Τότε…
1.-ΠΡΙΝ από 30 χρόνια, το 1989, χρονιά κρίσιμη για την παγκόσμια ιστορία (πτώση του Τείχους του Βερολίνου, προστάδιο διάλυσης της ΕΣΣΔ) και με διεθνείς επιπτώσεις με αντίκτυπο και στην Ελλάδα, συνέβη το εξής πρωτοφανές:
ΗΤΑΝ χρονιά εκλογών (Ιούνιος 1989), το σκάνδαλο Κοσκωτά βρισκόταν στο προσκήνιο. Είχαμε, λοιπόν, το πρωτότυπο -για τα ελληνικά δεδομένα- πείραμα να δούμε, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας, τις δυνάμεις του Συνασπισμού (ΚΚΕ και ΕΑΡ) να σχηματίζουν… συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη!
ΣΤΟΧΟΣ της συν-ένωσης ήταν η λεγόμενη «κάθαρση», δηλαδή «να μην παραγραφεί η παραπομπή σε δίκη όσων καλώς ή κακώς είχαν κριθεί (μεταξύ τους κι ο Ανδρέας Παπανδρέου) ότι είναι πιθανόν να έχουν ποινικές ευθύνες» για την υπόθεση Κοσκωτά! Τότε, δικαιολογώντας ο Χ. Φλωράκης τη «συμμετοχή» του σε μια τέτοια ανίερη συγκυβέρνηση, είχε πει το περίφημο «εμείς θα συμμαχήσουμε και με το διάβολο προκειμένου να κυβερνήσουμε»! Αυτή ήταν η βασική επιδίωξη της Αριστεράς!
ΑΛΛΟ τώρα αν η όλη υπόθεση μιας τέτοιας «συγκυβέρνησης» τής γύρισε μπούμερανγκ, αφού σε δυο τρία χρόνια επανέφερε (1993) θριαμβικά τον Ανδρέα στην εξουσία, και την Αριστερά στα χαμηλά ποσοστά της.
Τώρα
2.-ΠΡΙΝ τέσσερα χρόνια είχαμε περίπου το ίδιο σενάριο, έστω και ανάποδα: Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πρώτο -αλλά μη πλειοψηφούν- κόμμα, προκειμένου να κυβερνήσει, συμμάχησε με ένα ακραίο εθνικολαϊκιστικό κομματίδιο, τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμένου. Ολα εξαρχής έδειχναν ότι επρόκειτο για μια καθαρά καιροσκοπική συγκυβέρνηση, όχι μακράς διάρκειας. Ηταν για την εξυπηρέτηση μιας κρίσιμης κατάστασης εξαιτίας των πιέσεων των δανειστών: υπογράψαμε το τρίτο μνημόνιο, υποστήκαμε πρόσθετη άγρια και δυσβάστακτη φορολόγηση, ο Ενφια παρέμεινε, διαλύθηκαν βασικές δομές (Υγεία, Παιδεία, Ασφάλεια), αυξήθηκαν οι “μετανάστες” Ελληνες επιστήμονες, μας έπνιξε το προσφυγικό, έγινε επιδίωξη άλωσης της Δικαιοσύνης, ενώ κι ο βρόχος στο λαιμό του λαού από μια δήθεν “αριστερή” κυβέρνηση ολοένα σφίγγει περισσότερο! Μας προέκυψε ξαφνικά και το Σκοπιανό που φιλοδόξησε η κυβέρνηση -παρά τη “φανομενικά” αντίθετη άποψη του συνεταίρου της Καμμένου, να λύσει “όπως-όπως” γιατί πιέζεται αφόρητα από αυτούς που την κρατούν ακόμη στην εξουσία.
Η ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΗ της βούλησης του λαού σε ένα τόσο βαρύ και ιστορικής σημασίας θέμα, δείχνει ξεκάθαρα τη δημοκρατικότητα της κυβέρνησης ή το φόβο της για μια παταγώδη αποτυχία. Αν υπήρχε ίχνος δημοκρατικής ευθιξίας, θα έπρεπε ευθύς αμέσως να κάνει δημοψήφισμα εξηγώντας στο λαό τις ακριβώς επιδιώκει.
…ΑΛΛΑ ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα “Τα Νέα” (12-1-19) ο ευρωβουλευτής της “Λαϊκής Ενότητας” Νίκος Χουντής, «έχει μεταλλαχθεί σε ένα παρηκμασμένο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που υιοθετεί πλήρως τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα». Και γι’ αυτό παραπαίει…
