Μια επίλεκτη, αλλά “χαμένη” γενιά

» «…Πότε θα ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;/ Πότε θα ’ρθούνε καινούργιοι ανθρώποι/ να συνοδεύσουν τη βλακεία/ στην τελευταία της κατοικία;» (Ν. Γκάτσος – Μ. Χατζιδάκις, “Τα Παράλογα”)
Εδώ και 5 χρόνια, ο αριθμός των “ανερχόμενων” νέων, των άλλοτε δηλαδή ελπιδοφόρων και πολλά υποσχόμενων μορφωμένων Ελλήνων, λιγοστεύει δραματικά:  σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων της χώρας.
Τα λεγόμενα “γερά μυαλά”, με απίθανες σπουδές και δεξιότητες, ξενιτεύονται συνεχώς.
Ετσι, κάθε ελπίδα για το μέλλον και την ανάκαμψη της χώρας συνεχώς μειώνεται. Οταν δε κάποτε διαμορφωθούν ευκαιρίες σ’ αυτή τη χώρα, δεν θα υπάρχουν πια εκείνοι οι νέοι που θα τις αδράξουν και θα δώσουν την ανάλογη ώθηση, ώστε να ξεφύγουμε ως λαός από τις εγγενείς παθογένειες που μας δέρνουν δεκαετίες τώρα.
Οχι, δε πρόκειται για μια «χαμένη γενιά». Απλά, στην κατάλληλη στιγμή της δημιουργίας τους βρήκαν άλλο περιβάλλον, πιο φιλόξενο και ευνοϊκό για να αναπτυχθούν. Όχι την πατρίδα τους.
Πράγματι. Οι ψυχροί αριθμοί είναι αμείλικτοι: Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, ποσοστό 37,5% των Ελλήνων, ηλικίας 25-34, είναι κάτοχοι Πανεπιστημιακών τίτλων σπουδών, με την πλειοψηφία τους να κατέχει πτυχία στα πιο περιζήτητα διεθνώς πεδία, όπως κατασκευές, επιστήμες, μαθηματικά, Πληροφορική, μεταποίηση, νομικά κι αρχιτεκτονική.
Ωστόσο, σε μια οικονομία όπου η ανεργία των νέων αγγίζει το εντυπωσιακό ποσοστό 50%, η ανάγκη εύρεσης εργασίας τούς επιβάλλει  να εγκαταλείψουν τη γενέτειρά τους, συχνά χωρίς σχέδια για επιστροφή. Εκτιμάται ότι 160.000 έως 180.000 νέοι έχουν ήδη εγκαταλείψει τη χώρα με την πλειοψηφία να μην κάνει σχέδια επιστροφής.
…Μετά την οικονομική καταστροφή, να και η ουσιαστικότερη: η μη ύπαρξη ενός θαλερού μέλλοντος σ’ αυτή τη χώρα.