«Αεί παίδες» στα Χανιά

Είναι μερικές φορές που σκέφτομαι ότι στα Χανιά είμαστε «αεί παίδες»,
Και αυτή την παιδικότητα την εντοπίζω στη ρηχή μνήμη.
Ξεχνάμε ποιους ψηφίζουμε, τι μας έταζαν, τι πράττουν σήμερα. Σα ν’ ανακαλύπτουμε για πρώτη φορά τον πολιτισμό μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.
«Αεί παίδες».
Μη στραβομουτσουνιάζετε. Μα η λογοδοσία, ο δημόσιος έλεγχος, η έννοια μας για την συμπόρευση υποσχέσεων και πράξεων έπρεπε να είναι η πρώτη μας έννοια.
Κάποιοι στην πόλη κοιτούν τη ζωή σαν μια φάρσα και τον κόσμο σαν ένα χωρατό.
Κάποιοι μέσα στο ρήγμα της ασυνέχειας αστειεύονται διαρκώς. Διότι αστεϊσμός είναι η μη τήρηση μέρους όσων υποσχέθηκαν.
Εκεί βλέπω την αιώνια παιδικότητα.
Κοντή μνήμη, ανύπαρκτη επιτυχία. Έτσι κάθε τετραετία η πόλη μοιάζει… με την προηγούμενη τετραετία. Καρμπόν.
Και τ’ αστεία συνεχίζονται…