ΠΟΙΑ Ευρώπη θέλουμε; Το ερώτημα αυτό φαίνεται να κυριαρχεί στην Ελλάδα της κρίσης. Σε μια Ελλάδα στην οποία έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι για τα προβλήματά μας “φταίνε οι άλλοι” – ποτέ εμείς. Σε μια Ελλάδα που ανήκει στην ευρωπαική οικογένεια. Και σε μια Ευρώπη η οποία φαίνεται να χάνει τον προσανατολισμό της και να απομακρύνεται από τις κοινωνίες της. Προσωπικά, από την Ευρώπη του Σόιμπλε, προτιμώ -φυσικά- την Ευρώπη του Γκαίτε. Αυτή την Ευρώπη την κατακτάς παλεύοντας εντός της. Οχι έξω από αυτήν. Οχι μόνος σου.
Και, όσο υπάρχει η Ευρώπη του μνημονίου, άλλο τόσο υπάρχει η Ευρώπη του πολιτισμού, των κινημάτων και των δικαιωμάτων. Μέσα σε αυτήν την Ευρώπη, η διεκδίκηση περισσότερης δημοκρατίας και δικαιοσύνης με την επικράτηση των ανάλογων πολιτικών – κοινωνικών δυνάμεων είναι η ελπίδα για το μέλλον του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού.
ΟΛΑ δείχνουν πως θα υπογραφεί συμφωνία με τους δανειστές με “αντάλλαγμα” νέα μέτρα. Το ζητούμενο; Η επαναφορά εργασιακών δικαιωμάτων, η απαλλαγή της κοινωνίας από χαράτσια, η στήριξη της επιχειρηματικότητας και της εργασίας (στο πλαίσιο όχι μόνο του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα) και η μείωση τιμών σε βασικά αγαθά για να επανέλθει η ομαλότητα στην ίδια την κοινωνία.
