Εντός, εκτός… & επί τ αυτά

Η πρόσφατη λεηλασία του Κλειστού Κολυμβητηρίου στο Ακρωτήρι αποτελεί το τελευταίο επεισόδιο μιας μακράς αλυσίδας γεγονότων που θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηριστούν σκανδαλώδη. Γεγονότα που αποτυπώνουν με τρόπο εντυπωσιακό το πως αντιλαμβανόμαστε, αλλά και πως τελικά λειτουργεί η δημόσια ζωή στον τόπο μας.
Η κατασκευή του κτηρίου κόστισε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 7 εκατομμύρια ευρώ στο ελληνικό κράτος -δηλαδή όλους εμάς- για να καταλήξει το έργο ημιτελές.
Στο μεταξύ, το κτήριο αφέθηκε για 6 ολόκληρα χρόνια στη μοίρα του. Βορά σε βανδάλους και λεία ληστών.
Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα γίναμε μάρτυρες ενός γραφειοκρατικού ρεσιτάλ με αντικείμενο την παράδοση του κτηρίου από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Παρατηρητές των διαφωνιών με τους εργολάβους, θεατές σε συσκέψεις με το Πολυτεχνείο Κρήτης που παραχώρησε τον χώρο, αναγνώστες επίσημης αλληλογραφίας, εγγράφων και υπηρεσιακών σημειωμάτων, ακροατές της οικονομικής δυσπραγίας των φορέων.  
Εν τέλει η παράδοση των εγκαταστάσεων ακόμα εκκρεμεί.
Στην πισίνα ολυμπιακών προδιαγραφών και φιλοδοξιών κάποτε, κάποιοι, οραματίζονταν να ηχούν κραυγές πρωταθλητών και να αντανακλώνται στα νερά τις μετάλλια, αλλά και παιδικά χαμόγελα. Αντ’ αυτού αντικρίσαμε χθες αποκαΐδια από καμένα καλώδια και μέταλλο.
Ο,τι απέμεινε από το όνειρο…