Ιταλική δοκιμασία

Η Ιταλία παρότι μετά τη Γερμανία και τη Γαλλία είναι η τρίτη οικονομική δύναμη στην Ε.Ε. βρίσκεται σε δοκιμασία. Ευρωπαίοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η σοβούσα κρίση θα έχει άσχημες εξελίξεις. Δημιουργεί οικονομικά προβλήματα αξεπέραστα και βρίσκεται στον κίνδυνο σε δύο χρόνια να φθάσει στο αποκορύφωμά της. Εφ’ όσον συμβεί αυτό, κανείς δεν θα μπορεί να προβλέψει το μέγεθός της και πόσο θα διαρκέσει.
Τα προβλήματα στην Ιταλία αναπτύσσονται μετά την επέμβαση των Βρυξελλών στα οικονομικά της, όταν διεφώνησαν με την απόφαση του κυβερνητικού συνασπισμού του Κινήματος των Πέντε Αστέρων και τις Λίγκας του Βορρά. Αντί δηλαδή να τρέξει με γρήγορους ρυθμούς τους δύο τελευταίους μήνες του ‘18 για την ανάπτυξη, μείωσε τα ποσά για επενδύσεις από 1,5% σε 1,2% του ΑΕΠ. Οι εξαγωγές της χώρας έχουν πληγεί αυτόν τον καιρό, αυξάνοντας περαιτέρω τις προϋποθέσεις ενίσχυσης της ύφεσης. Σημαντικώς επέδρασε στην ιταλική οικονομία η αύξηση των τιμών του πετρελαίου που αποπροσανατόλισε το κόστος των επιχειρήσεων και επιβάρυνε το εισόδημα των νοικοκυριών.
Η διαφωνία μεταξύ Ιταλικής κυβέρνησης και των Ευρωπαίων Τεχνοκρατών, σχετικά με το δημόσιο έλλειμμα, ενισχύει τους φόβους των επενδυτών στις μετοχές, που έχουν και μεγαλύτερο ρίσκο. Οξύνθηκε η κατάσταση μετά την απόρριψη απ’ την Ε.Ε. του Π/Υ 2019. Κατηγορήθηκε η Ρώμη για ανευθυνότητα. Στην ουσία η σύγκρουση αποτελεί το έναυσμα να αναθεωρήσουν οι Βρυξέλλες τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, όσον αφορά τα ελλείμματα των Π/Υ των κρατών πάνω από το όριο 3%, που είχε τεθεί. Αν οι Ευρωπαίοι κάνουν πίσω για την Ιταλία, ανοίγεται ο δρόμος να “ξηλωθεί” όλο το δημοσιονομικό καθεστώς του Συμφώνου Σταθερότητος, που έχει παραβιαστεί από αρκετές χώρες, που ήσαν υποστηρικτές του.
Το ιταλικό ζήτημα βρίσκεται στα χέρια ενός φθίνοντος συστήματος της εξουσιαστικής ομάδας των Βρυξελλών, που δρα σπασμωδικά με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται η λύση, όχι μόνο των ιταλικών, αλλά και προβλημάτων άλλων χωρών που η ίδια έχει δημιουργήσει. Η συμπεριφορά της ήταν προσπάθεια διάσωσης του Ευρωσυστήματος που λειτουργεί αντίστροφα, διότι αυξάνει τον ευρωσκεπτικισμό και την Ευρωπαϊκή Ακροδεξιά.
Η Ρώμη για να κατευνάσει τις Βρυξέλλες προσπαθεί να διορθώσει τον Π/Υ, για να μειωθεί το έλλειμμα, χωρίς να διαταραχθεί η ισορροπία του ιταλικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τον δρόμο του συμβιβασμού δείχνει και ο πρόεδρος Ματαρέλα, ο οποίος σε επιστολή του στον πρωθυπουργό Τζουζέπε Κόντε επισημαίνει, ότι ο Π/Υ πρέπει «να υπερασπίζεται τις αποταμιεύσεις των Ιταλών, να ενισχύει την εμπιστοσύνη των οικογενειών, των επιχειρήσεων και να προστατεύει την Ιταλία από τη χρηματοοικονομική αστάθεια».
Αγνωστο ποιά θα είναι η κατάληξη μετά την αυστηρή προειδοποίηση του Γιούνκερ ότι, «η μη τήρηση των κανόνων της Ε.Ε. θα έχει συνέπειες» ο οποίος ωστόσο δεν πιστεύει ότι η Ιταλία θα «διαπράξει αυτοκτονία» βγαίνοντας απ’ το ευρώ.
Η Ελλάδα βρέθηκε σε παρόμοια φάση το 2009. Αντί ο πρωθυπουργός Παπανδρέου και ο πρόεδρος Παπούλιας να κάνουν τις ίδιες προσπάθειες, όπως οι Ιταλοί, να περιορίσουν τις ανησυχίες των Ευρωπαίων, δεν είχαν “τσαγανό”, ο μεν πρώτος παραδόθηκε απ’ το Καστελόριζο ασυζητητί, ο δε δεύτερος ετήρησε απόλυτη σιγή!