Είκοσι χρόνια πριν, σαν σήμερα, η μεγάλη αγωνία του πλανήτη ήταν αν το μιλένιουμ θα παρέλυε τα υπολογιστικά συστήματα, με το περιβόητο “Υ2k bug” να μονοπωλεί την τότε επικαιρότητα.
Δυο δεκαετίες μετά, έχουμε ξορκίσει τους τεχνολογικούς μας δαίμονες με τις φοβίες μας πλέον να αφορούν την ίδια μας την ύπαρξη.
Είκοσι χρόνια με ακραία συναισθήματα, με την Ελλάδα να βρίσκεται από το ζενίθ στο ναδίρ μέχρι να πεις μνημόνιο…
Βλέπετε, στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι Eλληνες κατέβαιναν στις πλατείες πότε για τα γκολ του Καραγκούνη στην Πορτογαλία και πότε για τα τρίποντα του Διαμαντίδη στο Βελιγράδι που έφεραν τις εθνικές ποδοσφαίρου και μπάσκετ στην κορυφή της Ευρώπης. Τέτοια ήταν η ξεγνοιασιά μας, που μέχρι και την “κούπα” της Eurovision πανηγυρίσαμε με πάθος.
Κι όσο μάκραινε η ανάμνηση από τη φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 τόσο γιγάντωνε η φωτιά του χρέους που μας έκαψε.
Στη δεύτερη δεκαετία, η απότομη προσγείωση ξεκίνησε από το Καστελόριζο. Στις πλατείας πια δε φωνάζαμε “γκολ” αλλά χτυπούσαμε τσικάλια ενώ είδαμε το… γραφικό αυγό του φιδιού να εκκολάπτεται και να ξερνά βία και θάνατο. Δεκαετία καταστροφής και κατάρρευσης. Οικονομικής, αξιακής και ψυχολογικής. Δέκα χρόνια λάθη, πάθη, καταπατημένες ιδέες και χαμένη αξιοπρέπεια.
Στο σημερινό ξεκίνημα της τρίτης δεκαετίας, αναρωτιόμαστε αν αφήσαμε πίσω την εξαθλίωση. Ζητούμενο είναι να βρούμε το μέτρο. Να ισορροπήσουμε τα θέλω με τα μπορώ πατώντας γερά στα πόδια μας και όχι σε σαπουνόφουσκες.
Να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι τα 20 αυτά χρόνια δεν πήγαν χαμένα, αλλά γίναμε σοφότεροι και αποκτήσαμε τα εφόδια εκείνα που θα μας επιτρέψουν να διαχειριστούμε τις νέες προκλήσεις. Να ανακαλύψει ξανά η τρέλα μας τη λογική.
Καλή μας χρονιά, υγεία και προκοπή.
