Κύριε διευθυντά,
πρόσφατα τα Χανιά ανακηρύχτηκαν η 2η καλύτερη πόλη για να ζεις στην Ελλάδα και οι λόγοι είναι κυρίως η κοινωνική προσφορά, οι καλλιτεχνικές και πολιτιστικές δράσεις, διάφορες ευκολίες που παρέχονται σε άτομα που χρήζουν βοήθειας κ.λπ…
Οφείλω να αναφέρω το πρόσφατο γεγονός με το οποίο ήρθα σε επαφή και ορισμένους προβληματισμούς μου, για να λάβετε γνώση και ενδεχομένως… “τροφή για σκέψη”!
Προ ημερών είχα πάρει ένα από τα ποδήλατα, που ο Δήμος προσφέρει για τη μετακίνηση των πολιτών, για να πάω μέχρι τους Αγ. Αποστόλους, όταν στο σημείο του Κλαδισού με σταμάτησαν 2 όργανα της τάξης με μηχανές για να μου κάνουν έλεγχο, όπως μου είπαν.
(Σημειωτέον ότι για να ενταχθεί κανείς στο σύστημα χρήσης των ποδηλάτων αυτών κάνει εγγραφή στον Δήμο, καταθέτοντας φωτοτυπία της ταυτότητάς του και Α.Φ.Μ.).
Σε άπταιστο ενικό με ρώτησαν από πού είμαι και τι κάνω εδώ. Τους απάντησα ότι έχω έρθει από την Αθήνα και φιλοξενούμαι στα Χανιά τα τελευταία 3 χρόνια. Ρώτησαν αν έχω κάτι παράνομο απάνω μου, απάντησα όχι και στη συνέχεια με ξαναρώτησαν αν έχω απασχολήσει την Αστυνομία και πού πηγαίνω αυτή τη στιγμή. Απάντησα σε όλες τις ερωτήσεις (αν και ενοχλημένος κυρίως από το ύφος), με κάθε διάθεση συνεργασίας.
Φορούσα παντελόνι φόρμας, ένα μπλουζάκι και ένα σακίδιο πλάτης, στο οποίο είχα εκτός από διάφορα τετράδια και χαρτιά, τα τσιγάρα, το πορτοφόλι, τα κλειδιά μου και το κινητό. Μου ζήτησαν την ταυτότητά μου και έβγαλα το πορτοφόλι από την τσάντα για να τους δώσω την ταυτότητα. Ενώ ο ένας κρατούσε την ταυτότητά μου και έκανε κάποια επικοινωνία παραδίπλα, ο άλλος έβαλε τα χέρια του μέσα στην τσάντα μου και έψαξε ό,τι υπήρχε εκεί, δημιουργώντας μου ένα αίσθημα “εισβολής” και παραβίασης. Ανοιξαν τις θήκες για να ελέγξουν το περιεχόμενο από ένα μικρότερο πορτοφολάκι που είχα μέσα καθώς επίσης πήραν το κινητό μου, το οποίο ήταν με σβηστή οθόνη και θέλησαν να το ενεργοποιήσουν για να δουν τι στοιχεία περιέχει, εντείνοντάς μου την αίσθηση της παραβίασης των προσωπικών μου αντικειμένων. Με ρώτησαν για τον τρόπο λειτουργίας των ποδηλάτων του Δήμου και τους απαντούσα, κατατοπίζοντάς τους σε ό,τι με ρωτούσαν, ενώ η ερώτηση αν έχω κάτι παράνομο απάνω μου, επαναλήφθηκε πάνω από 3 φορές.
Εψαξαν τις θήκες του πορτοφολιού μου, όπου εκτός από χαρτιά υπήρχαν 2 χαρτονομίσματα του ενός δολαρίου και με ρώτησαν -πάντα σε άπταιστο ενικό- αν κάνω τον κράχτη σε κανένα μαγαζί. Παραβλέποντας το προσβλητικό ύφος, τους απάντησα όχι.
Μου έκαναν έναν υποτυπώδη σωματικό έλεγχο στις τσέπες της φόρμας, οι οποίες ήταν άδειες, δεδομένου του ότι είχα το οτιδήποτε μέσα στο σακίδιό μου και μου αιτιολόγησαν πως με βλέπουν για πρώτη φορά και ήθελαν να κάνουν μια εξακρίβωση.
Οταν όλα αυτά τελείωσαν, κατέγραψε ο ένας τα στοιχεία της ταυτότητάς μου σε ένα μπλοκάκι, μου ζήτησε διεύθυνση και τηλέφωνο και κατόπιν, η συμπεριφορά άλλαξε, μου απευθύνθηκαν πλέον στον πληθυντικό, με ευχαρίστησαν για τη συνεργασία και συνέχισε ο καθένας μας τον δρόμο του.
Αναρωτιέμαι:
1) Σε έναν κορυφαίο τουριστικό προορισμό, οι επισκέπτες που δεν είναι γνώριμα πρόσωπα στο κάθε όργανο της τάξης, υφίστανται αυτή τη διαδικασία;
2) Οταν κάποιος δεν έχει κάτι να κρύψει, οφείλει να ανεχτεί την “εισβολή” του καθενός στα απόκρυφά του;
3) Οι ερωτήσεις του τύπου: «από πού είσαι και τι κάνεις εδώ;», «έχεις κάτι παράνομο απάνω σου;» κ.λπ… ειδικά όταν επαναλαμβάνονται πάνω από μια φορά, έχουν κάποιο σκοπό;
4) Είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που με θυμώνουν, με οργίζουν, με απογοητεύουν και με προσβάλλουν αυτές οι τακτικές;
5) Η έλλειψη ευγένειας και η παραβατική δραστηριότητα των κέντρων εξουσίας προς τους πολίτες – ψηφοφόρους – φορολογούμενους… (χρησιμοποιήστε όποια έκφραση σας ταιριάζει), είναι μια κατάσταση που ο τοπικός κοινωνικός ιστός εγκρίνει και αποδέχεται;
Φανερά ενοχλημένος και απογοητευμένος
Ηρακλής Παπαδάκης
