Η κα Μπακογιάννη φοβάται τη ρετσινιά της «αποστασίας» και τηρεί προσεκτική στάση ως προς το θέμα τυχόν προσχωρήσεων «γαλάζιων» βουλευτών στο κόμμα της (του οποίου η εξαγγελία ίδρυσης αναμένεται με ενδιαφέρον αύριο) καθώς δεν θέλει να χρεωθεί καμιά κατηγορία για μια νέα αποστασία, που θα παραπέμπει στο πολυτάραχο 1965 και στον ρόλο που διαδραμάτισε ο πατέρας της στην αποστασία των βουλευτών της Ενωσης Κέντρου του αείμνηστου Γεωργίου Παπανδρέου, παππού του σημερινού πρωθυπουργού. Σε κάποια από τις συζητήσεις της, άφησε να εννοηθεί ότι έχει δώσει «γραμμή» να μην παρουσιαστεί κάποιος βουλευτής στην ιδρυτική εκδήλωση. Αρα το ενδεχόμενο υπάρχει, όπως δείχνει και η προσοχή της Ρηγίλλης που είναι στραμμένη σε ενδεχόμενες «αποσκιρτήσεις» βουλευτών της προς τον νέο πολιτικό σχηματισμό και στις επαφές που είχε η Ντόρα στη Βουλή προχθές, όταν πήγε και ψήφισε για την υπόθεση του Βατοπεδίου. Σε κουβέντα της με δημοσιογράφους είπε ότι «υπάρχει μεγάλη κρίση αντιπροσώπευσης» και ότι ο νέος πολιτικός σχηματισμός «έρχεται να ´αξιοποιήσει´ το φθαρμένο πολιτικό σύστημα». Παραδέχθηκε ότι κι αυτή προέρχεται από αυτό το φθαρμένο πολιτικό σύστημα, αλλά: «Εγώ θέλω να είμαι ρεαλίστρια και συγκεκριμένη, Θα κάνω την αυτοκριτική μου». Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι αν η κα Μπακογιάννη μετά από την απόλυσή της από την ΝΔ κάνει ή όχι την αυτοκριτική της αλλά αν έχει να πει κάτι φρέσκο, που θα συγκινήσει την ελληνική κοινωνία και ιδιαιτέρως τη νεολαία. Αυτοκριτική έκαναν και ο κ. Κ. Στεφανόπουλος και ο κ. Αντ. Σαμαράς και ο κ. Δημ. Αβραμόπουλος αλλά περάν αυτού ουδέν. Ο μόνος που συγκίνησε ήταν ο μέγας Ανδρέας ο οποίος τη μόνη συμμαχία που ζήτησε -και πήρε- ήταν του λαού.
ΑΕΣ
