Λίγη γενναιοδωρία;

Διάβαζα προχθές μια κριτική αναφορά του Γιάννη Ζουμπουλάκη στο φιλμ η «Ζωή μετά», του Κλιντ Ηστγουντ, το οποίο καταπιάνεται με τη μεταφυσική και τη μετά θάνατον ζωή προκειμένου να μιλήσει για την ίδια τη ζωή. Όταν οι άλλες ταινίες τελειώνουν, λέει ο κ. Ζουμπουλάκης, μαζί τους τελειώνει και το όνειρο, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει με την ταινία του Ηστγουντ. «Βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωθα καλά που απλώς ζούσα», σχολιάζει, λες και η ταινία σου δίνει ένα «φιλί ζωής» πέρα από το συναίσθημα που νοιώθεις. Στην ταινία του γέρο Κλιντ, η καθημερινότητα δεν σε προσκαλεί ξανά στη ρουτίνα και στην άβυσσο, με τα χιλιάδες προβλήματα, το άγχος και όλα τα απελπιστικά συνακόλουθά της να σε καταπιέζουν. Εδώ νοιώθεις καλά μόνο και μόνο επειδή βρίσκεσαι όρθιος, έτοιμος να πιάσεις τον ταύρο από τα κέρατα, γεμάτος αισιοδοξία και αγάπη που θέλεις να προσφέρεις. Αυτό ήταν που ήθελε να περάσει στο κοινό χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την επικοινωνία με τον άλλο κόσμο ο Κλιντ Ηστγουντ. «Με ανθρώπους έχουμε να κάνουμε και όχι με πνεύματα. Όλα βρίσκονται εδώ, ανάμεσά μας. Τον εαυτό μας πρέπει να αγαπήσουμε. Ανθρώπους μπορούμε να αλλάξουμε, ή το αντίθετο να τους επιτρέψουμε να μας αλλάξουν. Λίγη γενναιοδωρία ψυχής χρειάζεται μόνον. Λίγη πραγματική αλληλεγγύη. Τίποτε άλλο». Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι συνειρμοί με έφεραν στο «βίντσι» στο οποίο μας έχει ζέψει το μνημόνιο. Ολοι διατυπώνουμε τα ερωτήματά μας για τη «Ζωή μετά» το μνημόνιο και οι περισσότεροι αμφιβάλουμε αν θα ζήσουμε στιγμές εξόδου           -σαν θεατές του Κλιντ Ηστγουντ- από το μαρτύριο στο οποίο έχουμε μπει μαζί με την χώρα. Και σ? αυτές τις άγριες ώρες είναι να απορείς και να αναρωτιέσαι αν τα πολιτικά κόμματα στην πατρίδα μας, θα μπορούσαν να δείξουν λίγη γενναιοδωρία ψυχής; Το ένα για το άλλο και όλα για την πατρίδα; Μπορούν;
ΑΕΣ