Tσικαλαριά. Βράδυ Μεγάλης Παρασκευής. Η ώρα περασμένη. Η περιφορά του Επιταφίου (φωτ.) -που με περισσή φροντίδα στόλισαν τα μέλη του Συλλόγου Κυριών και Δεσποινίδων του χωριού και όχι μόνο- φτάνει στο τέλος της. Από τον Ιερό Ναό της Παναγίας, απ’ όπου ξεκίνησε η πομπή, καταλήγει στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου. Αρκετοί πιστοί ακολουθούν. Λιγότεροι απ’ όσους ήταν αρχικά, αλλά εν τούτοις αρκετοί…
Στην είσοδο της εκκλησίας -στην οποία για να φτάσει κανείς πρέπει να ανέβει όχι λίγα σκαλοπάτια- ο Επιτάφιος σηκώνεται ψηλά για να περάσουν από κάτω οι πιστοί και εν συνεχεία μεταφέρεται εντός του ναού. Ο κόσμος σιωπηλός, ως επί το πλείστον, παρακολουθεί.
Στιγμές κατάνυξης, ενίοτε με κάποιες… παραφωνίες, αλλά συμβαίνουν αυτά. Η ένταση των στιγμών, τουλάχιστον για όσους βιώνουν τη Μεγάλη Παρασκευή με μία ιδιαίτερη εσωτερική «τρικυμία», αλλά και με μία αναπάντεχη γαλήνη ταυτόχρονα, μπερδεύεται με πιο… γήινες καταστάσεις. Με την κούραση της ημέρας, με την πείνα της νηστείας, ειδικά της Μεγαλοβδομάδας, με τη δίψα μετά από μακρύ περπάτημα.
Ο κατήφορος, που ακολουθεί, ήταν, είναι πιο εύκολος. Ειδικά από τη στιγμή που κάποιοι συμπολίτες μας φροντίζουν, σκεπτόμενοι τούτη την πείνα, τούτη τη δίψα, αλλά και τούτο το έλλειμμα επικοινωνίας της εποχής, να… κερνούν τους ουρανίσκους των παρεβρισκόμενων με λίγο νηστήσιμο φαΐ και τις καρδιές τους με μπόλικη αγάπη.
Για τα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Τσικαλαριών ο λόγος. Που τα τελευταία χρόνια εργάζονται με πολύ μεράκι για να προσφέρουν στους πιστούς που ακολουθούν τον Επιτάφιο ως το τέλος, ως τον Άγιο Αντώνη, λίγη νερόβραστη φασολάδα, λίγο χαλβά, λίγο ψωμί και λίγο λευκό κρασί.
«Είναι τα πιο νόστιμα φασόλια που έχω φάει ποτέ μου», σκέφθηκα δοκιμάζοντας το περιεχόμενο του πιάτου, που τόσο απλόχερα μού πρόσφεραν. Πολλές οι σκέψεις, εκείνη την τόσο ιδιαίτερη ώρα. Για τους ανθρώπους, κυρίως…
Για τους ανθρώπους εκείνους, σε κάθε χωριό και σε κάθε πόλη, οι οποίοι αφιερώνουν μέρος της ζωής τους, του πολύτιμου χρόνου τους -γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος για όλους και όχι μόνο για όσους το ισχυρίζονται- για να αναβιώσουν ήθη και έθιμα και να διατηρήσουν αναμμένη τη φλόγα της παράδοσης. Τις ρίζες του δέντρου, δηλαδή, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια, να υπάρξει «βλάστηση», να υπάρξει ζωή.
Για τους ανθρώπους που δεν περιμένουν αντάλλαγμα για ό,τι κάνουν, αλλά έχουν μάθει να προσφέρουν ανιδιοτελώς, χωρίς να βαρυγκομούν. Και, πολλές φορές, χωρίς να το… διαφημίζουν!
Για τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν κοιτούν συνεχώς το ρολόι τους όταν εργάζονται, αλλά νοιάζονται ουσιαστικά για ό,τι κάνουν, εκτιμούν τη δουλειά τους και προσπαθούν καθημερινά να γίνονται καλύτεροι, αποτελεσματικότεροι.
Για τους ανθρώπους που έχουν μάθει να ακούνε και όχι μόνο να μιλάνε. Για τους ανθρώπους που έχουν μάθει να λένε, με χαμόγελο, «καλημέρα», «καλησπέρα», «καληνύχτα». Αλλά και για τους ανθρώπους που ξέρουν να λένε, από καρδιάς, «ευχαριστώ», αλλά τολμούν και να ζητούν «συγνώμη» όταν κάνουν λάθος.
Πολλούς τέτοιους ανθρώπους, γνήσιους, μπεσαλήδες, ανιδιοτελείς, έχει ανάγκη τούτη η χώρα σε αυτήν την κρίσιμη ώρα. Χωρίς… περιτυλίγματα, φρου – φρου και αρώματα. Αλλά με ουσία και αποτέλεσμα. Όπως εκείνα τα «ταπεινά» φασόλια της Μεγάλης Παρασκευής. Τα νερόβραστα, αλλά τόσο νόστιμα…
