι ανηλεή
μέτρημα δεν φοβάμαι,
γιατί οι νεκροί πεθαίνουνε
μονάχα σαν ξεχνάμε!!!
*Το ποίημα γράφτηκε με αφορμή την επέτειο της εισβολής στην Κύπρο
