Χάρτινες μνήμες του Χρήστου Φλουρή

-«Πόσο εύκολο είναι να πάρει κανείς στα χέρια του ένα άλμπουμ φωτογραφιών και να το αφήσει να τον ταξιδέψει πίσω στον χρόνο; Ν’ αναγνωρίσει τις στιγμές που απαθανατίζονται στις φωτογραφίες, να τις ζήσει ξανά , ν’ αναπολήσει πρόσωπα και καταστάσεις, να νοιώσει θλίψη, να νοιώσει πόνο, να μετανιώσει!».
-«Πολύ εύκολο!» θα απαντούσαμε οι περισσότεροι στο παραπάνω ερώτημα. Όμως, έρχεται το βιβλίο του Χρήστου να μας διαψεύσει γιατί μέσα στις σελίδες του το απλό, γίνεται σύνθετο, το δεδομένο, απαγορευτικό, το ερώτημα, απάντηση και οι σίγουρες απαντήσεις, σχεδόν ανύπαρκτες!
-Πώς λέγεται άραγε αυτό που κτίζει τα γεγονότα της ζωής μας; Λέγεται μοίρα, λέγεται σύμπτωση ή λέγεται Θεός; Και πόσο μπορεί να μας βοηθήσει το ψέμα που λέμε πρωτίστως στον εαυτό μας και μετά συνήθως και στους υπόλοιπους;
-«Δεν υπάρχει γενναίο ψεύδος!» μας απαντά ο συγγραφέας  και μας υποχρεώνει να δούμε την αλήθεια μέσα μας, μας γλυτώνει από την ταπείνωση να θεωρήσουμε τον εαυτό μας γενναίο που διάλεξε το ροζ ψέμα αντί τη γκρίζα πραγματικότητα.
Παραδέχομαι ότι η ιστορία του Χρήστου Φλουρή με αναστάτωσε. Γραμμένη τόσο απλά αλλά και τόσο λογοτεχνικά, έστειλε κατευθείαν στο μυαλό μου εικόνες από το δικό μου χθες που προσπαθώ να ξεχάσω. Αμέσως μετά όμως, σαν να κατάλαβε την αναστάτωση που μου προκάλεσε, μου έφτιαξε έναν παράδεισο και με πείσμα πολύ μ΄ έβαλε στη διαδικασία να τον γεμίσω με αποφάσεις που θα καθόριζαν τη ζωή μου από δω και πέρα, δίπλα στους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν αληθινά.
«Πολλές φορές οι δεσμοί αίματος δεν είναι αρκετοί για να ενώσουν τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι επιβάλλεται να ζήσουν μαζί, να χνοτιστούν μεταξύ τους… μόνο τότε οι δεσμοί γίνονται γόρδιοι…» μου ψιθύρισε ο συγγραφέας βοηθώντας με να ξεχωρίσω με ευκολία τους ανθρώπους που δεν θα με έδιωχναν από κοντά τους τη στιγμή που θα έπαιρνα κι εγώ την απόφαση να τους πω την αλήθεια, τους ανθρώπους που θα γέμιζαν τον παράδεισο της λύτρωσης, τον παράδεισο της εξιλέωσης…
Άφηνα συχνά το βιβλίο του Χρήστου από τα χέρια μου και πήγαινα στο δικό μου άλμπουμ φωτογραφιών, το ξεφύλλιζα με θυμό, σχεδόν το έσκιζα γιατί οι δικές μου χάρτινες μνήμες είχαν γίνει μέσα μου σιδερένιες, βαριές σαν μολύβι που με βύθιζαν σ’ ένα χθες που δεν μου άξιζε να ζήσω.
«Τους ανθρώπους τους γερνούν τα γεγονότα, οι απουσίες οι επώδυνες και οι επώδυνες παρουσίες» άκουσα μια στιγμή τον Χρήστο να μου λέει και τον είδα ξαφνικά μπροστά μου να μου προσφέρει ένα άδειο άλμπουμ για να το γεμίσω με όμορφες στιγμές, με ατσαλάκωτες στιγμές, με στιγμές χωρίς σκιές…
Όταν ένα βιβλίο καταφέρνει να γίνει τόσο άμεσο, τόσο κοντινό στον αναγνώστη, σημαίνει πολλά, σημαίνει ότι έχει εξαιρετική, σπάνια γραφή και ότι έχει πιάσει ένα θέμα που στην πορεία απλώνεται για να μας καλύψει όλους, για να μας αφορά όλους!
Ευχαριστούμε θερμά Χρήστο!
Δέσποινα Ν. Τραχαλάκη.Απάτες μέσω τηλεφώνου
» Επιστολή προς την Δ/νση Αστυνομίας Χανίων
Κύριε διευθυντά,
από μερικά χρόνια, κάποιοι απατεώνες λυμαίνονται τις τηλεφωνικές γραμμές του ΟΤΕ, εξαπατώντας προφανώς χιλιάδες συνδρομητές του Οργανισμού και αποκομίζοντας εις βάρος των κάποια κέρδη.
Συγκεκριμένα: Ο συνδρομητής λαβαίνει κλήση, που πάντοτε παρουσιάζεται σαν απόρρητη για να μην αποκαλυφθεί ο καλών και ακροάται τη φράση: “Συγχαρητήρια μόλις κερδίσατε ένα ταξίδι κλπ. κλπ.” και προτρέπει, για να λάβει πληροφορίες, να πατήσει έναν αριθμό. Αν το πράξει, αρχίζει η χρέωσή του και ακολουθούν και προτροπές για πάτημα άλλων αριθμών κ.λπ. Έτσι, όταν θα λάβει τον λογαριασμό του ΟΤΕ θα διαπιστώσει πόσο πλήρωσε τα… κερδισμένα του. Προσωπικά, πριν ένα ή δυο χρόνια, την… έπαθα. Μετά, σε άλλες φορές, απλώς έκλεινα το τηλέφωνο· και αυτόν τον μήνα κλήθηκα δυο φορές, με την τελευταία την Δευτέρα 20 τρεχ. μηνός ώρα 8:20 βραδινή, περίπου.
Το σύστημα είναι αυτοματοποιημένο και έτσι δεν δύνασαι ν’ απαντήσεις όπως θα έπρεπε, αφού κανείς δεν θα σ’ ακούσει.
Λογικό είναι να αντιληφθείς εξ’ αρχής την απάτη για το πώς κέρδισες αφού δεν έλαβες μέρος σε κανέναν διαγωνισμό ή κλήρωση.
Ίσως είναι δυνατόν η υπηρεσία που είχε οργανώσει με θαυμαστό τρόπο ο αποστρατευθείς συμπατριώτης μας κ. Σφακιανάκης να μπορεί να βρει άκρη.
Μετά τιμής
Αντώνης Πλυμάκης