Κατέφθασε και ο έτερος του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, πρόεδρος της Κομισιόν κ. Γιούνκερ, να παραβρεθεί ως κεντρικός ομιλητής στην ετήσια Γ. Συνέλευση του ΣΕΒ που έγινε στο Μ. Μουσικής.
Ηρθε μετά το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης, την ώρα που ο Ρέγκλινγκ ανακοινώνει την εκταμίευση της δόσης των 7,5 δισ. ευρώ και δύο 24ωρα πριν το Αγγλικό Δημοψήφισμα.
Στην συνάντησή του με τον Π.τ.Δ. κ. Παυλόπουλο είπε, ότι «γνωρίζω όσο κανείς άλλος την Ελληνική πραγματικότητα». Στις επανειλλημμένες επισκέψεις του στην Ελλάδα δεν παραλείπει, να λέει, πόσο μας αγαπάει, πόσο καλοί άνθρωποι είμαστε και να μας αποχαιρετά με αγκαλιές και φιλιά. Σε μια συνέντευξη τον Ιούλιο 2015, με το δημοψήφισμα Τσίπρα είχε εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του για μας(!) ότι «εγώ πρέπει να σας πω την αλήθεια απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό, ότι αν μας είχατε ακούσει, θα είχατε μικρό- τερο κόστος».
Ο κ. Γιούνκερ ως άνθρωπος ισορροπιών εξελέγη και για να αντισταθμίσει αντίρροπες δυνάμεις απεστάλη στην Ελλάδα, γι’ αυτό κι εμείς ως εξισορροπιστή πρέπει να τον υπολαμβάνουμε. Στη χώρα μας ολοκληρώνει ορισμένες εντολές, γιατί έχει ν’ αντιμετωπίσει δύσκολα προβλήματα μετά το Αγγλικό δημοψήφισμα ό,τι κι αν έρθει. Σε τελική ανάλυση η παρουσία του έχει στόχο τις αλλαγές, που γίνονται στην Ευρώπη με πειραματόζωα εμάς.
Είπε: «περιμένουμε από την ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό, να αναλάβει την ιδιοκτησία του προγράμματος.. Με άλλα λόγια δεν έχει αίσθημα αιδούς, όταν ομιλεί περί “ιδιοκτησίας” δηλαδή ότι το πρόγραμμα είναι δική μας υπόθεση και δεν ήρθε από τους Βρυξελλιώτες! Τον κ. Γιούνκερ υπεδέχθη ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας μας της Ευρωπαϊκής επιτροπής κ. Π. Καρβούνης λέγοντας: «Καλωσορίζουμε ένα μεγάλο φίλο της Ελλάδας, που στήριξε τη χώρα μας διαρκώς. Με τη στήριξη της Ε.Ε. και εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, η Ελλάδα μπορεί να μπει στο δρόμο βιώσιμης ανάπτυξης». (“Χ.Ν.” 21/6/16). Τη συνέχιση των κολακειών ανέλαβε ο πρωθυπουργός, ο οποίος, αν και είχε χολωθεί μ’ αυτόν που απέρριπτε το δημοψήφισμα, επανέλαβε, ότι «τώρα η Ελλάδα μπορεί να γυρίσει σελίδα και να σχεδιάσει τις δομικές αλλαγές, που χρειάζονται, ώστε να οδηγηθούμε σε μια δίκαιη ανάπτυξη».
Απ’ την αντίπερα όχθη ο κ. Μητσοτάκης, γνώστης πλήρως της “πραγματικότητας” συνέστησε “σοβαρότητα”. Τώρα τα περί “βιώσιμης ανάπτυξης”, “δίκαιης ανάπτυξης” και αντιμετώπισης της κατάστασης με “σταθερότητα”, παραπέμπουν στην απουσία δυνατοτήτων ευθείας χάραξης των προθέσεών τους ή στην σκόπιμη απόκρυψη της αλήθειας, διότι δυσκολεύεται κανείς, να εννοήσει πώς κολλάνε αυτοί οι επιθετικοί προσδιορισμοί στη λέξη “ανάπτυξη”. Η λεξιγνωσία των μεγάλων ισοδυναμεί με την “λεξιπενία” των νέων, που έκανε πάταγο τον Ιούνιο 1985 στην “έκθεση” των πανελληνίων με θέμα “αρωγή και ευδοκίμηση” όπου “κουφάθηκαν” γονείς και μαθητές που δεν ήξεραν το νόημα των δύο λέξεων, αλλά και πολλοί απ’ τους εκπαιδευτικούς. Οι βαθμολογητές βρέθηκαν προ απροόπτου, να βαθμολογήσουν σωστά το γραπτό της “έκθεσης”.
Πύρινα άρθρα τότε στον Τύπο για την αγράμματη νεολαία, κατά τα οποία οι υποψήφιοι αυριανοί επιστήμονες, δεν γνώριζαν την έννοια των λέξεων, που πριν 100 χρόνια κατανοούσαν ο απόφοιτοι του σχολαρχείου. Τώρα στην ουσία η κυβέρνηση ήθελε να επισημάνει με τη λεξιλαγνεία περί την ανάπτυξη, το τι συνέβαινε άλλοτε, με τους διαγωνισμούς, τη συμπίεση του κόστους των έργων, τις συμβάσεις, τη διαπλοκή και τους “νταβατζήδες” όπως τους χαρακτήρισε ο Κ. Καραμανλής απ’ του Μπαϊρακτάρη. Γιατί άραγε; Μήπως ακόμα τίποτα δεν άλλαξε;
