Σχέδιο έκτακτης ανάγκης

Αθήνα
Tη δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου θαλάσσιων καταφυγίων προτείνει η Greenpeace στους ηγέτες των κρατών -μερών της Σύμβασης για τη Βιοποικιλότητα για να αναστραφεί η κρίση την οποία διέρχονται οι ωκεανοί του πλανήτη.
Το δίκτυο αυτό θα πρέπει να καλύπτει το 40% των ωκεανών έναντι ποσοστού μικρότερου του 1% το οποίο προστατεύεται σήμερα ως θαλάσσια καταφύγια, επισημαίνει η μη κυβερνητική οργάνωση στο «Σχέδιο Έκτακτης Ανάγκης για τη Διάσωση των Ωκεανών» που έδωσε χθες στη δημοσιότητα.
Οι ωκεανοί μας προσφέρουν το 50% του οξυγόνου και φιλοξενούν περισσότερο από το 80% της ζωής πάνω στη Γη, λέει η Greenpeace και υπογραμμίζει ότι λόγω της υπεραλίευσης οι πληθυσμοί των μεγάλων ψαριών των ωκεανών -ο τόνος, ο ξιφίας, το μάρλιν και οι καρχαρίες- υπολογίζεται πως έχουν μειωθεί δραματικά και δεν ξεπερνούν πλέον το ένα δέκατο των αποθεμάτων σε σύγκριση με τη δεκαετία του 1950.
Η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ
Η υπεραλίευση, η εξόρυξη των ορυκτών καυσίμων και η κακοδιαχείριση των υδάτων έχουν ως αποτέλεσμα να γίνει η Μεσόγειος Θάλασσα (αντιπροσωπεύει μόλις το 0,7% των ωκεανών του πλανήτη αλλά φιλοξενεί και διατηρεί σχεδόν το 9% της θαλάσσιας ζωής τους) μια σκιά του προηγούμενου εαυτού της, υποστηρίζουν οι συντάκτες της έκθεσης. Το πιο εμφανές παράδειγμα της κακής διαχείρισης είναι ότι παρά τον επικίνδυνα υψηλό βαθμό εξάντλησης των μεσογειακών αποθεμάτων του κόκκινου τόνου του Ατλαντικού -αναπαράγεται στα νερά της Μεσογείου κάθε χρόνο- ο επιτρεπόμενος αριθμός αλίευσης είναι συνεχώς υψηλότερος από τις επιστημονικές υποδείξεις. Η Greenpeace καλεί τις χώρες – μέρη της Σύμβασης της Βαρκελώνης να προστατεύσουν τις σημαντικές περιοχές αναπαραγωγής, συμπεριλαμβανομένων των υδάτων που περιβάλλουν τις Βαλεαρίδες Νήσους και το Κανάλι της Σικελίας, ως μέρος ενός περιφερειακού δικτύου, προκειμένου να συμβάλουν στη διατήρηση ενός βιώσιμου οικοσυστήματος στη Μεσόγειο.
Ο ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ
Η υπογραφή της Συμφωνίας του Ναούρου μόλις πρόσφατα κατάφερε να προστατεύσει από την αλιεία περισσότερα από 1,2 εκατ. χιλιόμετρα του Ειρηνικού, στον οποίο αλιεύεται ποσοστό μεγαλύτερο του 50% της παγκόσμιας αλίευσης τόνου, λέει η Greenpeace. Η μη κυβερνητική οργάνωση έχει εντοπίσει τέσσερις περιοχές προτεραιότητας σε διεθνή ύδατα που βρίσκονται μεταξύ των εθνικών υδάτων των νησιωτικών κρατών και εκτιμά ότι πρέπει να αναγνωριστούν ως θαλάσσια καταφύγια, προκειμένου οι κοινότητες των νησιών του Ειρηνικού να έχουν ψάρια στο μέλλον. Απαιτεί, παράλληλα, τη βελτίωση του ελέγχου των ξένων αλιευτικών σκαφών, καθώς και την αυστηρή επιβολή ποσοστώσεων.
Ο ΝΟΤΙΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ
Στον Νότιο Ωκεανό, η επιτάχυνση των κλιματικών αλλαγών έχει αλλάξει την έκταση του χειμερινού θαλάσσιου πάγου σε ορισμένες περιοχές και έχει οδηγήσει στη μείωση της γαρίδας κριλ με αλυσιδωτές επιπτώσεις και για τα άλλα είδη. Ο φαλαινοθηρικός στόλος της Ιαπωνίας κυνηγά απερίσκεπτα φάλαινες κάθε χρόνο στο Καταφύγιο Φαλαινών του Νότιου Ωκεανού και ο μαύρος μπακαλιάρος της Ανταρκτικής και της Παταγονίας αλιεύεται επιθετικά. Ως το λιγότερο διαταραγμένο θαλάσσιο οικοσύστημα στη Γη, η Θάλασσα Ρος είναι σαφώς μία περιοχή προτεραιότητας για να προστατευθεί ως θαλάσσιο καταφύγιο, υποστηρίζει η Greenpeace.
ΑΡΚΤΙΚΗ
Την υπογραφή μιας συμφωνίας για την αναστολή των βιομηχανικών δραστηριοτήτων στον Αρκτικό Ωκεανό απαιτεί η Greenpeace, δεδομένου ότι γνωρίζουμε ελάχιστα για αυτό το ευπαθές θαλάσσιο οικοσύστημα. Η μη κυβερνητική οργάνωση θεωρεί ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα ανώτατο σύστημα διακυβέρνησης του ωκεανού στον πυρήνα του οποίου πρέπει να είναι η προστασία αυτού του σχεδόν παρθένου θαλασσίου οικοσυστήματος και των ανθρώπων που εξαρτώνται από αυτό. «Η δημιουργία ενός αποτελεσματικού παγκόσμιου δικτύου θαλάσσιων καταφυγίων δεν απαιτεί μόνο συνεργατική δράση στις ανοικτές θάλασσές. Οι χώρες οφείλουν να αναλάβουν δράση στα δικά τους εθνικά ύδατα, δημιουργώντας αντιπροσωπευτικά δίκτυα μικρότερων θαλάσσιων καταφυγίων», καταλήγει η έκθεση της Greenpeace.